Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αλλά δεν είναι κόμμα της Αριστεράς. Σημείο καμπής και στη συνέχεια αντιστροφής, υπήρξε το Δημοψήφισμα του 2015. Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε kolotumba και στράφηκε εναντίον της θέλησης του λαού.
Μετά απ’ αυτό η μετάλλαξή του άνοιξε πανιά, διασπάσθηκε, και στράφηκε εναντίον του ίδιου του λαού κι όχι μόνον εναντίον της θέλησής του στη συγκεκριμένη συγκυρία.

Εύκολα άρχισε να παίρνει μέτρα εναντίον των τάξεων πλην μίας, της αστικής, εύκολα άρχισαν πολλά στελέχη του να ωφελούνται από την άσκηση της εξουσίας κι εύκολα πολλοί άρχισαν να ασκούν την εξουσία σκαιά και σκαιότατα. Ένα μείγμα μεταλλαγμένων, ψευτών και ανίκανων που προσκύνησε το ίδιο και γονάτισε τη χώρα. Καμιά πλέον σχέση με την Αριστερά – η «Αριστερά» που Γονάτισε άρχισε να διασύρει την Αριστερά στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας, όσον και στα μάτια του κόσμου. Οι πάντες έχασαν πάσαν ιδέα για τον έλληνα ριζοσπάστη ηγέτη που αποδείχθηκε κολαούζος των πιο σκοτεινών νεοφιλελεύθερων δυνάμεων στην Ένωση. Και στον κόσμο.

Ταυτοχρόνως, με τη Συμφωνία των Πρεσπών δόθηκε σε πολλούς Έλληνες πολίτες η εντύπωση ότι η Αριστερά είναι εθνομηδενιστική, ενώ οι Αμερικάνοι διαπίστωσαν ότι την «Αριστερά» του Τσίπρα θα έπρεπε να την έχουν εφεύρει από καιρό, πολύ πριν από το 2012.

Όλον αυτόν τον καιρό που ο Τσίπρας ενέπλεκε την Αριστερά στο μίξερ των επιλογών του, αρκετοί αριστεροί από άλλα σχήματα της Αριστεράς ούτε αποστάσεις κράτησαν, ούτε αδιαφόρησαν για την παραοικονομία που ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργούσε μέσω ΜΚΟ, επιδομάτων, διορισμών και ρουσφετιών. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον διέσυρε την Αριστερά, αλλά διέφθειρε και ένα μέρος της.

Στις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ λεηλάτησε το μέρος εκείνο της Αριστεράς που τον ακολούθησε στις επιλογές του για τις Πρέσπες, που συμμετείχε στην (απλώς) αντιδεξιά ρητορική καθώς και στον εύκολο αντιφασισμό μαζί με τον κ. Κόκκαλη και το… ΝΑΤΟ.

Ο κίνδυνος της «επιστροφής της δεξιάς» που ο άνευ προηγουμένου δεξιός ΣΥΡΙΖΑ επέσεισε πριν από τις εκλογές βρήκε ευήκοον ους σε αριστερούς άλλων σχημάτων που ήταν έτοιμοι από καιρό να ενδώσουν σε κούφιους φόβους, ξεπατωμένες ελπίδες και κάποια οφέλη.

Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ εν όψει των εθνικών εκλογών απευθύνει στους αριστερούς το ίδιο κάλεσμα. Σε ποιους αριστερούς όμως; Όσοι θέλησαν να λεηλατηθούν, λεηλατήθηκαν. Για τους υπόλοιπους ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απέναντι, είτε παριστάνει το ΠΑΣΟΚ είτε παριστάνει τη Δεξιά.

Το ερώτημα της ανασυγκρότησης της Αριστεράς έχει κι αυτό το ειδικό του βάρος στις εγγύς ερχόμενες εκλογές, αλλά κυρίως θα απασχολήσει στο αμέσως επόμενο διάστημα και θα πρέπει να απασχολήσει σε βάθος. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές κείται και θα κινείται μεταξύ αποσύνθεσης και θραυσμάτων, ενώ ταυτοχρόνως θα προσπαθεί να παραμείνει στο παιχνίδι ως «πόλος» του συστήματος – ισχνός ή ακόμα και αμελητέος, ας το αποφασίσουν οι Έλληνες.

Με την Αριστερά όμως η μόνη σχέση που μπορεί και θα μπορεί να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκείνη του πλήγματος που της κατάφερε.

Της πληγής.

Η ίαση αυτής της πληγής θα είναι μακρά κι επώδυνη, ίσως μάλιστα το ίαμα να έρθει από αλλού – οι εξελίξεις στην Ευρώπη και τον κόσμο είναι «ανοιχτές». Για την ώρα, στην Ελλάδα έχει διασωθεί το ΚΚΕ και προβάλλει η ΜΕΡΑ 25 του κ. Βαρουφάκη – με πολλές ιδιομορφίες εν σχέσει με την εγχώρια Αριστερά, αλλά «ανοιχτή» και αυτή στις διεργασίες των καιρών από την πλευρά των λαών.

Η επιρροή του ΚΚΕ είναι στερεοτυπική ως προς τις προτάσεις του και στέρεη ως προς την υπόσταση και την ταυτότητά του. Το ΜΕΡΑ 25 είναι καινοφανές και μένει να φανεί πώς θα αναμετρηθεί με την αναγκαιότητα.

Τα υπόλοιπα σχήματα της Αριστεράς είναι πλέον υπόθεση ενός μικρόκοσμου με τροτσκιστικά, εθνοαποδομητικά και αυτοαναφορικά χαρακτηριστικά. Μικρά σχήματα με μεγάλες κουβέντες, που δεν μπορούν να κάνουν αυτοκριτική για τίποτα, που έχουν πάντα δίκιο και που, κυρίως αυτό, μέσα στον αχταρμά του κλίματος ΣΥΡΙΖΑ, διέπραξαν τις ίδιες αμαρτίες: συκοφάντησαν συντρόφους, αναθεώρησαν και αναθεωρούν την ιστορία της Αριστεράς (κυρίως του ΕΑΜ) ενώ έχασαν κάθε αγαπητική σχέση με τους «άλλους», αριστερούς ή όχι.

Το τραγικό είναι ότι οι εργαζόμενοι και η πατρίδα χρειάζονται την Αριστερά όσο την χρειάζονταν πάντα. Σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Όμως, μετά το «καραβάνι» (της ορδής) ΣΥΡΙΖΑ, το «ο τρώσας και ιάσεται» δύσκολα θα βρει εφαρμογή. Οψόμεθα…

Στάθης

via