Τώρα ας κλάψουμε…

Τους βρήκαν αγκαλιασμένους… Σε μια Ελλάδα διχασμένη Αυτοί την ύστατη στιγμή αγκαλιάστηκαν. Σαν να ήθελαν να μας στείλουν ένα μήνυμα. Χωρίς να το θέλουν έγιναν ολοκαύτωμα – θυσία. Μάνα, πατέρας, παιδιά, άγνωστοι συμπολίτες μας, χάθηκαν αλλά τους βρήκαν, σφιχταγκαλιασμένους, έμοιαζαν με κούκλες, είπαν κάποιοι…

Παρά τα χαμένα χαρακτηριστικά τους, αυτοί οι άγνωστοι απέκτησαν πρόσωπο και έγιναν οι πιο στενοί συγγενείς μας.

Κόμπος στο λαιμό, μαυρίλα στην ψυχή.

Εμείς το επιτρέψαμε. Ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί. Ξέρετε τι λέω.

Καμία αυτοκριτική. Πάντα κάποιος ή κάτι άλλο φταίει.

Επίσης σε θεσμικό επίπεδο κανείς δεν έδωσε το παράδειγμα, έστω μια παραίτηση…

Πριν από λίγους μήνες άλλοι συμπολίτες μας είχαν βρει φριχτό θάνατο. Πνίγηκαν δίπλα στα σπίτια τους.

Ζούμε φριχτά και πεθαίνουμε φριχτά σε αυτόν τον τόπο.

Και όμως μοιάζει σαν να συνηθίσαμε το αίμα ή σαν να έχουμε αποδεχθεί ότι οι πολιτικοί μας το έχουν συνηθίσει.

Εάν οι καμμένοι μας μοιάζουν με κούκλες, εμείς μοιάζουμε με μαριονέτες, άβουλοι υπήκοοι…

Υπουργοί απευθύνονται στο κόσμο και ξεχνούν να εκφράσουν συλλυπητήρια για τους νεκρούς μας μέσα στη φούρια τους να ευχαριστήσουν για την αλληλεγγύη την Ευρώπη, τον Τσαβούσογλου, τον Ζάεφ…

Δικαιολογίες. Σαν τους κακούς μαθητές που δικαιολογούν μια αποτυχία τους λέγοντας πως και ο τάδε υπέρτερός τους δεν τα πήγε καλά στις εξετάσεις. «Και η Σουηδία είχε πυρκαγιές» σπεύδουν να μας υπενθυμίσουν, μόνο που εκεί δεν κάηκε κανείς. Ναι αλλά στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία πόσοι πέθαναν;» ανταπαντούν.

Φυσικά, αφού γίνεται στις πιο προηγμένες χώρες γιατί να μην γίνεται και εδώ… Άλλωστε έχουμε ταλέντο στο να μιμούμαστε τα χειρότερα που έρχονται από το εξωτερικό.

Εν τω μεταξύ κάποιοι εκπρόσωποι της Αγάπης έσπευσαν να μιλήσουν για μια συλλογική τιμωρία που μας επέβαλε ένας παλαιοδιαθηκικός τιμωρός Θεός.

Αποστροφή, ένας ήπιος χαρακτηρισμός παρά τη γενικευμένη αηδία.

Αποτύχατε!

Όλοι μας αποτύχαμε με τις επιλογές μας, με την ανοχή μας στο ευτελές, με την αποδοχή της παραβατικότητας, με την αποδοχή της κουλτούρας του χύμα, με την έπαρση για τη διανοητική μας υπεροχή έναντι όλων των άλλων… με την ευπιστία μας… με τη δουλοπρέπειά μας, την αγένειά μας, τη θρασύτητά μας, τη χυδαιότητά μας, με τη χαμηλή αυτοεκτίμησή μας… να συνεχίσω;

Αποδειχθήκαμε ελάχιστοι.

Και τώρα που γίναμε λίγο πιο ανθρώπινοι ας κλάψουμε τ΄αδέλφια μας, πριν τα ξεχάσουμε και αυτά «μες στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες».

Του Δημοσθένη Γκαβέα από τη Huffington Post