Φλερτ σοσιαλδημοκρατίας – Σύριζα

Στο εξωτερικό μέτωπο τα πράγματα δυσκολεύουν και πάλι. Το διάστημα που η Γερμανία αναζητούσε νέο κυβερνητικό σχηματισμό και ο Μακρόν εμφανιζόταν ως η πολιτική φωνή της Ευρώπης, φούντωνε και η αισιοδοξία στην ελληνική κυβέρνηση ότι έρχεται η στιγμή της εξόδου από τα μνημόνια.

Το κυβερνητικό αφήγημα έλεγε ότι τέλη Αυγούστου θα βγούμε με καθαρή έξοδο στις αγορές, και, αφού πρώτα κάτι πάρουμε σχετικά με την ελάφρυνση του χρέους, μετά θα ανασάνουμε· που στην κυβερνητική αργκό σημαίνει ότι θα έχουν περιθώρια για προσλήψεις, να μοιράσουν εκ νέου πλεόνασμα τα Χριστούγεννα, να μοιράσουν χρήμα σε «φίλους» επιχειρηματίες, γενικώς να επέλθει αυτό που ονομάζουν «κανονικότητα». Έτσι ήλπιζαν ότι θα πήγαιναν μέχρι τις εκλογές του 2019, καμουφλάροντας τις νέες περικοπές στις συντάξεις και τη μείωση του αφορολόγητου και στις εκλογές να προσπαθήσουν να περιορίσουν την ήττα σε διατηρήσιμο επίπεδο, δηλαδή ένα ποσοστό γύρω στο 20%.

Οι συριζαίοι είναι εξαιρετικοί στην εκπόνηση σεναρίων, άλλωστε έτσι κυβερνούν 3,5 χρόνια, αλλά σπανίως αυτά επαληθεύονται. Η Γερμανία ξαναβρίσκει τα πατήματά της και ο νέος Γερμανός υπουργός Οικονομικών προσαρμόζεται στον ρόλο του Σόιμπλε. Στο πρόσφατο Ουάσιγκτον Γκρουπ, η Γερμανία τράβηξε πολύ σκληρή γραμμή σχετικά με το ελληνικό χρέος και απαίτησε κάθε αίτημα για ελάφρυνσή του να περνάει για έγκριση από το γερμανικό κοινοβούλιο. Το ΔΝΤ ζήτησε τη θέσπιση μόνιμου μηχανισμού μείωσης του χρέους, που θα ενεργοποιείται μετά τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων από την Ελλάδα.

Το χάσμα μεταξύ ΔΝΤ και Γερμανών είναι τεράστιο και το Ταμείο απειλεί εκ νέου να αποχωρήσει, κάτι που το επιθυμούν οι Γερμανοί, γιατί πια διαθέτουν τους μηχανισμούς επίβλεψης της ελληνικής οικονομίας. Αν όμως φύγει το Ταμείο, που θεωρεί ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, χωρίς γενναία ελάφρυνσή του, η κυβέρνηση χάνει έναν σύμμαχο στο θέμα αυτό.

Τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο από τη θέση του Μαξίμου και είναι ενδεικτικό ότι ούτε ο Τσακαλώτος συμμερίζεται την άποψη για έξοδο χωρίς προληπτική πιστωτική γραμμή, δηλαδή ένα μαξιλάρι ασφαλείας, αν οι αγορές δεν μας συμπεριφερθούν από το καλοκαίρι με φιλικό τρόπο. Το σκηνικό που στήνεται θυμίζει καλοκαίρι 2015 και η κυβέρνηση έριξε το σενάριο ότι, αν δεν υπάρξει ελάφρυνση του χρέους δεν πρόκειται να μειώσει τις συντάξεις, όπως έχει ψηφίσει.

