Ανοησία

Ανάμεσα στις ειδήσεις για το Μνημόνιο, το χρέος, τα μέτρα, τους φόρους και όλα αυτά, εμφανίζονται όλο και πιο συχνά θλιβερές και τραγικές ιστορίες που αφορούν ανθρώπινες ζωές που χάνονται.
Τότε εμφανίζονται από παντού αμείλικτοι δικαστές που αναζητούν τον ένοχο ή κατακεραυνώνουν αυτόν που αφαίρεσε την ανθρώπινη ζωή.

Ξεχνάμε, όλο και πιο συχνά, πως ζούμε σε μια κοινωνία και είμαστε υπεύθυνοι για αυτήν την κοινωνία.

Είμαστε όλοι παιδιά και δημιουργήματα αυτής της κοινωνίας.

Ο «εγκληματίας» που κατηγορείτε με λύσσα έχει βγει από την ίδια κοινωνία με εσάς.

Βέβαια, οι κοινωνίες της Δύσης δεν είναι και πολύ κοινωνίες, αφού ο ατομικισμός είναι η κυρίαρχη φιλοσοφία ζωής.

Δεν είναι τυχαίο πως μια λέξη που ακούστηκε πάρα πολύ μετά την χρεοκοπία της χώρας ήταν η λέξη «αλληλεγγύη».

Όμως, η αλληλεγγύη δεν είναι κάτι που θα το διδαχτείς στα 40 και στα 50.

Η αλληλεγγύη είναι κάτι που το μαθαίνεις από μικρός.

Και για να μάθεις από μικρός την αλληλεγγύη, θα πρέπει η αλληλεγγύη να υπάρχει σε μια κοινωνία.

Θα πρέπει να βλέπεις αλληλεγγύη γύρω σου, μεγαλώνοντας, ώστε να την νιώσεις σαν κομμάτι του εαυτού σου.

Είναι προφανές πως στην πολύ υλιστική και καταναλωτική ελληνική κοινωνία, δεν υπήρχε αλληλεγγύη.

Ούτε εμφανίστηκε ποτέ.

Από την στιγμή που το πρόβλημα της χώρας δεν αντιμετωπίστηκε συνολικά και δεν υπήρξε μαζική και επίμονη αντίσταση, αφέθηκε ο καθένας μόνος του και, όσοι μπορούσαν, βοήθησαν τους φίλους τους να πληρώσουν κάποιους λογαριασμούς, μέχρι που έμειναν σχεδόν όλοι άφραγκοι.

Η κυρίαρχη τάση στην Ελλάδα σήμερα είναι «δεν θέλω να ξέρω τι συμβαίνει».

Η επιστροφή των Ελλήνων στις τηλεοράσεις και στην χαζοχαρουμενιά, δεν είναι τίποτε άλλο από μια επίμονη άρνηση της πραγματικότητας.

Βέβαια, το να αρνείσαι την πραγματικότητα δεν αλλάζει την πραγματικότητα, ούτε σε σώζει από αυτήν.

Οι τραγικές ανθρώπινες ιστορίες που εμφανίζονται στις ειδήσεις θα γίνονται όλο και πιο πολλές.

Πέφτοντας με τα μούτρα στους οικονομικούς δείκτες, ξεχάσαμε πως υπάρχουν και άνθρωποι.

Θερίζει η κατάθλιψη στην Ελλάδα, ενώ όλο και πληθαίνουν οι άνθρωποι που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους και δεν έχουν ανάγκη μόνο από χρήματα αλλά και από φροντίδα.

Δεν είναι μυστικό πως σε όλες τις κοινωνίες υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους αλλά όχι μόνο αυτοί οι άνθρωποι έχουν αφεθεί πια στη μοίρα τους αλλά όλο και πληθαίνουν.

Δεν είναι καθόλου έξυπνο να δημιουργείς απελπισμένους ανθρώπους και ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να χάσουν.

Και η Ελλάδα -τα τελευταία χρόνια- δεν κάνει τίποτε άλλο από αυτό.

Με τη χώρα να βουλιάζει στην απελπισία και στην κατάθλιψη, με τους πολίτες της όσους μπορούν να την εγκαταλείπουν, με ανθρώπους να σκάνε, κάποιοι κουνάνε σημαίες ανάπτυξης και προόδου.

Μπορεί να μην τα καταφέραμε με την αλληλεγγύη αλλά με την ανοησία τα πάμε μια χαρά.


pitsirikos