Λευκός καμβάς

Μην αφήσεις

τις λέξεις μου να χαθούν
κράτησε τες σαν να μουν εγώ
φυλαγμένες στο στέρνο σου
γίνε ο λευκός τους καμβάς
μέτρα τα γράμματα τους
κάθε ένα από αυτά
είναι κι ένα κομμάτι μου
η ψυχή μου τα μάτια μου
η θάλασσα που ονειρεύτηκα
το κύμα της που σαν άβγαλτο παιδί
πλατσούρισα μέσα του
ο ουρανός που σαν χελιδόνι
χώθηκα στην φωλιά του
άκουσε τις .. μιλάνε
για κείνα τα χώματα που ποτέ δε φίλησα
κι όμως πάντα πατούσα
τα μικρά λιβάδια που κρατούσα
στα χέρια μου ντυμένη γη
μην αφήσεις τις λέξεις μου να χαθούν
να σβήσουν στους αμέτρητους κόμπους της άμμου
κράτησε τες να μπορώ ακόμη κι αν λείπω
να μπορώ ..να σε βρω !

Λένα Μοναστηριώτου

via