Οι πρόσφυγες, το Αιγαίο και τα ναυάγια συμφωνιών

Ένα από τα φλέγοντα ζητήματα, που απασχολούν τόσο το ελλαδικό κράτος όσο και τις άλλες χώρες της ΕΕ, είναι η λεγόμενη διαχείριση του προσφυγικού. Η πρώτη συμμετοχή του Τσίπρα ως πρωθυπουργού στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ δίπλα σε «μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες» έγινε σε ιδιαίτερα θερμό κλίμα συναίνεσης. Μάλιστα, στο Νταβός, ο Τσίπρας και ο Σόιμπλε έδειξαν πως συμφωνούν για το προσφυγικό. Ο Σόιμπλε τόνισε πως : «Πρέπει να δώσουμε βάρος στην προστασία των εξωτερικών συνόρων. Έχουμε πολλά να κάνουμε για το προσφυγικό. Συμφωνώ με τον Αλέξη Τσίπρα, δεν πρέπει να γίνει η Ελλάδα φρούριο. Είναι ντροπή για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό αυτό που συμβαίνει στο Αιγαίο».

Βέβαια, για τον έλεγχο της ροής μεταναστών μέσω Έβρου, το φθινόπωρο του 2010 η Ελλάδα είχε ζητήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση την συνδρομή της δύναμης FRONTEX (Μεθοριακή Δύναμη Ταχείας Επέμβασης) η οποία επιχειρεί στο Αιγαίο από το 2009. Μέχρι την 4η Νοεμβρίου 2010 κατέφθασαν 175 μέλη της FRONTEX μαζί με 15 λεωφορεία, 19 περιπολικά και ένα ελικόπτερο. Η δύναμη αυτή είχε συσταθεί το 2007 και το 2010 ήταν η πρώτη φορά που εκτελούσε επιχειρήσεις στον Έβρο. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της FRONTEX, Michal Parzyszek, «η ασφάλεια των συνόρων σχετίζεται και με την τρομοκρατία». Συγκεκριμένα είπε «δεν δηλώνω ότι οι μετανάστες είναι τέτοια απειλή, αλλά ανάμεσα σε αυτούς μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που δεν αναζητούν καλύτερη ζωή αλλά κάτι άλλο».

Όμως, πέρα από τις αποφάσεις που παίρνουν οι εκάστοτε εξουσιαστές και τις επιχειρήσεις που πραγματοποιούνται στο όνομα μιας δήθεν ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, παρατηρούμε πως το πρόβλημα διαιωνίζεται και οξύνεται, καθώς όλο και περισσότεροι πρόσφυγες κυρίως από την Συρία διασχίζουν καθημερνά χιλιάδες χιλιόμετρα, δια μέσου της Τουρκίας, προς την Ευρώπη. Μεγάλος αριθμός των προσφύγων που φτάνουν στην Ελλάδα συνεχίζουν το ταξίδι τους προς την Ουγγαρία, όπου στα σύνορα με τη Σερβία έχει εικοσαπλασιαστεί ο αριθμός των προσώπων που καταγράφονται κάθε μήνα.
Παρά τους πνιγμούς προσφύγων, κάθε ηλικίας, η συνεργασία μεταξύ της Frontex και της κοινής Επιχείρησης Τρίτων στην Κεντρική Μεσόγειο αποφέρει  κονδύλι που αγγίζει τα 4.000.000 ευρώ ανά μήνα. Τα χρήματα αυτά, ως επί το πλείστον, προορίζονται για τα έξοδα κίνησης του προσωπικού της Frontex. Όμως, οι ασχολούμενοι με το ζήτημα της προσφυγικής ροής δηλώνουν ότι η «αλληλεγγύη» των ευρωπαίων εταίρων και της Frontex αγγίζει μόλις το 1/5 των χρημάτων και το 1/3 του ανθρώπινου δυναμικού, που υπόσχονταν να διαθέσουν για την διαχείριση του προβλήματος που υφίσταται ο ελλαδικός χώρος. Επίσης, σύμφωνα με του τουρκικά μέσα ενημέρωσης οι διακινητές προσφέρουν στο εξής τις «υπηρεσίες» τους έναντι 500 δολαρίων ανά άτομο, ενώ κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού ζητούσαν 1.200. Έτσι, τα ναυάγια παραμένουν σχεδόν καθημερινό και εντεινόμενο φαινόμενο, με τον παράγοντα που λέγεται τουρκικό κράτος να έχει καθοριστικό ρόλο σ’ αυτόν τον τομέα.

Τα περισσότερα κράτη της πολιτισμένης Ευρώπης βλέπουν με ένα είδος αποστασιοποίησης να μετατρέπεται το Αιγαίο σε έναν υγρό τάφο, την ώρα που οχυρώνονται πίσω από τείχη και κλείνουν τα σύνορα τους σαν μεγάλες επιχειρήσεις, που δεν δέχονται άλλους υπαλλήλους ή καταναλωτές.
Το παιχνίδι της προπαγάνδας και της παραπληροφόρησης, σχετικά με την έξοδο ή την παραμονή του ελλαδικού κράτους στην Σένγκεν, δίνει και παίρνει. Τα προβλήματα διαχείρισης των υποθέσεων της ευρωπαϊκής κυριαρχίας, όπως αυτό του προσφυγικού ρεύματος, προβάλλονται έτσι ώστε να θεωρηθούν ως προβλήματα των υπηκόων τους, καθώς οι εξουσιαστές καθήμενοι στα έδρανά τους οργανώνουν συνεδριάσεις και σχεδιάζουν τα οικονομικά τους νιτερέσα. Πίσω από την πρόσφατη «κόντρα» και τα «τελεσίγραφα» για δήθεν έξοδο του ελλαδικού κράτους από την Σένγκεν προβάλλει το σχέδιο εγκατάστασης στρατοπέδων για εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες.

Από την άλλη, οι παραμυθολογούντες «περί ανοικτών συνόρων» είναι προφανές πως δύσκολα μπορούν να κατανοήσουν ότι αυτό που προπαγάνδιζαν και εξακολουθούν να υποστηρίζουν, ακόμα και σήμερα, δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με το όραμα μιας απελευθερωμένης πραγματικότητας, αλλά ότι πρόκειται για ένα ακόμα εργαλείο για την διαχείριση των υποθέσεων της κυριαρχίας. Τα ανοικτά σύνορα είναι ένα «πουκάμισο αδειανό», όσο ο κόσμος κυριαρχείται από τις δυνάμεις της εξουσίας, των εξανδραποδισμών, των ανταγωνισμών και των διαχωρισμών, της εκμετάλλευσης και της πνευματικής καταβαράθρωσης.

 Δημοσιεύθηκε από Μ

https://anarchypress.wordpress.com/2016/01/30/%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%86%CF%85%CE%B3%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%B9%CE%B3%CE%B1%CE%AF%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B1-%CE%BD%CE%B1%CF%85%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%83/