Τελικά, τι απομένει απέναντι στο "κοινωνικό παράσιτο"... Της βλακείας;

Πιθανόν περιφρόνηση; Απαξίωση;

Αναρωτιέμαι μόνον μήπως στο τέλος, απομένει απλώς μια "ανώδυνη αποστασιοποιημένη αηδία"απέναντι στο "θύτη" (βλάκα/ηλίθιο) που πλέον ίσως πάψει να αποκαλείται με τον "επιθετικό προσδιορισμό κάθαρμα" και τείνει να αποκαλείται με τον απλά απαξιωτικό χαρακτηρισμό "βλάκας, ηλίθιος, ανόητος, μωρός"… που πιθανόν πέραν της "ενόχλησης" να υποκρύπτει και μια μικρή δόση "κατανόησης" προς τον "καϋμένο τον βλάκα"…

Πως λέει η παροιμία με τον σκορπιό; Είναι η φύση του, τι να κάνει; Συγχώρεσέ τον Κύριε, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι… ασχέτως εάν πίσω του αφήνει πτώματα και καταστροφή…

Ποιό δικαιϊκό σύστημα καταδίκασε ποτέ ιστορικά την ηλιθιότητα ως οιονεί εγκληματικό εργαλείο, προδιάθεση και πρακτική;

Αντιθέτως: είναι γνωστό το «Συγχωρείται λόγω βλακείας»…

Άσε που στο δικαστήριο ο αδίστακτος Βλάκας (ιδίως όταν είναι και ευφυής εκτός από πονηρός) μπορεί να επικαλεστεί και μύριες όσες νεφελώδεις εσωτερικές του διαδρομές και να αθωωθεί λόγω «νευροψυχικών ατελειών»… ακόμη και με «ακαταλόγιστο» (επιεικώς και όχι μόνον όμως)… ένα τέτοιο πράγμα…

Επαρκής η παρέμβαση του Muzil, στην πραγματεία του Περί βλακείας:
« Η βλακεία είναι συνυφασμένη με πολλά…ακόμα και η ιδιοφυΐα συνδέεται άρρηκτα μαζί της… η ωμότητα είναι η πρακτική της βλακείας! Συναισθηματική διαταραχή… ελάττωμα του συναισθήματος»

Μεστά και καίρια τα συμπεράσματα του συγγραφέα του βιβλίου σπεύδουν να επισφραγίσουν με έκδηλη και κατανοητή (αλίμονο!) ανησυχία:

Η βλακεία είναι μια ατιμώρητη διαστροφή. Οι φορείς της αστράφτουν από ανοησία και κτηνώδη φιλοδοξία. Τους αναγνωρίζουμε από την απουσία καλαισθησίας τους και την ανικανότητα να χρησιμοποιούν με τακτ και δικαιοσύνη την εξουσία που διαθέτουν. Η σκέψη τους είναι περισσότερο ευανάγνωστη και λιγότερο συγκαλυμμένη, προπάντων στις εκρήξεις αχαλίνωτης, συμπυκνωμένης ενέργειας, όπως στο φόβο, μίσος και στο αυθόρμητο γέλιο.¨

Ton William Shakespeare (1564 -1616) τον ανησυχούσε πάρα πολύ το χαμόγελο των καθαρμάτων.

Οι πολυπλοκότητες και οι αβεβαιότητες της εποχής μας φέρνουν στο προσκήνιο εκείνες τις ομάδες ανθρώπων που ενισχύουν την αταξία και την ωμότητα στις ανθρώπινες σχέσεις. Η ομάδα των ηλιθίων έχει την τιμητική της!
Είναι βλακώδες να κομπάζει κανείς πως είναι έξυπνος, αλλά δεν είναι πάντοτε έξυπνο να δίνει την εντύπωση του βλάκα…

Όμορφος κόσμος, αγγελικά πλασμένος… και κυρίως για Βλάκες…

Αν έχεις Άστρο Ηλιθιότητας διάβαινε… δεν είναι υποτιμητικό πλέον… το αντίθετο… είναι προσόν… πιθανόν το Μέγιστο…

Γιώργος Ανεστόπουλος

Ολόκληρο το κείμενο εδώ

 http://wp.me/p1QIo0-6VZ