Είναι ίσως κοινότυπο, αλλά θα το επαναλάβουμε, όσο και αν φαντάζει κουραστικό. Το κράτος έχει συνέχεια. Οι εκάστοτε διαχειριστές του δεν ξεκινούν από το μηδέν, δεν εφευρίσκουν τα πάντα την στιγμή κατά την οποία τους παραδίδονται τα ηνία από τους προκατόχους τους, οι οποίοι, επίσης, συνεχίζουν να ασκούν εξουσία αυτή τη φορά από το πόστο της λεγόμενης ελάσσονος ή μείζονος αντιπολίτευσης. Οι εκκλήσεις, λόγου χάρη, για συναίνεση σε διάφορα θέματα βασίζονται κατ’ αρχήν σ’ αυτήν την εξουσιαστική πραγματικότητα, χωρίς να υποτιμούμε το βάθος και την διαδρομή των ιδεολογικών συγκλίσεων ή αλληλοκαλύψεων ανάμεσα στους κομματικούς σχηματισμούς.
Θέση κλειδί, μάλιστα, στις ιδεολογικές συγκλίσεις ενίοτε κατέχουν κομματικοί σχηματισμοί (όπως στο πρόσφατο παρελθόν οι ΑΝΕΛ ή το Ποτάμι) οι οποίοι σύντομα «εξαερώνονται» εκλογικά. Η «δουλειά», όμως, γίνεται και με το παραπάνω. Τα «άλματα» δικαιολογούνται λόγω των «έκτακτων» πολιτικών και οικονομικών συνθηκών και της επείγουσας ανάγκης να δοθεί πολιτική στέγη στους εξοργισμένους ψηφοφόρους, οι οποίοι γίνονται, όπως λέγεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, εύκολη λεία των «ακραίων».
Το πεδίο, βέβαια, της καταστολής δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, αντίθετα αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, παρ’ ότι παραμένει βολικό να διατηρούνται οι γνωστές κατασκευές περί «ανεκτικών» αριστερών και «σκληρών» δεξιών, οι οποίοι «ανεβάζουν» ψηλά στην πολιτική ατζέντα την προάσπιση του «νόμου και της τάξης».
«Έλεος, όχι άλλους αγώνες»… (Δ. Ψυχογιός πρώην αντιστασιακός)
Ο Δημήτρης Ψυχογιός, αρθρογράφος στα έντυπα του συγκροτήματος Μαρινάκη (τέως Λαμπράκη), αγωνίστηκε κατά της δικτατορίας δυναμικά με προκηρύξεις και με βόμβες, φυλακίστηκε και βασανίστηκε.
Υπάρχει, λοιπόν, δικαιολογημένο ενδιαφέρον να δούμε τις απόψεις του για το νέο νομοσχέδιο, που θέτει το νομοθετικό πλαίσιο απαγορεύσεων των διαδηλώσεων.
«Τα τελευταία 50 χρόνια, δεν έχει καεί, λεηλατηθεί ή γίνει πεδίο μάχης καμμία πόλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για τούτο και σε καμμία τα κτίρια των κεντρικότερων δρόμων δεν είναι σιδηρόφρακτα. Μόνο κατά την περίοδο των μεγάλων αναταραχών αμέσως μετά τον «Μάη του ’68» έγιναν στην Γαλλία, Γερμανία, την Ιταλία γεγονότα αντίστοιχα αλλά όχι τόσο ακραία –αυτών που δυστυχώς αποτελούν «αθηναϊκή κανονικότητα»: η ελληνική πρωτεύουσα κάηκε και λεηλατήθηκε πολλές φορές την τελευταία δωδεκαετία: το 2008 επί «αλεξανδρινών», το 2011 και το 2012 επί μνημονίων. Και καθημερινά η Αθήνα τίθεται «εκτός λειτουργίας» από διαδηλώσεις».
