Κι αν…

Κι αν πιάναμε κουβέντα με το κύμα; 

Αν δωρίζαμε την ψυχή μας 

σε ακρογιάλια;
Αν σκαρφαλώναμε μια νύχτα

στα σύννεφα για να χαϊδέψουμε

το φεγγάρι και τα άστρα;

Κι αν ο ήλιος μας άλλαζε το δέρμα

κι ένας νέος εαυτός ξαναγεννιόταν; 

Αν η βροχή μας έλουζε και

το Φθινόπωρο μας έντυνε

με τα πεσμένα κίτρινα φύλλα

αν την Άνοιξη καινούρια

βλαστάρια άνθιζαν μέσα μας

πόσο ανώδυνα θα ξεπάγωνε η καρδιά μας;

Κι αν πλάθαμε τη γη στα χέρια μας

τι χρώμα θα είχαν τα όνειρά μας;

Κι αν γάργαρο νερό αφηνόμασταν

να τρέχει σε ρυάκι δροσερό

ποια χρώματα θα έβλεπε η ματιά μας;

Τι χρώμα έχει η ελευθερία;

γράφει η Άννα Ρουμελιώτη