Μας περνούν για ηλίθιους

Ζ. Γκάμπριελ: «Ο Σόιμπλε μετέτρεψε την Ευρώπη σ’ έναν σωρό από ερείπια που θα πρέπει τώρα να μαζέψουν άλλοι»; | EPA/GREGOR FISCHER

Συντάκτης: Τάσος Παππάς

Είναι κατανοητή η ανάγκη των πολιτικών να δικαιολογήσουν τις επιλογές που έκαναν σε κρίσιμες φάσεις της διαδρομής τους. Ανθρώπινο. Αγωνιούν για την υστεροφημία τους. Οι απόμαχοι στα απομνημονεύματά τους συνήθως εξωραΐζουν το παρελθόν τους, αποσιωπούν τις λανθασμένες εκτιμήσεις τους, σχετικοποιούν τις συνέπειες που προκάλεσαν οι πράξεις τους και ρίχνουν τις ευθύνες για τα στραβά που συνέβησαν όσο ήταν στα πράγματα στους αντιπάλους τους.

Αν μάλιστα οι αντίπαλοί τους έχουν αποχωρήσει από τον μάταιο τούτο κόσμο, τόσο το καλύτερο, γιατί δεν μπορούν να τους διαψεύσουν. Το πρόβλημα δημιουργείται με τους ισχυρισμούς των εν ενεργεία πολιτικών όταν τα γεγονότα είναι νωπά, οι πρωταγωνιστές ζουν και η μνήμη των πολιτών δεν έχει ακόμη εξασθενήσει.

Οι τελευταίες παρεμβάσεις του Β. Σόιμπλε (στον Σκάι) και του Πολ Τόμσεν (στην αυστριακή εφημερίδα Der Standard) περιέχουν μερικές αλήθειες, πολλά χοντρά ψέματα και ορισμένες μισές αλήθειες που ενίοτε είναι χειρότερες από το πιο χοντρό ψέμα.

Ο νέος πρόεδρος της γερμανικής Βουλής αρνήθηκε εμφατικά ότι το 2015 μετά το δημοψήφισμα ο ίδιος πρότεινε Grexit. Χοντρό ψέμα. Toν έχουν διαψεύσει εδώ και καιρό πάρα πολλοί, ανάμεσά τους οι συνάδελφοί του στο υπουργικό συμβούλιο αξιωματούχοι του SPD, η τότε γαλλική κυβέρνηση και υψηλόβαθμοι παράγοντες της Κομισιόν (Γιούνκερ, Μοσκοβισί κ.ά.). Υποστήριξε ότι «ουσιαστικά όλοι οι υπουργοί του Eurogroup ήταν της άποψης ότι το καλύτερο για την Ελλάδα ήταν να πάρει ένα time out».

Μισή αλήθεια. Την κάθετη άρνησή του στη συγκεκριμένη πρόταση είχε καταθέσει ο υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας Σαπέν. Ενας ήταν, αλλά όχι ο οποιοσδήποτε ένας. Δεν ήταν για παράδειγμα ο υπουργός του Λουξεμβούργου ή του Βελγίου, αλλά ο υπουργός της δεύτερης δύναμης της ευρωζώνης και γι’ αυτό άλλωστε ο Σόιμπλε δεν πέτυχε τον στόχο του.

Εκανε λάθη ο κ. Σόιμπλε στη διαχείριση της ελληνικής κρίσης; Βεβαίως. Το παραδέχεται με γενναιότητα ο ίδιος. Μόνο που η γενναιότητά του είναι εκ του ασφαλούς. Δεν μας λέει ποια θεωρεί ότι ήταν τα λάθη του. Αυτά, κατά τη γνώμη του, ανήκουν στο παρελθόν. Ναι, αλλά δεν πρόκειται για ένα πολύ μακρινό παρελθόν.

Ούτε τρία χρόνια δεν έχουν περάσει από τότε που ο Σόιμπλε δήλωνε ότι «λυπάμαι τους Ελληνες για την κυβέρνηση που εξέλεξαν». Δικαιούται λοιπόν κάποιος να αναρωτηθεί, μήπως είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα η προσέγγιση του Ζ. Γκάμπριελ (τότε υπουργός Οικονομίας και αρχηγός του SPD) ότι «ο Σόιμπλε μετέτρεψε την Ευρώπη σ’ έναν σωρό από ερείπια που θα πρέπει τώρα να μαζέψουν άλλοι»;

Από την πλευρά του, το νούμερο δύο του ΔΝΤ, ο Πολ Τόμσεν, χρεώνει τα πάντα στις ελληνικές κυβερνήσεις και στους Ευρωπαίους εταίρους γιατί «συμφώνησαν σε αυστηρούς στόχους, μη αναγκαίους και φιλόδοξους». Δηλαδή τι θέλει να μας πει; Οτι το ΔΝΤ απλώς παρευρισκόταν και χαιρέτιζε; Πολύ βολικό.

Ούτε λέξη για τις κραυγαλέες αστοχίες του Ταμείου σ’ ό,τι αφορά τις προβλέψεις του για την ύφεση, την ανεργία, τα έσοδα και τα πλεονάσματα. Ούτε λέξη για την απόφαση του Ταμείου να παραμείνει σ’ ένα πρόγραμμα με το οποίο διαφωνούσε γιατί έθετε «αυστηρούς, μη αναγκαίους και φιλόδοξους στόχους» και άφηνε το χρέος ακούρευτο.

Μας κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα μας.

Ανάγωγα

Συγγνώμη αλλά η απάντηση (;) της Νέας Δημοκρατίας στο θέμα που έσκασε με τον Λευτέρη Αυγενάκη μού θυμίζει τη φράση που έλεγε ο Στέφανος Στρατηγός στον Ντίνο Ηλιόπουλο στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη «Ο ατσίδας»: «Στρίβειν διά του αρραβώνος».