Άραγε το μόνο που υφίσταται είναι το κακό;

Και αυτή η εικόνα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ζωογόνα παραγωγική εικόνα των «μορφών ζωής» του ύστερου Βιτγκενστάϊν και της πρακτικής τους σημασιολόγησης.
Αν η πράξη , οι γλώσσες της πράξης, τα «γλωσσικά παίγνια» και οι «μορφές ζωής» παράγουν την ανθρώπινη πλουραλιστική πραγματικότητα, με τα αρνητικά και τα θετικά της, την αναζήτηση του καλού και του αγαθού και την απομόνωση του κακού ή από την άλλη την αναζήτηση της ελευθερίας, της αυτογνωσίας και της χειραφέτησης, η εικόνα της σύγχρονης συναισθηματικής- φασιστικής- πανούκλας με την κυριαρχία μιας γλώσσας της εξουσίας, αλλοτριώνει την κάθε μορφή έκφρασης, την κάθε «μορφή ζωής», μεταλλάσσοντας σε αντιδραστική την κάθε έκφραση αντίστασης. Και από κει γεννιούνται οι μορφές και οι εκφράσεις αυτής εγκληματικής παράκρουσης, της καταθλιπτικής ολοκληρωτικής κυριαρχίας της σαγήνης του κακού.

Αντιστρέφοντας την πλατωνική οντολογία, αυτό που υφίσταται δεν είναι το καλό και αγαθό, μα το κακό, όχι η γοητεία του καλού, μα σαγήνη του κακού, όχι η διαλεκτική της χειραφέτησης, μα η αλλοτριωμένη καρκινική εικόνα της που μετατρέπει την υποταγή, σε εικόνα- πλασματική και πρακτική- εικόνα χειραφέτησης. Σε αυτή την φάση η σκλαβιά δεν είναι η κατάσταση της αμάθειας, της δειλίας και της ανικανότητας μα αποκτά το χρώμα, την ποιότητα και το χειρότερο την σαγήνη της χειραφέτησης.

Δούλος δεν είσαι ή δεν γίνεσαι γιατί δεν γνωρίζεις ή γιατί φοβάσαι να είσαι ελεύθερος, αλλά γιατί είναι ωραίο, σαγηνευτικό και in να είσαι δούλος. Με την εξέγερση, αυτήν την μηδενιστική και καρκινική εξέγερση, να αποκτά ευρύτερο, ευρύτατο περιεχόμενο, να φαντάζει ως η μοναδική- πραγματικά πρακτική και ριζοσπαστική- εξέγερση. Και σε ένα βαθμό δυστυχώς είναι γιατί έχει χαθεί η προοπτική μιας ριζοσπαστικής πρακτικής χειραφέτησης, αυτής που ξεκινά από τον διαχωρισμό του πρακτικού ανθρώπου από την εξουσία.

Δημήτρης Αργυρός