Και μετά το θυμό έρχεται το ξενέρωμα

Είναι και αυτές οι δεύτερες ευκαιρίες, οι τρίτες, οι τέταρτες, οι ανώφελες πια ευκαιρίες, που δίνεις σε κάποιον στη ζωή σου για να μείνει, είτε φίλος, είτε σχέση, είτε οτιδήποτε. Λες και χρειάζονται ευκαιρίες για να μείνει κάποιος που πραγματικά το θέλει… λες και η ζωή σου είναι ένα παιχνίδι κατάκτησης από έναν ατζαμή παίκτη που το μόνο που θέλει είναι να βολεύεται παίζοντας με σημαδεμένη τράπουλα.

Επιμένεις όμως να πιστεύεις στους ανθρώπους, στο καλό που έχουν μέσα τους, στην αγνότητα της ψυχής τους, που δεν μπορεί κάπου θα υπάρχει και παλεύεις να την βρεις. Έχεις μάθει να συμπαραστέκεσαι στον πόνο του άλλου, να απλώνεις το χέρι να τον σηκώνεις όταν πέφτει κάτω, να του δείχνεις μέσα από τη δική σου ομίχλη το φως για να βρει τον δρόμο.

Έχεις μάθει να μην παραιτείσαι από τους ανθρώπους που αγαπάς και νοιάζεσαι. Παλεύεις να τους δώσεις ό,τι καλύτερο έχεις για να είναι καλά και καταλήγεις να αφιερώνεις τον εαυτό σου ψάχνοντας τη δική τους λύτρωση. Τότε είναι που χάνεις τη δική σου λύτρωση, τη δική σου γαλήνη και ηρεμία. Άφησες ανοικτή την πόρτα σου άνευ όρων και σε λεηλατούν χωρίς έλεος κι αφού σε διαλύσουν ζητούν μια ακόμα ευκαιρία για να μείνουν.

Μια ευκαιρία που στην αρχή δίνεις με κατανόηση, ίσως και μια δόση ηττοπάθειας, αφού αρνείσαι πεισματικά να πιστέψεις στο ψέμα που κουβαλάει ο άλλος μέσα του. Μια ευκαιρία που γίνεται κι άλλη, κι άλλη και καταλήγει σε ένα τεράστιο θυμό που κουβαλάς μέσα σου. Έναν θυμό τυλιγμένο από αναπάντητα «γιατί».

Έρχεται όμως η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι δεν νιώθεις πια θυμό, ούτε απογοήτευση, ούτε τίποτα. Είναι η στιγμή που βρίσκεσαι σε ένα κενό γιατί ξέρεις πως όλα έχουν τελειώσει. Τότε σταματάς να επιμένεις, να υπομένεις και να μένεις σε μια κατάσταση ανούσια. Είσαι πια σε ηλικία που δεν έχεις χρόνο για χάσιμο με παιχνίδια στημένα και ξεπουλημένα. Είναι η στιγμή που μετά το θυμό έρχεται το ξενέρωμα και αντί να περιμένεις να μείνει ο άλλος, φεύγεις εσύ.

Έτσι απλά… χωρίς θυμό, χωρίς νεύρα, χωρίς απαιτήσεις για να πάρεις μια ανειλικρινή «συγνώμη». Φεύγεις… Έτσι απλά, γιατί ξέρεις ότι δεν άξιζε τον κόπο να πάρεις μαζί σου κάποιον που δεν ήθελε στο ταξίδι της ζωής σου… Το ταξίδι όμως για εσένα συνεχίζεται.

Σοφίας Μπασκάκη

apopsi-tora