Οι άνθρωποι της ζωής μας

 

Ποιούς θα αποκαλούσες ανθρώπους της ζωής σου; Θα μπορούσες να πεις ότι είναι τα άτομα στις επαφές του κινητού σου; Τα άτομα που στέλνεις πιο συχνά μηνύματα στους διάφορους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης που συναναστρέφεσαι;

Κάποιος ίσως που σε κάνει να γελάς συνέχεια και διασκεδάζεις σαν είσαι μαζί του; Μήπως είναι τα πιο κοντινά μας άτομα; Από τους «κολλητούς» και εραστές μέχρι και τους γονείς μας; Σε μια κοινωνία που τείνει να βάζει ετικέτες στους ανθρώπους γύρω μας έχεις καταφέρει να βάλεις την πιο σημαντική;

Μήπως πρόκειται για άτομα που είναι πάντα εκεί να σε στηρίξουν στις δύσκολες στιγμές της ζωής σου και να χειροκροτήσουν, με ένα λαμπρό χαμόγελο στα χείλη, στις επιτυχίες σου; Αυτά, προφανώς, είναι και τα άτομα που κρατάνε μια παραπάνω προσευχή για σένα τα βράδια για να είσαι καλά, αλλά και αυτά τα άτομα που θα δεν θα διστάσουν να δώσουν ένα χαστούκι να συνέρθεις όταν χάνεις τον εαυτό σου. Οι άνθρωποι που σαν πέσεις και κανείς δεν έρχεται να σε σηκώσει, θα σου απλώσουν το χέρι δίχως δισταγμό. Ίσως δεν τους βλέπεις πάντα γιατί τα μάτια μας κάποιες φορές φτάνουν μέχρι το περιτύλιγμα και όχι στο δώρο εντός του. Άραγε τα δικά σου μάτια μπορούν να διακρίνουν αυτά τα άτομα στο πλήθος;

Στις περιπτώσεις αυτών των ανθρώπων αυτό που τους διακρίνει είναι η ύψιστη αγάπη που μπορεί να βρει κάποιος στην κοινωνία μας. Το δούναι χωρίς λαβείν. Η ανιδιοτελής αγάπη που φθείρεται ολοένα καθημερινά.
 
Ότι κάνουν θα το κάνουν γιατί σε αγαπάνε πραγματικά. Γιατί η πραγματική τους αμοιβή δεν είναι να τους δώσεις πίσω ότι σου δίνουν αλλά ένα χαμόγελο, μία αγκαλιά, ένα φιλί ή ακόμα και το να γνωρίζουν πως είσαι καλά. Το σκέφτηκες ποτέ αυτό; Ή πάντα ζούσες με την ψευδαίσθηση πως ότι δίνεις αξίζει να πάρεις; Δεν θέλω να σε στενοχωρήσω, αλλά αυτό δεν σε κάνει τόσο σπουδαίο και ξεχωριστό στη ζωή κάποιου, αλλά ένα ακόμα άτομο που βάζει τιμές σε οτιδήποτε βλέπει γύρω του. Σε κάνει έναν καταναλωτή της ζωής.

Δίνω χρήματα για να πάρω ρούχα. Δίνω αγάπη για να πάρω αγάπη; Δεν είναι τα πάντα σε αυτή τη ζωή μια αμφίδρομη διαδικασία. Ο άνθρωπος που έμαθε να ξεχωρίζει την διαφορά στις παραπάνω προτάσεις αξίζει να υπάρχει στη ζωή μας. Ο άνθρωπος που θα δώσει χωρίς να περιμένει να λάβει είναι και το άτομο που αξίζει να έχουμε κοντά στις καρδιές μας. Είναι σαν σκιές στις ζωές μας που προσπαθούν να γίνουν άνθρωποι κοντά μας προσπαθώντας να μην καταστρέψουν εμάς στην πορεία, αλλά τους ίδιους τους εαυτούς τους, αν υπάρξει η ανάγκη κάποιας θυσίας. Οπότε σε ξαναρωτάω: Τα δικά σου μάτια μπορούν να διακρίνουν αυτά τα άτομα;

Αν ακόμα το πιστεύεις αυτό τότε είσαι πραγματικά ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, γιατί μπορείς να ξεχωρίζεις τα αληθινά από τα ψεύτικα λόγια, τις υποκριτικές συμπεριφορές από τους πραγματικούς χαρακτήρες, τα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν όντως για εσένα και όχι για κάτι σε σένα. Αν τα διαβάζεις όλα αυτά και ακόμα έχεις αμφιβολίες τότε ίσως δεν έμαθες ποτέ να βλέπεις και να ακούς πραγματικά. Ζούσες με τ’ αυτιά και τα μάτια της καρδιάς σου κλειστά, τα πραγματικά σου συναισθήματα ( ακόμα και αν είναι παρορμητικά) σφαλισμένα πίσω από απόρθητες πόρτες αφήνοντας απ’ έξω τους ανθρώπους της ζωής σου που τις χτυπούσαν μέχρι να ματώσουν οι γροθιές τους. Ακόμα αμφιβάλεις;

Είναι στην ευχέρεια του καθενός μας να έχουμε τέτοια άτομα στις ζωές μας, αρκεί να μην εθελοτυφλούμε. Αρκεί όσο σκληρή και αν είναι η ζωή γύρω μας να θέλουμε να αφουγκραστούμε τους χτύπους των καρδιών που χτυπάνε πραγματικά για εμάς. Δεν είναι εύκολο και διακριτό όσο θέλουμε να πιστεύουμε! Ακόμα και ο καλύτερός μας φίλος δεν σημαίνει πως είναι ο άνθρωπος της ζωής μας.

Κάποτε είχα διαβάσει στο διαδίκτυο το εξής: Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ονομάζω «Ήρεμη Δύναμη». Δεν έχουν να πουν πολλά, αλλά ξέρεις πως σαν μιλήσουν, ότι ξεστομίσουν θα είναι αληθινό. Δεν θα τάξουν πολλά, αλλά θα παλέψουν για το καλύτερο δυνατό. Είναι οι άνθρωποι που όταν πονάς θα έχουν πάντα ένα ψιθυριστό «είμαι εδώ» και μια αγκαλιά μονάχα για σένα. Αξίζει στην κοινωνία των ψεύτικων αξιών και του μολύβδινου χρυσού να μπορείς να διακρίνεις τον πραγματικό. Θυμήσου πως όταν κάποιος σου δείχνει το φεγγάρι, μην κοιτάς το δάχτυλο.

maxmag