M. Kαραγάτσης: "Οχι ν' αγαπηθώ, μα ν' αγαπήσω..."

Φόβος και αγωνία είχαν κυριέψει την ψυχή μου. 
Φόβος της ανέσπερης ζωής. 
Αγωνία του μάταιου θανάτου...
Ήθελα να ζήσω...
Ήθελα να σφυροκοπήσω τη ζωή μου στο αμόνι του καημού με τη βαριά του πόνου.... '
Ήθελα να συναπαντήσω αυτό που θα'φερνε και τ' άλλα, αυτό που είναι όλα τ' άλλα, και ηδονή κι οδύνη, και χαρά και πόνος, και γνώση κι ανοησία.

Αυτό που είναι αιτία και πλήρωση, σκοπός και τέρμα, φτάσιμο και φυγή...

Την αγάπη...

Ν' αγαπήσω...
 
Όχι ν' αγαπηθώ, μα ν' αγαπήσω...

Τι μου πρόσφεραν οι γυναίκες που μ' αγκάλιαζαν με τρικυμισμένη ψυχή, όταν εγώ τρυγούσα τη γλύκα τους με δόντια σφιχτά από αδιαφορία;

Τι ένιωσα εγώ από τις θύελλες που γέννησα με όργια γαλήνης;

Τι κι αν μ'αγάπησαν;

Τ' αμέτοχα πάθη δεν μπορούν να ρυτιδώσουν το θολό καθρέφτη του στεκάμενου βάλτου...

Κοχλάζει μονάχα η ματαιότης κι εξατμίζεται αφήνοντας μέσα σου κενό καταθλιπτικότατο.

Τι κι αν μ'αγάπησαν - αν μ'αγάπησαν-...

Εγώ ζητάω την αγάπη...

Εγώ ζητάω να σκορπίσω την ψυχή μου στους αντίθετους ανέμους, να φθαρώ στα αντίξοα ρέματα.

Εγώ γυρεύω να σπείρω τις αγωνίες μου για να θερίσω πικρίες.

Εγώ θέλω τη στυφή χαρά που μόνο η συντριβή χαρίζει...

Εγώ θέλω...

Δεν ξέρω τι θέλω...



M.Kαραγάτσης - Tο χαμένο νησί



CoverPhoto: © Brett Walker

πηγή