Ανισόπεδες σκέψεις

Αλλάζουμε ναι αλλάζουμε
οι άνθρωποι
Γινόμαστε καχύποπτοι
από αυτά που μας πλήγωσαν
άθελα, άδικα ίσως

Ίσως πάλι να φταίνε τα ανείπωτα
κι όλα στριμώχθηκαν
στο αν και στο μήπως

Σφραγισμένα γιατί
που έμαθαν να κοιτάνε τα ερωτηματικά
δίχως να ξεδιπλώσουν μια απάντηση

Άδολα χαμόγελα που φορτώθηκαν
μύριες ενοχές
ανυπεράσπιστη αγάπη
στο βωμό της συνήθειας 

Ποινικοποιήσαμε τον έρωτα τον θαυμασμό
τη φιλία, τα αισθήματα
στα όρια του δήθεν και του τάχα 

Πεθυμήσαμε την ζωή που δεν ζήσαμε
εκείνη που μόνη της μίλαγε
χωρίς τα κόμματα ανάμεσα στα χνώτα της 

Στολίσαμε το λεύτερο με χρώματα με μουσικές
μα δίχως την ελευθερία
Δεν μιλάμε... λέμε μονάχα

Ναι αλλάζουμε οι άνθρωποι
Πονάνε όσα δεν είπαμε και γίνονται
άηχες λεπίδες . 

Καίνε όσα ξεχάσαμε και ψάχνουμε φωτιά 

Πως να πιστέψεις τι να πιστέψεις όλα βουβά
και τόσο ίδια ένα κλουβί με λέξεις
κι οι άνθρωποι μισές αλήθειες
που ψάχνουμε τον αέρα της ομορφιάς
κι εκείνη γελά στο μέσα μας
παίζοντας κουτσό με το αιώνιο παιδί

Αντανάκλαση σιωπής
Κι ύστερα ένα τι μας φταίει να κρεμιέται
σε ένα σακί από γιατί

Φυγές, υπεκφυγές στην κρύπτη του μυαλού
κι ανάλυση της ζωγραφιάς του τοίχου
Βάτραχοι που ανάσκελα μυρίζουν χαμαιλέοντα
κι ανάλογα κοάζουν 

Πίκρες σαν καλαμιές που άδικα και άστοχα
ψηλώνουν. 

Γέλια που κύκλους κάνουν κι αναζητούν
τον παραλήπτη τους να βρουν 

Κι όμως αν προσπαθούσα αν προσπαθούσες
θα μοιραστεί η βροχή,
στις τσέπες χαμόγελο απόθεμα τη ζεστασιά θα βρει 

Καμιά απόσταση πιο δυνατή
από αυτήν που ξεμακραίνει η ψυχή!

Λένα Μοναστηριώτου

via