Μ’ αυτό τον τρόπο ξεκινά το άρθρο του Δ. Ψυχογιού με τον τίτλο «Περί διαδηλώσεων» στην καθημερινή εφημερίδα τα ΝΕΑ στις 2-7-2020. Έλεος, όχι τόσο μεγάλα ψέμματα θ’ αναφωνούσε ο οποιοσδήποτε…
Γιατί ο Ψυχογιός ψεύδεται ανοιχτά και δίχως δισταγμό; Γιατί κάνει πολιτική. Μήπως δεν γνωρίζει ή δεν θυμάται λόγου χάριν τις σφοδρές συγκρούσεις στην φλεγόμενη Γένοβα το 2001 επί δύο μερόνυχτα, όπου δολοφονήθηκε ο Κάρλος Τζουλιάνι; Και γνωρίζει και θυμάται ο κουτοπόνηρος πρώην καθηγητής της Παντείου στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Επιλέγει, όμως, την γνωστή σταλινική, και όχι μόνον, μέθοδο που έχει σπουδάσει: η ιστορία γράφεται κάθε φορά από την εξουσία και μόνον από αυτήν. Το ξεκαθαρίζουμε. Δεν είναι υποχρεωμένος ο Ψυχογιός και ο κάθε Ψυχογιός να συμφωνεί με το ξέσπασμα εξεγέρσεων, κοινωνικών συγκρούσεων ούτε καν να τις κατανοεί. Και ούτε βέβαια εγκαλείται γι’ αυτό από εμάς. Αυτό που κάνει στην συγκεκριμένη περίπτωση, το ξαναλέμε, είναι ότι ψεύδεται συνειδητά για να προτρέψει έμμεσα ή άμεσα στην εφαρμογή του δόγματος της μηδενικής ανοχής για τους ταραξίες ή τους εξεγερμένους.
Έτσι, ο Ψυχογιός εμφανίζει την «ελληνική ιδιαιτερότητα» ως πανευρωπαϊκή παρέκκλιση, τους ιθαγενείς καθυστερημένους πολιτικά και κοινωνικά και επομένως τις κατασταλτικές απαγορεύσεις ως μονόδρομο. Καταστρέφεται το περιβάλλον, δολοφονεί εν ψυχρώ η αστυνομία, βυθίζεται στην φτώχεια και την δυστυχία ολοένα και περισσότερος κόσμος; Σκύψτε τα κεφάλια, αυτοκτονήστε, γλείψτε την εξουσία για μερικά ψίχουλα, πείτε τα παράπονά σας στην υπηρεσία, κάντε μια αίτηση στον εργοδότη σας, αλλά … «έλεος όχι άλλοι αγώνες», μην ταλαιπωρείτε τον Ψυχογιό, πάρτε το απόφαση, εσείς οι διαδηλωτές φταίτε για όλα τα δεινά του τόπου. Και τέλος πάντων, αφού σάς το προτείνει ένας πρώην αντιστασιακός κάτι παραπάνω θα ξέρει…
Δυστυχώς, όμως, για τον Δ. Ψυχογιό στην προκειμένη περίπτωση, εκτός των άλλων, αυτογελοιοποιείται, καθώς την ίδια μέρα (2-7-2020) στο ίδιο φύλλο της εφημερίδας τα ΝΕΑ διαψεύδεται πανηγυρικώς από άλλον αρθρογράφο.
Ας δούμε τι γράφει στην σελ. 14, ξεκινώντας μάλιστα το άρθρο του, ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος με την βαρύγδουπη μάλιστα επιστημονική ιδιότητα του Διεθνολόγου, του Δρ. Ευρωπαϊκής Ασφάλειας και νέων απειλών και του επιστημονικού συνεργάτη ΕΛΙΑΜΕΠ (αν ξεχνούμε κάτι ας μας συμπαθάει…).
