Οι κηλίδες της θλίψης

Άν μαθαίναμε από τα παθήματά μας, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Αν πράγματι πορευόμασταν με την πίστη ότι η πρόληψη είναι το ισχυρότερο φάρμακο για όλα τα παθήματα και τις αρρώστιες, και πάλι το όφελος θα ήταν τεράστιο.

Αν, ο καθένας στην πορεία του, έβαζε λίγο φρένο στην όρεξή του για κέρδος και δεν τάιζε την απληστία του με κουτοπονηριές και «δε βαριέσαι», πολλά «μοιραία κακά» (πυρκαγιές, ναυάγια κ.ο.κ.) δεν θα συνέβαιναν ποτέ.

Αν, τέλος, όταν συμβαίνουν αυτά τα «μοιραία» αναλάμβανε ο καθένας αμέσως και στο ακέραιο την ευθύνη του και δεν έσπευδε να προτάξει άλλοθι πραγματικά ή επινοημένα· κι αν η έγνοια των πολιτικών μας στρεφόταν στη βλάβη του τόπου και όχι στο πώς θα κερδίσουν έναν-δυο πόντους στον ατελεύτητο πόλεμό τους, με όπλο τους τις αυτοαναπαραγόμενες αλληλοκαταγγελίες τους, τότε η σχέση μας με τη συνείδησή μας, με τον καθρέφτη μας έστω, θα ήταν τιμιότερη.

Για το ναυάγιο του δεξαμενοπλοίου «Αγία Ζώνη ΙΙ» στη Σαλαμίνα ας δεχθούμε, ώσπου να γίνουν οι έρευνες και να υπάρξει έγκυρο πόρισμα, ότι έφταιξε η «κακιά ώρα», ένα οιονεί περιληπτικό όνομα που καλύπτει το πλήθος των αβλεψιών και των παραλείψεών μας, ενίοτε και των ανομημάτων μας. Ποια «κακιά ώρα» όμως αποφάσισε να βρίσκονται πάνω στο ημιαιωνόβιο πλοίο μόνο δύο ναυτικοί, όπως καταγγέλλει η ΠΕΝΕΝ, αντί των προβλεπομένων έντεκα; Τι να πρωτοκάνουν μόλις τέσσερα χέρια; Ποια «κακιά ώρα» έχει επιβάλει, δεκαετίες τώρα (το ξέρουμε δυστυχώς και από πολύνεκρα ναυάγια) μια επικίνδυνη παράδοση στο θέμα των πιστοποιητικών αξιοπλοΐας, παράδοση στηριγμένη στις ποικίλες γνωριμίες, στις εφοπλιστικές πιέσεις σε πολιτικούς ή τοπικούς παράγοντες ή στο υποσχετικό κλείσιμο του ματιού;

Δεν φταίει η κακιά η ώρα για το ναυάγιο. Και δεν φταίνε οι άνεμοι για το μαύρο ταξίδι του πετρελαίου από τη Σαλαμίνα έως τη Φρεαττύδα και τον Αγιο Κοσμά. Δυστυχώς, οι εμπλεκόμενες αρχές, από τις υψηλότερες έως τις χαμηλότερες, υποτίμησαν τον κίνδυνο. Πίστεψαν ότι το συμβάν θα παραμείνει περιορισμένης έκτασης, άρα θα αντιμετωπιστεί με τους συνήθεις ρυθμούς της γραφειοκρατίας και τα συνήθη όπλα. Αλλά ποια όπλα. Μια χώρα που καμαρώνει για τη ναυτοσύνη της και βλέπει τα νερά της να τα διασχίζουν καθημερινά αμέτρητα καράβια (και δεξαμενόπλοια, όχι πάντα σύννομα), αποκαλύπτεται ανέτοιμη να δράσει έγκαιρα ακόμα και σε ένα συμβάν μικρής αρχικά κλίμακας. Αυτό δεν το λέει η Greenpeace, το WWF κ.τ.λ. Το λένε τα μάτια και η μύτη μας.

Παντελής Μπουκάλας

ΠΗΓΗ: kathimerini

---