Βαποράκια καὶ …ναρκόπλοια!!!

Λυπηρότατον καὶ ἀπολύτως προσβλητικό, γιὰ μίαν Ἑλλάδα ποὺ βάλλεται ἀπὸ παντοῦ, τὸ νὰ συλλαμβάνεται ἕνα νέο κορίτσι γιὰ ἐμπόριο ναρκωτικῶν. Θὰ μπορούσαμε νὰ γράψουμε καὶ νὰ ποῦμε πολλά, ἀλλὰ ἡ ἀλήθεια εἶναι μία: ὁ κάθε ἄνθρωπος στρώνει μόνος του τὸν δρόμο του. Τὰ ὅρια ὅλοι μας τὰ γνωρίζουμε. Τὸ πότε θὰ τὰ ξεπερνᾶμε εἶναι ἐπιλογή μας καὶ μόνον. Ἐπιλογὴ τὴν ὁποίαν ἢ θὰ κληθοῦμε νὰ πληρώσουμε ἢ θὰ φθάσουμε στὸ νὰ ἀπολαύσουμε.

Θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε λοιπὸν πολλὰ γιὰ τὸ ζήτημα. Ἀπὸ τὸ ἐὰν πρέπῃ, ἢ ὄχι, νὰ συμπαρασταθῇ ὁ κρατικὸς μηχανισμὸς στὴν κοπέλα ἔως τὸ ἐὰν θὰ πρέπῃ νὰ τὴν ξεχάσουμε. Ἀπὸ τὸ ἐὰν καλῶς θὰ τὴν ξεχάσῃ ὁ κρατικὸς μηχανισμός, ἔως τὸ ἐὰν πρέπῃ νὰ πληρώσῃ σὲ ἑλληνικὰ ἐδάφη καὶ μὲ ἑλληνικὸ δίκαιον τὸ παραπάτημά της. Ἀπὸ τὸ ἐὰν ἡ χώρα μας ἔχῃ τὶς ὑποδομὲς καὶ τὸ συνειδησιακὸ ἐπίπεδον νὰ συνετίσῃ κάποιον ποὺ ἔσφαλε, ἔως τὸ ἐὰν ὑπάρχουν καὶ σοβαρὲς χῶρες μὲ σοβαροὺς νόμους καὶ σοβαρὲς ἀρχές.

Παρεμπιπτόντως…
Γιὰ τὸ 19χρονο βαποράκι, ποὺ τὴν ἔδεσαν στὸ Χὸνκ Κόνκ, μὲ τὴν τεραστία ποσότητα τῶν 2,5 κιλῶν κόκας, μάθαμε μέσα σὲ ἔνα πρωινὸ ἀπὸ ποῦ εἶναι, ποῦ ζοῦσε, ποῦ ἐδούλευε καὶ τὶ δουλειὰ ἤθελε νὰ κάνῃ ὅταν θὰ μεγαλώσῃ.
Γιὰ τὸ πρεζοκάραβο, ποὺ ἔπιασαν μὲ δύο (2) τόννους καθαρὴ «ζουζοῦ», μάθαμε ὅτι τὸ πλοῖο δὲν εἶχε ἰδιοκτήτη καὶ ἔπλεε μόνο του μεσοπέλαγα.

Χάρης Ζάβαλος

Ναί, ὅπως ἀντιλαμβάνεσθε, γιὰ τὸ Noor One ἦταν ἡμέρα …ἀμνησίας καὶ ἀκυβερνησίας πλοίων, ὅταν ἀπεκαλύφθη τὸ σκάνδαλον.
Ἀλλὰ αὐτὰ συμβαίνουν στὸ Ἑλλαδοκαφριστὰν κι ὄχι σὲ χῶρες ποὺ ἔχουν νόμους καὶ κρατικοὺς μηχανισμούς.

Ἀπὸ τὴν ἄλλην…

Διάβασα ἥδη δεκάδες δημοσιεύσεις καὶ σχόλια γιὰ τὴν 19χρονη κοπέλα ποὺ συνελήφθη μὲ τὴν κοκαΐνη στὸ Χὸνκ Κόνκ. Στὶςπερισσότερες ἀποκαλεῖται παιδὶ ποὺ δὲν ἤξερε τὶ ἔκανε.

Θυμᾶμαι τὶς ἀντίστοιχες δεκάδες ἀναρτήσεις τὴν ἐποχὴ ποὺ εἶχε συλληφθῆ ὁ 18χρονος τότε Ῥωμανὸς γιὰ λῃστεία τραπέζης στὸ Βελβεντό. Στὶς περισσότερες τὸν ἀποκαλοῦσαν ἐνήλικα, ἀπόλυτα ὑπεύθυνο γιὰ τὶς πράξεις του, μιᾶς καὶ εἶχε μόλις περάση τὰ 18 καὶ ζητοῦσαν μὲ πάθος, στὰ ὅρια σχεδὸν τοῦ μίσους, νὰ σαπίσῃ στὴν φυλακή. Ἦταν ἡ ἐποχὴ ποὺ ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία προσπαθοῦσε νὰ εὕρῃ εὔκολες, βολικὲς ἀπαντήσεις καὶ νὰ πείσῃ τὸν ἑαυτό της ὅτι γιὰ τὸ κατάντημά μας δὲν φταῖν οἱ ἄθλιοι πολιτικοί, ἀλλὰ ὁ κακός μας χαρακτῆρας καὶ οἱ ἐγκληματίες μπαχαλάκηδες τῶν Ἐξαρχείων. Κάτι ποὺ συνεχίζει μέχρι καὶ σήμερα.

