Ο σημιτισμός κατακτά και την Ηρώδου Αττικού

Εν τέλει όλα ταιριάζουν, έχει και η παρακμή τη δική της αρμονία. Ορισμένα αξιώματα όπως το “ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση” (και την “κατάλληλη στιγμή”, θα προσθέταμε εμείς) έχουν μία διαχρονική επιβεβαίωση που τα καθιστά κλασικά.
Η επόμενη Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η κα Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, έλκουσα την πολιτική της καταγωγή από το κλίμα της μεταπολιτευτικής ανανεωτικής Αριστεράς, διετέλεσε ως επί το πλείστον της διαδρομής της ( μάλλον στο σύνολό της) θεράπουσα του σημιτικού “εκσυγχρονισμού”. Υπήρξε δηλαδή, αυτό που στην πολιτική αργκό λέμε: σημιτάνθρωπος.

Προσέτι κι επί πλέον, ο βίος και η πολιτεία της κυρίας Σακελλαροπούλου είναι ο ορισμός της πολιτικής ορθότητας και η επιτομή της εξυπηρέτησης από δικαστικής πλευράς των πολιτικών προτεραιοτήτων της εποχής. Μάλιστα της εποχής των Μνημονίων. Για παράδειγμα, ως δικαστικός, η μέλλουσα Πρόεδρος της Δημοκρατίας συμμετείχε στην εκτέλεση και την ταφή του 13ου και 14ου μισθού των δημοσίων υπαλλήλων. Καθώς και εις άλλα τέτοια πολλά, πολύ γνωστά.

Όμως, το σπουδαιότερο εξ όλων είναι το γεγονός ότι το “σημιτικό στίγμα” παραπέμπει ευθέως στον κατευνασμό. Συνεπώς ο κ. Μητσοτάκης επιλέγοντας μία “σημιτάνθρωπο” έχει το “κεφάλι του ήσυχο” εν όψει των εξελίξεων στα λεγόμενα εθνικά θέματα, αποφεύγοντας έτσι κάποιο “ξαφνικό” από εκεί όπου ούτε οι Εντολείς ούτε οι Εντολοδόχοι θα το περίμεναν.
 
Από φιάσκο σε φιάσκο

Τα τελευταία χρόνια και με γεωμετρική πρόοδο τους τελευταίους μήνες, η Ελλάδα πάει από φιάσκο σε φιάσκο. Η χώρα ευρισκόμενη υπό Καθεστώς Εντολής, ούσα δηλαδή Προτεκτοράτο, αρχίζει να υφίσταται στα εξωτερικά της τις νίλες που υπέστη στα εσωτερικά της. Είναι λοιπόν λογικό επακόλουθο ο “σημιτισμός” όστις διατρέχει οριζοντίως όλα τα μνημονιακά κόμματα να βρει και την πολιτειακή ολοκλήρωση.

Αν μιλούσαμε μία γλώσσα αποενοχοποιημένη από τους καταναγκασμούς της πολιτικής ορθότητας, θα μιλούσαμε για την … ολοκλήρωση ενός ολοκληρωτισμού στο προτεκτοράτο, ευδιάκριτου σε πολιτικό και πολιτειακό επίπεδο, θάλλοντος στα ΜΜΕ και κυρίαρχου στα ΑΕΙ. 

Με τις εξαιρέσεις να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Με την ΑΟΖ της... Λιβύης...ante portas, με την εξωτερική μας πολιτική να εξελίσσεται σε μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία γελοιότητας, με τα εσωτερικά μας πράγματα να αποτελούν “ζωτικό χώρο” αλλονών και με τον ελληνικό λαό καθημαγμένο πλέον, η Ελλάδα έχει μπει στο 2020 αντιμετωπίζοντας σκοτεινές προοπτικές για τον ελληνισμό. Με το Δημογραφικό, το Προσφυγικό, και το Μνημονιακό καθεστώς να απειλούν πλέον την ίδια την ιστορική υπόσταση του λαού. 

Το lifestyle της παρακμής

Μπροστά στα μάτια μας εξελίσσεται μία τραγωδία που ”προσπαθούμε” να αντιμετωπίσουμε με μπούρδες. Είναι αδόκιμο αλλά δεν είναι αδόκητο να ισχυρισθεί κάποιος ότι η όλη διαδικασία καθώς και η τελική επιλογή για την Προεδρία της Δημοκρατίας εντάσσεται με τον πιο πιασάρικο και συνάμα φανταχτερό τρόπο στο πολιτικό και πολιτειακό lifestyle της παρακμής.

Καθότι η παρακμή μας δεν αρκεί να υπάρχει, πρέπει και να φαίνεται. Και πρόκειται για παρακμή ιστορικών διαστάσεων. Πρόκειται για ένα Ματζικέρτ στη Λήμνο, τη Σάμο,τη Χίο και όλο το Αιγαίο, πρόκειται για μία δημογραφική θνησιμότητα που επιπλέον επικουρείται από τη μετανάστευση των νεαρών Ελλήνων στην Εσπερία, πρόκειται για την καθήλωση της εργασίας και της παραγωγικότητας στις μνημονιακές νόρμες και προδιαγραφές.

Πώς λοιπόν θα ήταν δυνατόν να μην εκλεγεί μία Πρόεδρος “γυναίκα” (κατά τα κλισέ της εποχής) με σημιτικές περγαμηνές και επιστημονική διαδρομή στις συντεταγμένες των νεοταξικών υπαγορεύσεων του ένδοξου μας “εκσυγχρονισμού”;

 

ΣΤΑΘΗΣ (Σταυρόπουλος)
 
via