Υγρή νοσταλγία

Οι πιο όμορφες νύχτες του καλοκαιριού ήτανε πάντοτε οι βροχερές.
Όταν αντάριαζε από τα μπουμπουνητά ο τόπος. Και έκρυβα κάτω από το σεντόνι τους παιδικούς μου φόβους μπροστά στη δύναμη της φύσης, μαζί με βιαστικούς ψιθύρους από το θρακιώτικο τραγουδάκι. "Περπερούναπερπατεί, τον Θεό παρακαλεί".

Προσδοκώντας στην ευεργεσία της βροχής όχι βέβαια για τη διψασμένη φύση και τα απότιστα σπαρτά αλλά για την αναπάντεχη αργία της άλλης μέρας. Που δεν θα πήγαινα στο μάζεμα του καπνού ή της βιομηχανικής ντομάτας ή του βαμβακιού.

Δίχως να αντιλαμβάνομαι ότι η διατάραξη των κλιματικών συνθηκών είχε ήδη ανεπανόρθωτα ενσκήψει. Ούτε και να υποψιάζομαι ότι υπάρχει μια αμιγώς ιδιωτική εκδοχή για τους παρατεταμένους καύσωνες, το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την αύξηση της μέσης θερμοκρασίας.

Από τότε θαρρώ η νοσταλγία, στα όρια σχεδόν της εμμονής. Λέω για τις δυνατές βροχές του καλοκαιριού, που όσες περπερούνες και αν διακονώ με τούτα τα γραφτά δεν λεν ακόμη να ’ρθουν οι ρουφιάνες.

Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης

 artinews