Δὲν θέλω νὰ σχολιάσω στὴν οὐσία οὔτε τὴν μία οὔτε τὴν ἄλλη περίπτωση. Εἶναι καὶ οἱ δύο ἔνα λυπηρὸ θέαμα. Ἔνας νέος ἄνθρωπος ποὺ καταστρέφει τὴν ζωή του, ἄσχετα ἐὰν φταίῃ ἢ ὄχι, κάτι ποὺ ἄλλωστε ἀποφασίζει ὁ νόμος καὶ ὄχι τὸ διαδίκτυο καὶ ἡ κοινὴ γνώμη, εἶναι πάντα ἔνα θέαμα δυσάρεστο καὶ πολὺ στενάχωρο. Τὸ μόνο ποὺ μπορεῖ σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις νὰ πῇ κάποιος, ποὺ εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸν χορό, εἶναι ἔνα κρίμα.

Ἂς μὴν γινόμαστε μὲ τόσο μεγάλη εὐκολία κριτὲς τῶν πάντων καί, κυρίως, ἀνθρώπων ποὺ εἶναι ἤδη στὰ χέρια τοῦ ἀστυνόμου, ἐξουδετερωμένοι καὶ δυστυχεῖς, ἄσχετα ἐὰν ἔφταιξαν ἢ ὄχι.

Θέλω ἁπλὰ καὶ μόνον νᾶ πῶ ὅτι κάποιαν στιγμὴ πρέπει νὰ ἀποφασίσουμε πότε κάποιος εἶναι παιδὶ μὲ ἐλαφρυντικὰ καὶ πότε ὑπεύθυνος ἐνήλιξ μὲ πλήρη καταλογισμό. Τὰ δύο μέτρα καὶ δύο σταθμά, ἀνάλογα μὲ τὶς συγκυρίες καὶ τὴν συμπάθεια ἢ τὴν ἀντιπάθεια ποὺ προκαλεῖ αὐτὺς ποὺ ἑκάστοτε εὑρίσκεται ἀνίσχυρος στὰ χέρια τοῦ νόμου, ἔχοντας πλέον μετατραπῆ σὲ θλιβερὸ σιδηροδέσμιο ἀντικείμενο, ποὺ δὲν ὁρίζει πιὰ τὴν ζωή του, εἶναι δεῖγμα ἀνωριμότητος μίας κοινωνίας. Καὶ δεῖγμα κακῆς αἰσθήασεως δικαιοσύνης.

Ἕρμιππος Ἑρμιππίου

Τὸ πρόβλημά μας, τελικῶς, δὲν εἶναι τόσο τὸ ἐὰν ὑπάρχουν ῥωμανοί, σὲ ὅλες τὶς ἐκδοχές τους, ἀλλὰ τὸ ἐὰν αὐτὸ ποὺ εἴμαστε σήμερα, συνολικῶς, σὰν κοινωνία, χώρα καὶ λαός, μπορεῖ νὰ ἀλλάξῃ καὶ νὰ ἐπανατοποθετηθῇ ἠθικῶς, ἀντιληπτικῶς καὶ συνειδησιακῶς. Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα, κατὰ περίπτωσιν καὶ μᾶς ἐξυπηρετεῖ καὶ μᾶς βολεύει τὸ νὰ ὑπάρχῃ ἡ δύο ταχυτήτων δικαιοσύνη, τῆς διαπλοκῆς καὶ τῆς ἀλληλοεξαρτήσεως. Διότι σαφῶς καὶ μποροῦμε νὰ σιωποῦμε ἐὰν κάτι μᾶς ἀρέσῃ πεποιθησιακῶς. Διότι ὁπωσδήποτε ἐξοργιζόμεθα μόνον ὅταν …στραβώνουν αὐτὰ ποὺ θέλουμε καὶ σχεδιάζουμε…
…ἀλλὰ αὐτὸ δὲν δηλώνει συνειδητοποιημένες κοινωνίες, ἀλλὰ σκορποχώρια μυαλὰ καὶ εἴδη πρὸς ἐξαφάνισιν.
Καὶ οἱ μόνες μας εὐκαιρίες πλέον, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ διασώσουμε κάτι (διότι τὸ σύνολον τὸ χάσαμε) δὲν μποροῦν νὰ βασίζονται στὰ ἤδη ἀποδεδειγμένα σκουπίδια ποὺ ἀπολαμβάνουμε, ἀλλὰ σὲ ξεκάθαρες καὶ σαφεῖς ἠθικὲς χαράξεις τῶν πάντων.

Γιὰ νὰ λέμε δὲ τὰ πράγματα μὲ τὸ ἀληθές τους ὄνομα, ἐμεῖς, ὅλοι ἐμεῖς, εἶναι σὰν νὰ ἐπιβαίνουμε σὲ ἕνα ναρκόπλοιον καὶ νὰ σφυρίζουμε ἀδιάφορα ὅταν ὅλοι οἱ ἄλλοι μᾶς στιγματίζουν. Γνωρίζουμε καὶ τὸν ἰδιοκτήτη τοῦ σκάφους, καὶ τὰ τσιράκια του καὶ τὸν δικό μας, σιωπηλὸ ῥόλο, τῆς ἀνοχῆς. Ἢ θὰ τὸ βουλιάξουμε τὸ ναρκόπλοιο λοιπόν, ἢ θὰ βουλιάξουμε ἐμεῖς.

Ἡ κληρονομιά μας, γιὰ νὰ εἶναι δική μας, πρέπει καὶ νὰ τὴν ἀξίζουμε καὶ ἀπαιτεῖ, ὡς κυριότερον ὅρο γιὰ νὰ τὴν δικαιούμεθα, τὴν ἠθική μας ἐπανατοποθέτησιν σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα.

http://filonoi.gr/2017/11/26/baporakia-kai-narkemporoi/