Hunger Games α λα ελληνικά

Συντάκτης: Μαριάννα Τζιαντζή

Ο επαγγελματικός αθλητισμός θέλει θυσίες στις οποίες περιλαμβάνεται και η πείνα. Οχι απλώς η αποχή από παχυντικές τροφές, αλλά το άδειο στομάχι.

Αυτό μαθαίνουμε διαβάζοντας τη συγκλονιστική επιστολή της 22χρονης Αγγελικής Καλαφατάκη, που πέρυσι ανήκε στο τμήμα βόλεϊ γυναικών της ΑΕΚ.

Τέσσερις μήνες είχαν μείνει απλήρωτα τα κορίτσια της ομάδας της: «…μα πώς κάνουμε έτσι για 200 ευρώ».

Οσες είχαν τους γονείς τους εδώ κάπως τα έβγαζαν πέρα, όμως τα κορίτσια από την επαρχία ήταν «αγχωμένα, κουρασμένα, πεινασμένα». Ενα απ’ αυτά έτρωγε επί τέσσερις μέρες μέλι γιατί δεν είχε τίποτε άλλο στο σπίτι.

Εχοντας περάσει τα πάνδεινα, ανάμεσά τους και την επιβολή προστίμων λόγω κακής απόδοσης, οι κοπέλες έκαναν αποχή.

Κάποια «δεν άντεξε το βαρύ κλίμα και δήλωσε στη διοίκηση πως δεν συμφωνούσε με την αποχή και πως δεν τη ρώτησε κανείς». Ηταν εκείνη που έτρωγε το μέλι και που έγινε μελωμένο καρφί.

Η περιγραφή της πείνας των αθλητριών φέρνει στον νου μας τη δημοφιλή ταινία «Ηunger Games» (Αγώνες Πείνας):

«Σαντορίνη, ταξιδεύουμε 9 ώρες, από τις 7 το πρωί και φτάνουμε 3, με λίγα σάντουιτς και νερά, ο αγώνας ήταν στις 8, πιστεύαμε ότι το φαΐ θα ήταν εξασφαλισμένο... “Δεν έχουμε κανονίσει φαΐ, δεν μας είπατε ότι πεινάτε”».

Φτάνουν στο ξενοδοχείο. Εκεί ο κόουτς τούς φέρνει «μια σακούλα McDonalds, 6 τσιζ και 2 πατάτες για 7 άτομα! “Α, είστε 7, νόμιζα είστε 6, δεν πειράζει, μία δεν θα φάει”».

Στην επιστροφή, πριν μπουν στο καράβι για το πολύωρο ταξίδι: «Δικαιούστε η καθεμία από ένα τυλιχτό σουβλάκι σήμερα, εντολή από τη διοίκηση, ΜΟΝΟ ένα».

Εντολή διοίκησης, ένα σουβλάκι η κάθε μία, αυτά ήταν τα έξοδά τους για μια ολόκληρη μέρα στη Σαντορίνη και στο πλοίο.

Εφτά νομά κι όλα πεινά.

Ούτε μία φορά η Αγγελική δεν μιλά στην επιστολή της για κρίση, μνημόνια, λιτότητα, θεσμούς. Μιλά για την πληγή της απληρωσιάς την οποία γνωρίζουν από πρώτο χέρι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι.

Χάρη στους απλήρωτους, όπως και χάρη στους κακοπληρωμένους, μειώνεται, έστω και λίγο, το ποσοστό της ανεργίας ώστε να θριαμβολογούν οι κυβερνώντες.

Πανέμορφη η Αγγελική και τα άλλα κορίτσια. «Λαμπερά» θα τα χαρακτήριζε κανείς στα χρόνια του λαϊφστάιλ.

Ομως πίσω από τη λάμψη, πίσω από τις επευφημίες των οπαδών, ηχούν, έστω και σιγανά, τα τύμπανα του κοινωνικού πολέμου, για την ακρίβεια το γουργουρητό της πείνας.

http://www.efsyn.gr/arthro/hunger-games-la-ellinika