Η λήθη του πόνου

Το κρεβάτι δίπλα στην πόρτα είναι άδειο. Φαίνεται να έχει ξεχάσει τον προηγούμενο πόνο και είναι έτοιμο να υποδεχτεί τον επόμενο.

Τα κρεβάτια των νοσοκομείων έχουν μικρή μνήμη ή καθόλου μνήμη.

Πώς θα άντεχαν αλλιώς τόσο πόνο, τόσα κλάματα και αναστεναγμούς, τόσες βαριές ανάσες, τόσες τελευταίες ανάσες. Μόλις αλλαχτούν τα ματωμένα και ιδρωμένα σεντόνια, με την απομάκρυνση, δηλαδή, του τελευταίου ενοίκου, το κρεβάτι τα σβήνει όλα.

Αν κατέγραφε όλη αυτή την οδυνηρή μνήμη και τη συσσώρευε, θα έπρεπε να συρρικνωθεί, το στρώμα του θα αφανιζόταν με τον καιρό, τα σίδερά του θα ξέβαφαν, θα σκούριαζαν και η σκουριά θα τα διάβρωνε.

Πόσους ασθενείς θα μπορούσε να αντέξει ένα τέτοιο κρεβάτι; Δύο, τρεις, δέκα; Αν συνέβαινε αυτό, τα νοσοκομεία θα έπρεπε να αλλάζουν κρεβάτια μια φορά τουλάχιστον το χρόνο, αν όχι περισσότερες.

Πηγή: artinews.gr
http://anemosantistasis.blogspot.gr/2017/07/blog-post_743.html