Σε ποια κανονικότητα να γυρίσουμε;

Κώστας Ζαφειρόπουλος

Είναι σαν να ζούμε τη μέρα της μαρμότας. Απομόνωση, τηλεργασία, βιντεοκλήση, ψυγείο, βιντεοδιάσκεψη, ξανά βιντεοκλήση, μετακίνηση τύπου 2, ψυγείο, μετακίνηση τύπου 6, Τσιόδρας, Χαρδαλιάς - νεύρα, σαπούνι, αερισμός σπιτιού, μετακίνηση τύπου 6, βιντεοκλήση, Χαρδαλιάς νεύρα, Τσιόδρας. Ολοι αναρωτιούνται πότε θα «πάρουμε τις ζωές μας πίσω», όπως μας λέει ο υφυπουργός.

Σε ποια κανονικότητα όμως θέλουμε να επιστρέψουμε; Στην υπερπαραγωγικότητα, στη φυσική εγγύτητα αλλά στην πραγματική αποξένωση, στην περιβαλλοντική καταστροφή, στον εργασιακο μεσαίωνα, στην αύξηση του οικονομικού χάσματος; Είναι δεδομένο πως η μετά (ή η μαζί με) κορονοϊό περίοδος δεν θα είναι ίδια με την προηγούμενη κατάσταση.

Τα πλαίσια κοινωνικής και πολιτικής δράσης θα τεθούν σε επαναδιαπραγμάτευση όπως και οι αξίες μας. Ο χρόνος που κερδίζουμε τώρα ίσως δεν σχετίζεται μόνο με την επιδημία, αλλά με τον αναστοχασμό. Γιατί τρέχαμε πριν; Τώρα όμως αποσυρθήκαμε ο ένας από τον άλλο για να προστατεύσουμε ο ένας τον άλλο. Βρίσκουμε παράλληλα, συνεχώς, ατομικούς και συλλογικούς τρόπους να προστατεύουμε τους πιο ευάλωτους, αυτούς που αρχίζουν να γίνονται πιο ορατοί.

Ενα από τα μαθήματα που διδάσκουν τέτοιες κρίσεις είναι πως o κόσμος είναι διασυνδεδεμένος. Οσο κι αν ο κίνδυνος είναι η υποχώρηση στο εθνικό κράτος και στις εθνικές πολιτικές, δεν έχει τόσο νόημα η Ελλάδα π.χ. να πετύχει την επιπέδωση της καμπύλης, αν γύρω γίνεται πόλεμος.

Η ίδια σκέψη μπορούσε να γίνει και προ κορονοϊού. Ολα τα μέτρα, λοιπόν, είναι στο τραπέζι, κύριοι Χαρδαλιάδες. Εξάλλου ύστερα από μια καταιγίδα η ατμόσφαιρα καθαρίζει. Τα δελφίνια επέστρεψαν στα κανάλια της Βενετίας, τα κατσίκια στους δρόμους της Ουαλίας και μετά από δεκαετίες στην Ινδία οι κάτοικοι της Πουντζάμπ μπόρεσαν να δουν τις κορυφές των Ιμαλαΐων.

via