Χωρίς όριο η υποκρισία του ΔΝΤ

Συντάκτης: Μπάμπης Μιχάλης

Το θράσος καμιά φορά δεν έχει όρια. Ο τελευταίος διεθνής οργανισμός, ο τελευταίος άνθρωπος που θα μπορούσε να μιλήσει για τη φτώχεια των νέων στην Ε.Ε. είναι το ΔΝΤ και η γενική διευθύντριά του, Κριστίν Λαγκάρντ.

Με τις πολιτικές αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας και ακραίας λιτότητας που επέβαλε σε Ελλάδα, Λετονία, Ιρλανδία, Πορτογαλία και τις άλλες χώρες της Ευρώπης που κατέφυγαν σε πρόγραμμα διάσωσης την τελευταία δεκαετία, το ΔΝΤ αποτέλεσε επί της ουσίας τον θύτη της νέας γενιάς Ευρωπαίων.

Στη χώρα μας μόνο, το ΔΝΤ μαζί με τον Σόιμπλε και τις λοιπές δυνάμεις του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού ήταν ο αρχιτέκτονας της υποβάθμισης της «γενιάς των 700» σε «γενιά των 300», ο βασικός υπεύθυνος της εκτόξευσης της ανεργίας των νέων στο 50% και της μετανάστευσης χιλιάδων νέων επιστημόνων στο εξωτερικό.

Αντί, λοιπόν, να σιωπήσει για το κακό που έχει προκαλέσει, το ΔΝΤ προχώρησε, χθες, στη δημοσιοποίηση μιας ιδιαίτερα αμφιλεγόμενης ως προς τον στόχο της έρευνας για την ανισότητα και τη φτώχεια μεταξύ των γενεών στην Ευρωπαϊκή Ενωση («Inequality and Poverty across Generations in the European Union»).

Η έκθεση υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, ότι η ανισότητα στην Ευρώπη δεν αποτελεί τόσο μεγάλη απειλή όπως σε άλλα μέρη του κόσμου.

Διαπιστώνει ότι η μέση εισοδηματική ανισότητα παρέμεινε σταθερή από το 2007, κάτι που, όπως εξηγεί η επικεφαλής του Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ, οφειλόταν «εν μέρει στα ισχυρά κοινωνικά δίκτυα ασφάλειας και την αναδιανομή πλούτου, που βοήθησαν εκατομμύρια ανθρώπους και ενίσχυσαν τη θέση της Ευρώπης έναντι άλλων ανεπτυγμένων οικονομιών».

Ωστόσο, υπάρχει μια τάση που ανησυχεί το ΔΝΤ, η σημαντική αύξηση του οικονομικού χάσματος μεταξύ των γενεών.

Οι νέοι μένουν πίσω και χωρίς κάποιες δράσεις δεν θα μπορέσουν ποτέ να ανακάμψουν, τονίζει το Ταμείο. Υπεύθυνη για τη φτώχεια και τη μείωση των αποδοχών των νέων μετά το 2007 είναι, σύμφωνα με τη Λαγκάρντ η ανεργία (και όχι οι πολιτικές λιτότητας που την εκτόξευσαν ούτε βέβαια η όλο και πιο άνιση κατανομή των καρπών της παραγωγικής διαδικασίας).

Η έκθεση του Ταμείου διαπιστώνει ότι σήμερα, 10 χρόνια από την κρίση, ένας στους πέντε νέους της Ε.Ε. ψάχνει ακόμη για δουλειά.

Η παρατεταμένη παραμονή στην ανεργία θα οδηγήσει πιθανότατα σε χαμηλότερους μισθούς, καταστρέφοντας την επαγγελματική τους καριέρα.

Οι νέοι άνθρωποι έχουν ακόμη το υψηλότερο σε σχέση με τα περιουσιακά τους στοιχεία χρέος από οποιαδήποτε άλλη ηλικιακή ομάδα της Ε.Ε. Είναι έτσι οι πιο τρωτοί σε χρηματοπιστωτικές κρίσεις.
Ανοιξε η ψαλίδα

Πριν από την κρίση, η σχετική φτώχεια μεταξύ νέων (18-24 ετών) και των μεγαλύτερων (πάνω από τα 65) στην Ευρώπη ήταν περίπου η ίδια.

Ομως, μετά την κρίση, άνοιξε η ψαλίδα δραματικά, με αποτέλεσμα ένας στους 4 νέους της Ευρώπης να είναι σήμερα αντιμέτωπος με τον κίνδυνο της φτώχειας, επιβιώνοντας με εισοδήματα χαμηλότερα από το 60% του μέσου.

Σε αυτήν την εξέλιξη συνέβαλε και η υποαπασχόληση, επισημαίνει το ΔΝΤ, χωρίς όμως να αναφέρει ότι η τελευταία ήταν απόρροια των πολιτικών «ευελιξίας στην αγορά εργασίας», των οποίων είναι θιασώτης.

Αντίθετα, υπεύθυνη για την υποαπασχόληση είναι, σύμφωνα με τη Λαγκάρντ, η «gig economy» και το ανεπαρκές δίκτυο κοινωνικής ασφάλειας (δηλαδή το κράτος πρόνοιας που το ίδιο το Ταμείο κατακρεούργησε με τις απαιτήσεις του).

Στη μιζέρια των νέων, το Ταμείο αντιπαραθέτει διαρκώς στην έκθεσή του τους Ευρωπαίους άνω των 65 ετών, οι οποίοι, όπως υποστηρίζει, πηγαίνουν καλύτερα οικονομικά, επειδή οι συντάξεις τους είναι καλύτερα προστατευμένες.

Η Λαγκάρντ, θέλοντας να προλάβει τη μύχια σκέψη που γεννάται (οι γέροι τρώνε τα νιάτα), διατυμπανίζει ότι όλο αυτό δεν είναι μια σύγκρουση γενεών.

Με δεδομένες, όμως, τις άγριες περικοπές που επέβαλε όλα αυτά τα χρόνια στα «πειραματόζωα» -τους Ελληνες συνταξιούχους-, ποιος δεν υποψιάζεται ότι στόχος του ΔΝΤ και της έκθεσής του δεν είναι ακόμη ένας κοινωνικός αυτοματισμός, με στόχο αυτή τη φορά τους ηλικιωμένους της Δυτικής Ευρώπης;