Τα σενάρια εκλογών το φθινόπωρο

Με επισφαλή τη θέση της Ελλάδας μετά τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος, φουντώνουν και πάλι τα σενάρια περί εκλογών το φθινόπωρο. Ο Τσίπρας, πιστός στην τυχοδιωκτική του φύση, σαγηνεύεται από ένα σενάριο να φέρει και πάλι τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και να αφήσει την καυτή πατάτα στη ΝΔ. Γιατί, αν από το φθινόπωρο η ΝΔ κληθεί να κυβερνήσει χωρίς δίχτυ προστασίας και με μόνο τρόπο να καλύπτει τις δανειακές ανάγκες της χώρας την έξοδο στις αγορές, σύντομα ίσως θα αναγκαστεί να ζητήσει εκ νέου βοήθεια από ΕΕ και ΔΝΤ, δηλαδή νέο μνημόνιο!

Αυτή η εξέλιξη, σε συνδυασμό με τη διαδικασία για εκλογές προέδρου Δημοκρατίας στις αρχές του 2020, κάνουν πιο ελκυστικό το σενάριο για δεξιά παρένθεση. Δηλαδή να μην μπορεί η ΝΔ να διαχειριστεί την κατάσταση που θα της αφήσουν και, με αφορμή τις προεδρικές εκλογές, η ΝΔ να μη βρει τις απαιτούμενες ψήφους από το Κίνημα Αλλαγής και έτσι η χώρα να οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές. Φυσικά, ένα τέτοιο σενάριο είναι πολύ υψηλού ρίσκου, γιατί αν η χώρα βρίσκεται για ένα δύο χρόνια σε πολιτική αβεβαιότητα και σε συνδυασμό με τις ξεκάθαρες βλέψεις του Ερντογάν σε Αιγαίο και Θράκη, η καταστροφή θεωρείται βέβαιη. Αλλά ο Σύριζα μας έχει αποδείξει ότι είναι ικανός για το χειρότερο.

Σε αυτά τα σενάρια κομβικό ρόλο έχει ο χώρος του Πασόκ. Το εγχείρημα του Κινήματος Αλλαγής, παρότι είχε σημαντική στήριξη από την πασοκική βάση, δεν αποδίδει. Η Φ. Γεννηματά είναι λίγη για τη θέση και δεν μπορεί να αναγεννήσει τον χώρο. Παρά την αρχική αισιοδοξία, οι δημοσκοπήσεις αρχίζουν πια να δείχνουν ότι δεν κατορθώνει πλέον να συγκεντρώσει ούτε το άθροισμα των ποσοστών των κινήσεων που το αποτελούν. Στην καχεκτική εικόνα του ΚΙΝ.ΑΛ. συμβάλλει το ότι ο χώρος του είναι ναρκοθετημένος από τον Σύριζα. Στο εσωτερικό του και πέριξ υπάρχουν πλήθος «προσωπικοτήτων», εφημερίδων, σάιτ κ.ά. που θέλουν να το μεταβάλουν σε παρακολούθημα του Σύριζα. Τις τελευταίες εβδομάδες, και ενώ τα σενάρια για εκλογές φουντώνουν, όλοι αυτοί βγήκαν ανοιχτά να στηρίξουν τον Σύριζα.

Ο Μαραντζίδης και οι ουρές του Σύριζα

Την αρχή έκανε ο Ν. Μαραντζίδης που εδώ και δύο μήνες επαναλαμβάνει από την Καθημερινή, το σάιτ protagon του Στ. Θεοδωράκη και αλλού, ότι ο Σύριζα είναι σε φάση μετάλλαξης, ώστε να μεταβληθεί σε ένα ήπιο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Ο Μαραντζίδης ξέχασε όσα έγραφε στις αρχές του χρόνου («Γιατί έχει βρεθεί στο στόχαστρο το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας»), που λίγο πολύ παραλλήλιζε τον εαυτό του με τον Γρηγόρη Λαμπράκη και τους συριζανέλ με το κράτος της δεξιάς του ’50-’60. Για τη μεταστροφή του, και όχι μόνο τη δική του, κάποιο ρόλο έπαιξε και η στάση της ΝΔ απέναντι στα συλλαλητήρια για το ονοματολογικό της ΠΓΔΜ.

