Το παραμύθι του μικρού λουλουδιού που φύτρωσε δίπλα στον άντρα που είχε ξεραθεί.

Μια φορά ήταν ένας άντρας που είχε ξεραθεί. Ούτε ένα φύλλο δεν ξεμύτιζε απ’ το σώμα ή τα λόγια του, ούτε μια υπόσχεση άνθησης ή καρποφορίας δεν πλημμύριζε την ψυχή του. Έστεκε εκεί με τα τσακισμένα και γυμνά κλαδιά του, περήφανο μνημείο της κακής του τύχης και της αδικίας της κοινωνίας.

Ώσπου μια μέρα εμφανίστηκε κάπως αναπάντεχα δίπλα του ένα μικρό λουλούδι. Γρήγορα/γρήγορα ντύθηκε δυο-τρία πράσινα φυλλαράκια και στόλισε το κεφαλάκι του με ένα κατακόκκινο μπουμπούκι. Κι ο κόσμος που περνούσε από ‘κει, δεν απέστρεφε πια το βλέμμα του και θαύμαζε το λουλουδάκι.

Τότε ο άντρας που είχε ξεραθεί θύμωσε. Και η απέχθεια είναι μια σχέση, όμως τώρα κανείς δεν τον απέφευγε, δεν του 'διναν καμία σημασία, όλοι κοιτούσαν δίπλα του. Και χαμογελούσαν.

Και τότε σήκωσε το πόδι του και έλιωσε το λουλούδι. Και ζήσαμε εμείς καλά.

ο πίνακας είναι του Michael Hafftka

 vivliothekarios