Γεια σου Γιάννη παλικάρι!

Όχι, δεν είναι αυτός που (ενδεχομένως) αντιληφθήκατε. Σε καμιά περίπτωση. Μιλάμε για παλικάρια τώρα, όχι για ανεμοδούρες από τα πανέρια τα εναλλακτικά. Εν τάξει, έκαστος εφ’ ω ετάχθη, που λένε και οι μορφωμένοι, κι αντίρρηση καμία.
Αλλά για να ’σαι παλικάρι, πρέπει (όποτε οι συνθήκες το απαιτούν) να πληρώνεις και το μάρμαρο, σωστά; Κι όχι, όταν, για τον άλφα ή βήτα λόγο, σφίξουν οι κώλοι, εσύ να τη βλέπεις σε στυλ ας κάνω τώρα κολεγιά με την αριστερά, να ’χω κονόμι και τα ρέστα κάβα γι’ αραχτά γεράματα. Ξέρει αυτός, μα δεν μιλά κι ούτε πρόκειται ασφαλώς και ποτέ να μιλήσει (περί της ουσίας). Βέβαια, κατά τ’ άλλα είναι λαλίστατος, έχει για όλα άποψη· ολίγη δική του και μπόλικη από το κίνημα.

Ας τον αφήσουμε όμως στην «δημιουργική» του ησυχία, να τραγουδά (πλέον) για τους ακροατές των «μοναξιών» και των «άγονων πλήξεων», να είναι όλα αυτά που κάποτε κορόιδευε, μιας και η άγρια, δημιουργική, ανυπότακτη, νεολαία (τού σήμερα) δεν δύναται να ξοδέψει ούτε γραμμομόλ σιέλου για πάρτη του.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως να μην υπάρχει βαθύτερος λάκκος, ηθικά και δημιουργικά, από αυτόν που ο ίδιος μπορείς (αν επιμείνεις) να σκάψεις για τον εαυτό σου. Όχι, κανείς δεν μπορεί να σε απαξιώσει, στο βαθμό που εσύ (ο όποιος «εσύ») δύνασαι να το πράξεις εναντίον σου. Δηλαδή, να βάζεις μόνος σου τον πήχη ψηλά, με δουλειά, με προσπάθεια, με συνέχεια και συνέπεια, και μερικά χρόνια αργότερα, όχι απλώς να περνάς από κάτω του (αυτό συμβαίνει και στους καλύτερους), αλλά να στρατεύεσαι κανονικότατα με την αριστερά, τον βόθρο της πολιτικής διαχείρισης, για λίγα ψίχουλα και μισή οκά χλιαρό χειροκρότημα.

Την είδες λοιπόν «μούρη» (κυρίως) γιατί ασχολήθηκαν μαζί σου εκείνα τα παιδιά της δεκαετίας του ’90, εκείνη η «αποκλίνουσα» μειοψηφία που δεν πίστεψε στάλα στην πολιτική. Αντιθέτως, πίστεψε με όλη της τη δύναμη στη φιλία, στον έρωτα, στις ανθρώπινες σχέσεις κι ένα μικρότερο επί μέρους της (και) στην Αναρχία. Και κάποια από αυτά τα παιδιά που ταξίδεψαν από οδόφραγμα σε οδόφραγμα, με όνειρα, με πάθος, με τρυφερότητα, που γέλαγαν όταν οι πλαστικές σφαίρες τούς προσπέρναγαν ξυστά, σιγομουρμούριζαν, εν ώρα κινδύνοις, (και) εκείνο το «δεν χωράς πουθενά», που κάποτε εσύ έγραψες. Ας είναι.

Ευτυχώς, υπάρχει κι άλλος Γιάννης, ο Γιάννης Δρόλαπας, που τις αντικειμενικώς αναμφισβήτητες μουσικές του ικανότητες δεν τις ξεπούλησε σε κανέναν, αλλά, αντιθέτως, τις χρησιμοποίησε (και καλά έκανε), στον βαθμό που ο ίδιος θέλησε, για έναν αξιοπρεπή βιοπορισμό. Σεμνός, συγκεκριμένος, ολιγαρκής, ισόποσα δυναμικός και ήρεμος. Είναι μάλιστα αληθές ότι ενώ υπήρξε ιδρυτικό μέλος των Μουσικών Ταξιαρχιών (συμμετείχε στον πρώτο τους δίσκο), και φιλικά συνδεδεμένος με τον μακαρίτη Τζίμη Πανούση, αποχώρησε από το συγκρότημα (ενώ η αναγνωσιμότητα και οι απολαβές ανέβαιναν): Εκτός του ότι υπήρχαν ιδεολογικές διαφορές αφού στην αρχή ξεκίνησε απλά ως φιλική συμμετοχή, παρέα… Μετά μπλέξαμε, μας πήρε η μπάλα. Ξεκινήσαμε να κάνουμε μια συναυλία στο Skylab και κάναμε 250 παραστάσεις σερί. Την δεύτερη χρονιά στην Λήδρα κάναμε 180 παραστάσεις σερί. Κι επειδή υπήρχαν 15-18 κομμάτια με την ίδια σειρά, πρόγραμμα δηλαδή, αυτό για μένα είναι έξω από τη φύση μου. Η ομοιομορφία με κουράζει [1].

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η άποψή του για την αναρχία: Δεν πιστεύω σε τίποτα. Ούτε εκεί. Με απασχολεί το πρακτικό μέρος, όχι το θεωρητικό. Αυτά είναι όνειρα θα έλεγα.[…] Αναρχία μπορείς να πεις για την ατομική, την προσωπική σου αναρχία. Αυτό ναι. Να έχω απόλυτη ελευθερία για το τι θα κάνω σε κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μου. Αυτό με κάνει πολύ δύσκολο στο να κάνω συνεργασίες, καριέρες, οτιδήποτε. Δεν μπορώ να κάνω κάτι με αντάλλαγμα την προσωπική ελευθερία ή το γούστο μου. Αυτό με απωθεί. Προτιμώ να είμαι πεταμένος μέσα στο πέλαγος με ένα σωσίβιο, παρά να είμαι πάνω σε μία βάρκα με άλλους δέκα που να αποφασίζουν για μένα. Αναρχία λίγο-πολύ σημαίνει απομόνωση. Στην πράξη δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο ατομική επιλογή.

Πάντοτε, λοιπόν, ακόμη και στις πλέον δύσκολες καταστάσεις θα υπάρχουν εκείνα τα μικρά, μα υπαρκτά, περιθώρια για ατομικές επιλογές. Για επιλογές ελευθερίας, που έχουν κόστος, που ενδεχομένως να οδηγούν σε ένα ιδιότυπο περιθώριο, μακριά από πλούτη, προσοδοφόρα φήμη και «φιλικά» χτυπήματα στην πλάτη από την εξουσία· την κάθε εξουσία, όσο «αντιεξουσιαστική» κι αν αυτοπαρουσιάζεται.

Πόντιξ ο Σισύφιος

[1]. Τα λόγια του Γιάννη Δρόλαπα είναι από τη συνέντευξή του στο ogdoo.gr, στις 9/1/2017

via