Σε άρθρο του στην Καθημερινή («Ανήκουμε στη Δύση ή στις δημοσκοπήσεις;») είναι σαφής: Ο Τσίπρας με τους χειρισμούς του παρουσιάζεται ως φιλοδυτικός πολιτικός σε Ευρωπαίους και Αμερικάνους, ενώ ο Μητσοτάκης ολίσθησε στη γραμμή της λαϊκής δεξιάς γιατί δεν καταδίκασε τα συλλαλητήρια. Στο τέλος, γίνεται πιο ξεκάθαρος: «Τα συμφέροντα της Ευρώπης είναι και συμφέροντα της Ελλάδας και έχουμε επιτακτική ανάγκη από πολιτικές συνεννόησης μεταξύ των καθιερωμένων κομμάτων». Η ενόχληση λοιπόν του Μαραντζίδη προέρχεται από το εξής γεγονός: Επειδή η ΝΔ έχει ακόμα σχέση με τη βάση της και την αφουγκράζεται σε κρίσιμα εθνικά θέματα, δεν μπορεί να υπηρετήσει τα συμφέροντα της Ευρώπης στον ίδιο βαθμό που το κάνει ο Σύριζα, που δεν έχει σύνδεση με την κοινωνία.

Ο Μαραντζίδης, εξαιτίας της σχέσης του με την Καθημερινή και τον συντηρητικό χώρο θεωρείται «σοβαρός» και λειτούργησε σαν λαγός για να αποκαλυφθούν εν συνεχεία και οι υπόλοιποι: Θεοδωράκης, Ραγκούσης, ΓΑΠ, αλλά και Ν. Μουζέλης, Γ. Σωτηρέλης, Γ. Μοσχονάς, Κ. Τσουκαλάς, Αντ. Λιάκος και άλλοι που συμμετείχαν στην πρόσφατη εκδήλωση του Ραγκούση και που κινούνταν στο πνεύμα συνεργασίας με τον Σύριζα. Μη λησμονούμε και την προτροπή του επικεφαλής της ευρωομάδας των Σοσιαλιστών και Σοσιαλδημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο, του Γερμανού Ούντο Μπούλμαν, στην ελληνική κεντροαριστερά, να συνεργαστεί με τον Σύριζα. Από την άλλη πλευρά οι περί το Μαξίμου συριζαίοι σε συνεργασία με τους πασοκογενείς πραγματοποίησαν την Τρίτη 15/5 εκδήλωση για να αποστείλουν το μήνυμα στο ΚΙΝ. ΑΛ, ότι επιδιώκουν τη συνεργασία και ότι έχουν αλλάξει, γι’ αυτό στο στόχαστρο των περισσότερων ομιλητών ήταν οι ακραίοι «53».

Πέρα από τις προσωπικές φιλοδοξίες πολιτικών όπως ο Θεοδωράκης, ο Ραγκούσης, ο ΓΑΠ κ.ά., που άλλος θέλει να εξασφαλίσει την επανεκλογή του, άλλος κάπου να διοριστεί και άλλος να οριστεί Ευρωπαίος επίτροπος, στην πραγματικότητα πίσω από το φλερτ «κεντροαριστεράς» – Σύριζα κρύβονται εξωχώρια κέντρα. Ευρωπαίοι (Γερμανία) και Αμερικανοί ανησυχούν μήπως η ήττα του Σύριζα στις εκλογές είναι τέτοιας έκτασης που να μην αποτελεί πια τον δεύτερο πόλο του πολιτικού συστήματος. Αλλά ο Σύριζα είναι απαραίτητος για σειρά θεμάτων: το Σκοπιανό, τον κατευνασμό της Τουρκίας, το μεταναστευτικό, τις στενές σχέσεις με το Ισραήλ κ.ά., άρα θα μηχανευτούν κάθε τέχνασμα για να τον διατηρήσουν στη ζωή.

http://ardin-rixi.gr/archives/208307