Ποιό Pokemon;

Από το Anarchy press gr
Το παλιό σύνθημα έλεγε: «Χιλιάδες αναμμένες οθόνες κρατούν τους ανθρώπους σβηστούς». Το σύνθημα για την εποχή του υπονοούσε τις τηλεοράσεις, αλλά εμπεριείχε και μια πραγματικότητα που ακόμα δεν είχε κάνει ολοκληρωτικά την εμφάνισή της.


Οι σημερινές αναμμένες οθόνες δεν περιορίζονται μόνο στις τηλεοράσεις, αλλά επεκτείνονται στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τα έξυπνα τηλέφωνα και τα tablets. Οθόνες παντού, που ευαγγελίζονται την πληροφορία, την διασκέδαση, την φιλία, τον έρωτα την επικοινωνία. Όλα αυτά, μόνο κοιτώντας μέσα από τις οθόνες.

Η κατηγορία ότι τα παραπάνω κρατάνε τους ανθρώπους σπίτια τους και μόνους έχει, πλέον, καταρρεύσει. Οι άνθρωποι μπορούν να βρίσκονται είτε στο σπίτι είτε έξω, μόνοι ή με παρέα και συγχρόνως να βρίσκονται ψηφιακά παντού, με μόνη προϋπόθεση να έχουν μαζί τους μια οθόνη αναμμένη. Έτσι μια συζήτηση ίσως δεν αρκεί και μπορεί να καταντήσει βαρετή, εάν συγχρόνως δεν συζητάς και με την οθόνη. Ένα όμορφο ή άσχημο μέρος πάλι δεν αρκεί εάν δεν το δεις και δεν το μοιραστείς μέσα από μια οθόνη. Μια επίσκεψη είναι σαν να μην έγινε, εάν δεν αναφερθεί στην οθόνη.
Ένα παιδί σταματάει να κλαίει και τρώει όλο το φαί του, απλά όταν οι γονείς το βάλουν μπροστά από μια οθόνη. Ακόμα και εκείνα τα παιδικά μας μεσημέρια ραστώνης, που έπρεπε να κάνουμε ησυχία αναγκάζοντας μας να γίνουμε δημιουργικοί και εφευρετικοί για να αντιμετωπίσουμε την πλήξη, αλώθηκαν από τις οθόνες που μπορούν να προσφέρουν οτιδήποτε και μαζί με την πλήξη να σκοτώσουν και την δημιουργικότητα. Έτσι λοιπόν, όλα υπάρχουν, λύνονται και προσαυξάνονται μόνο εάν στο μεσοδιάστημα τοποθετηθεί μια οθόνη.

Η εξουσία μετατρέπει πλέον την πραγματικότητα σε κάτι λειψό, σε κάτι που δεν μπορείς να το ζήσεις στο ακέραιο εάν δεν το προσαυξήσεις μέσω της οθόνης. Αφού, λοιπόν, ο άνθρωπος, παρέδωσε την πραγματικότητα στα κρύσταλλα μιας οθόνης η πραγματικότητα υπάρχει στο ακέραιο μόνο μέσα από αυτήν. Πλέον για πολλούς η πραγματικότητα δεν φτάνει.

Ο,τιδήποτε έξω από αυτό θεωρείται προς το παρόν λειψό γιατί λείπει η οθόνη. Πολλοί θα έχουμε τύχει μάρτυρες χαρακτηριστικών αντιδράσεων έκπληξης όταν κάποιος αναφέρει ότι δεν έχει facebook, έξυπνο κινητό τηλέφωνο ή ακόμα και καθόλου κινητό τηλέφωνο. Συνήθως αυτές οι αντιδράσεις περιλαμβάνουν και τις φράσεις, «μα καλά πως μπορείς;» και «σίγουρα θα αποκτήσεις, δεν γίνεται». Έτσι, λοιπόν, η πραγματικότητα απέκτησε αξεσουάρ, μια οθόνη.
Η αμέσως επόμενη εποχή θα είναι αυτή, που οτιδήποτε έξω από την οθόνη απλά θα αμφισβητείται, θα θεωρείται μη υπαρκτό και ίσως το «άθονο» άτομο να συλλαμβάνεται ως αντικοινωνικό και εντροπικό στοιχείο.

Έτσι, το κυνήγι των pokemon που μπορείς να τα δεις μόνο μέσα από την οθόνη, να κάθονται στον καναπέ σου, να περνάνε το δρόμο ή να είναι ξαπλωμένα στο καζανάκι επιβεβαιώνει την πορεία του σβησίματος των ανθρώπων μέσω της οθόνης. Οι εξουσιαστές πάντα επιθυμούσαν να δημιουργούν παραισθήσεις, που θα μπορούσαν να κρατήσουν τους υπηκόους σκυφτούς, χαρούμενους και ξεχασμένους, μεθυσμένους από μια φτιαχτή πραγματικότητα που θα τους κρατάει μακριά από το να δουν την αλήθεια. Όσο η εξαθλίωση μεγαλώνει τόσο και η εξουσία θα απομακρύνει την πραγματικότητα από την αλήθεια.

Χωρίς να πάμε ιδιαίτερα πίσω χρονικά, η πορεία ξεκινάει από την τηλεόραση, τα δωρεάν τηλεφωνικά πακέτα επικοινωνίας, τον ιστότοπο, την εικονική πραγματικότητα και καταλήγει στην προσαυξημένη πραγματικότητα. Το θηρίο πεινάει όλο και πιο πολύ και αφού η πραγματικότητα τείνει να καταβροχθιστεί, άραγε τι άλλο μένει; Και τελικά αυτή η προσαύξηση της πραγματικότητας και ο εθισμός σε αυτό, τι διαφορά έχει από τις ψυχότροπες ουσίες;
Οπότε μήπως το κακό προϋπήρχε, ποιο pokemon;

Ελευθερόκοκκος

Lemmy