Γιατί δεν λέμε σ’ αγαπώ;

“Αν έπρεπε να δώσεις κάποια συμβουλή σε μια γυναίκα ποιά θα ήταν αυτή; ” Να αγαπά.” Σε ένα νέο κορίτσι;”. Να αγαπά. “Σε ένα παιδί;”. Να αγαπά. Αυτή ήταν η απάντηση της Εντίθ Πιάφ στην τελευταία της συνέντευξη κάνοντας έναν απολογισμό για την πολυτάραχη ζωή της.
Πολλοί ορίζουν ως κανόνα της ευτυχίας το να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Όσο εύκολο και αν ακούγεται, τόσο δύσκολο είναι στην πραγματικότητα. Μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν καν να πουν σ’ άγαπώ. Τα χείλη τους παραλύουν, η φωνή τους κομπιάζει, το στήθος τους σφίγγεται. Μοιάζει πολύ βαρύ για να το σηκώσει κάποιος. Γιατί το αληθινό σ’αγαπώ δεν είναι μόνο του, αλλά  κουβαλά μαζί του ένα γλυκό  φορτίο ευθύνης και δέσμευσης που φοβίζει τους ανθρώπους. Αντίθετα όταν δεν είναι αληθινό στέκει μόνο του ελαφρύ, άδειο, ανούσιο. Και κάπως έτσι μια πολύ όμορφη λέξη μετατρέπεται στο χειρότερο αγκάθι που πληγώνει ανεπανόρθωτα μια ψυχή. 

Γιατί δεν λέμε σ’ αγαπώ;

Γιατί οι περισσότεροι από εμάς το θεωρούμε αυτονόητο. Αφού το ξέρεις γιατί να στο πω; Η αγάπη για τους γονείς, τους φίλους, τους συγγενείς είναι δεδομένη. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβανόμαστε. Μας νικά η συστολή, η αμηχανία, η δυσκολία αυτής της λέξης. Νομίζουμε ότι οι δικοί μας άνθρωποι θα είναι πάντα εκεί να μας περιμένουν να το  ξεστομίσουμε. Όταν εσύ αισθανθείς έτοιμος ίσως αυτοί να μην είναι εκεί.

Γιατί υπάρχουν εκείνοι που φοβούνται να αισθανθούν, να αγαπήσουν, να πληγωθούν. Τρέμουν στην ιδέα της συναισθηματικής εξάρτησης από έναν άλλο άνθρωπο. Προτιμούν τη μοναξιά, την απομόνωση, τον εαυτό τους. Θεωρούν ότι η αγάπη είναι αδυναμία, μια επώδυνη αρρώστια που σε καταβάλλει, σου στερεί τη χαρά, τη δημιουργικότητα. Γίνεσαι θύμα, έρμαιο κάποιου άλλου. Ο μεγαλύτερος αντίπαλος της ζωής είναι ο φόβος. Ορθώνει ένα τείχος  που δεν σε αφήνει να περάσεις στην άλλη πλευρά. Στη ζωή, στην αγάπη.

Γιατί υπάρχουν και εκείνοι που κουράστηκαν να περιμένουν το σ’αγαπώ των άλλων. Μεγάλωσαν με την προσμονή να το ακούσουν, να το γνωρίσουν, να το νιώσουν. Περίμεναν στωϊκά δίπλα στην πόρτα για να έρθει. Δυστυχώς, όμως, δεν εμφανίστηκε ποτέ. Στη θέση του ήρθε η απογοήτευση, ο θυμός, η αδιαφορία. Κλείδωσαν την πόρτα και πέταξαν το κλειδί. Το σ’αγαπώ έγινε απαγορευμένο, οδυνηρό, δακρυσμένο. Η καρδιά τους έμεινε άδεια.

Γιατί υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν στις πράξεις και όχι στα λόγια όχι άδικα. Πολλά σ’αγαπώ είναι ψεύτικα, χάρτινα, ξεφτίζουν εύκολα και αφήνουν πίσω τους  μόνο ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και πόνο. Αν, όμως, είσαι εκείνος που βρήκες ένα χαμένο κλειδί μην κάνεις το λάθος να φύγεις. Δοκίμασε το στην κλειδαριά. Που ξέρεις μπορεί και να ταιριάζει.

Υπάρχουν, όμως, κάποιοι που λένε σ’αγαπώ. Που χρειάζονται το σ’αγαπώ. Που ζούν για ένα σ’αγαπώ. Υπάρχει και ένα σ’αγαπώ διαφορετικό πολύχρωμο, κρεμασμένο σε μια ζωγραφιά σε ενα δωμάτιο νοσοκομείου. Γραμμένο απο ένα παιδί που του λείπει η αγάπη. Που δεν τη θεωρεί δεδομένη, που δεν τη φοβάται, που την περιμένει κάθε μέρα και ποτέ δεν του είναι αρκετή. Τα παιδιά λένε σ’αγαπώ, πολλά σ’αγαπώ γιατί μιλούν με την καρδιά και όχι με το μυαλό. Ένα παιδί γατζώνεται πάνω σου, σε σφίγγει, τυλίγει το χέρι σου γύρω του. Δε σε ξέρει, αλλά σε έχει ανάγκη. Ένας κόκκινος συναγερμός χτυπά. Έλλειψη αγάπης, στοργής, αγκαλιάς. Σου ζητά αγάπη. Παράξενο δεν ακούγεται; Όλοι μας έχουμε ζητήσει χρήματα, ευκαιρίες, χάρες. Αγάπη όμως;

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιείς πόσο πολύτιμη είναι αυτή η λέξη, όταν βλέπεις τη θέση που έχει στη ζωή κάποιου άλλου. Όταν βρίσκεσαι ξαφνικά στην άλλη όχθη και το σ’αγαπώ σου αποκτά ουσία και νόημα. Στη δική μας καθημερινότητα η αγάπη έχει χάσει την αξία της, είναι το  λαμπερό διαμάντι που θάψαμε βαθιά στην άμμο κάτω από τους φόβους, τα πρέπει και τα μη. Άραγε όταν αποφασίσουμε να το ξεθάψουμε θα έχει πάλι την ίδια λάμψη;

Υ.Γ. Να αγαπάς και να το λες.

modern-writers