Ο πήδος

της Κατερίνας

Κι όμως η ζωή είναι ωραία. Πολύ ωραία. Με τις εκπλήξεις. Τις ανατροπές. Τους αιφνιδιασμούς. Τις πλήξεις. Τις μη πλήξεις. Τις πτώσεις. Τα σηκώματα. Τα χαμόγελα. Τις οδύνες. Τους απολογισμούς. Τις μικρές νίκες. Τις μεγάλες συντριβές.

Ακόμη και τις πολύ στερνές εικόνες. Από μια κυριακάτικη βόλτα στο βουνό. Με τους φίλους και τις φίλες της. Όταν μικρή παιδούλα. Φορούσε τα καλά της. Ανάμεσα σε απριλιάτικες πεταλούδες. Θυμάρι και μαργαρίτες. Με όλη τη ζήση να μοσχοβολάει. Να μοσχοβολάει και να αστράφτει. Στο μυαλό της, μέχρι τώρα ακόμη.

Τέσσερις δεκαετίες περασμένες από τότες. Και αν μετανιώνει για κάτι, στις τελευταίες τούτες αστραπιαίες σκέψεις. Είναι η μικρή καθυστέρηση. Αυτής ακριβώς της ανάμνησης. Που μπορεί και να άλλαζε την ισορροπία του κορμιού. Και της ψυχής της. Όταν ένα ακριβώς δευτερόλεπτο πιο πριν. Ζύγιαζε τα πόδια της σε μια ασταθή ισορροπία. Πάνω στο κάγκελο του τρίτου ορόφου.

artinews