Το υπερήλικο ψαράκι της γυάλας. 👍👍

Αν θυμάσαι, επέστρεψα στο δυαράκι της Καισαριανής. Κι έμεινα εκεί για πάντα. Έζησα τη ζωούλα μου πάνω σε ένα φερφορζέ με τη συνείδησή μου ήσυχη. Ότι μπορεί τον κόσμο να μην τον άλλαξα, αλλά τουλάχιστον εξασφάλισα μια άνετη διαβίωση για το ψαράκι.

Στα τοιχώματα της γυάλας του διέκρινα τα μαλλιά μου να ασπρίζουν, τα δόντια μου να πέφτουν και τη μνήμη μου να συναγωνίζεται σε κενά και ελλείψεις αυτήν του ψαριού.

Και να ’μαι τώρα. Ενενήντα χρονών, μαγκούφης γέρος.

Ακόμη περιμένω από τη νέα γενιά να αναλάβει το καθήκον που αρνήθηκα ο ίδιος να εκτελέσω.

Λέω για εκείνο το όμορφο Απριλιάτικο πρωινό του '67. Που έκοβα βόλτες μακριά από το στρατοκρατούμενο κέντρο της Αθήνας. Ζυγίζοντας μικρές απολαύσεις και μεγάλες δυστυχίες από τη ζωή μου τη χαμένη.

Να πω ότι δεν ντρέπομαι για την επιλογή μου, θα είναι ψέμα. Αλλά έτσι όπως τώρα τα λογαριάζω, θαρρώ ότι έπραξα σωστά. Όχι για το ψαράκι ή για το φερφορζέ ή για το δυαράκι.

Δεν θα ’θελα, δεν θα άντεχα, δεν θα μπορούσα ξανά μανά τα ίδια, δηλαδή κυνηγητά, βασανιστήρια στην Μπουμπουλίνας και εξορίες στη Λέρο, στη Γυάρο, στον Άγιο Ευστράτιο και στη Μακρόνησο, για να ’ρχεσαι μετά εσύ, ο αμετανόητος ή ο πεπλανημένος, και να μου λες:

Και δρόμους χτίσανε και γέφυρες φτιάξανε και δουλειές δώσανε στον κοσμάκη.

Πολλές οι ποικιλίες των ψαριών, βλέπεις. Πολλά τα μεγέθη και της γυάλας.

Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης

artinews