«Οι πρώτες δύο δεκαετίες του 21ου αιώνα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως η περίοδος των διαδηλώσεων. Από τις κινητοποιήσεις κατά της παγκοσμιοποίησης στο Σηάτλ και στη Γένοβα μέχρι τις διαδηλώσεις των τελευταίων εβδομάδων για την δολοφονία του Τζωρτζ Φλόιντ ή για τα μέτρα για την διαχείριση της πανδημίας παρατηρούμε μία έντονη κοινωνική κινητοποίηση. Σε αρκετές περιπτώσεις οι διαδηλώσεις κατέληξαν σε βίαια επεισόδια και σε ολομέτωπη αντιπαράθεση με τα Σώματα Ασφαλείας. Οι εικόνες βίας από την Γένοβα, το Παρίσι, τις Βρυξέλλες, το Άμστερνταμ, τη Βαρκελώνη, το Λονδίνο, αλλά και τη Στουτγάρδη είναι μόνο μερικές από τις χαρακτηριστικές στιγμές σύγκρουσης και καταστροφών που βίωσε η Ευρώπη τα τελευταία είκοσι χρόνια» (η υπογράμμιση είναι δική μας).
Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να καταλάβει κάποιος ότι ο Καρατράντος γνωρίζει εκ των προτέρων το άρθρο του Ψυχογιού και σπεύδει να τον διαψεύσει κατοχυρώνοντας, όπως μάλλον θεωρεί, μ’ αυτόν τον τρόπο την επιστημονική του εγκυρότητα και προσφέροντας στην εφημερίδα τον περιβόητο πλουραλισμό απόψεων. Θα θέλαμε, όμως, πολύ να μάθουμε, ο Ψυχογιός έμαθε για το άρθρο του Κατράντου πριν δημοσιοποιηθούν και τα δύο την ίδια μέρα; Αν μας πληροφορούσε ένας από τους δυο θα του είμασταν υπόχρεοι. Έτσι από περιέργεια…
Φυσικά εδώ δεν πρόκειται για πλουραλισμό απόψεων, αφού ο ένας βγάζει ψεύτη τον άλλον. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι ο Δρ. Ευρωπαϊκής Ασφάλειας και νέων απειλών διαφωνεί με τον Ψυχογιό επί της ουσίας, το αντίθετο μάλιστα, αφού στην συνέχεια ξεκαθαρίζει ότι «κοινωνικές και εργασιακές συγκεντρώσεις δεν έχουν καμμία σχέση με βίαιες ομάδες, καταστροφές και επεισόδια. Οι ομάδες αυτές έχουν πολλές φορές εκμεταλλευθεί την κινητοποίηση των πολιτών για να δημιουργήσουν χάος και αυτό πρέπει να σταματήσει».
Ο δόκτωρ δεν κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του. Το πρόβλημα δεν είναι γενικά και αόριστα οι διαδηλώσεις, που «ταλαιπωρούν» τους πολίτες, αλλά οι «βίαιες ομάδες» και η δράση τους, η οποία πρέπει όχι απλά να κατασταλεί, αλλά να εξαφανιστεί εντελώς από το προσκήνιο με την συνδρομή του νέου ρυθμιστικού καθεστώτος-πλαισίου, αφού όπως ισχυρίζεται δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Δεν είναι, επίσης, τυχαίο ότι ο δόκτωρ αναφέρεται γενικά σε βίαιες ομάδες. Δεν αναφέρεται σε αναρχικούς, δεν αναφέρεται σε άγρια νεολαία, δεν αναφέρεται σε εργαζόμενους που επιλέγουν ενίοτε την σύγκρουση για να διεκδικήσουν κάποια αιτήματα που θέτουν, αλλά σε απρόσωπες βίαιες ομάδες αγνώστου κοινωνικής, ιδεολογικής ή άλλη προελεύσεως: «κοινωνικές και εργασιακές συγκεντρώσεις δεν έχουν καμμία σχέση με βίαιες ομάδες, καταστροφές και επεισόδια». Εδώ ο δόκτωρ με την σειρά του ψεύδεται, επίσης, ασύστολα και γελοιοποιείται στον ίδιο βαθμό.
Στην Κερατέα καταγράφηκε ιστορικά ή όχι η καθολική επιλογή των κατοίκων να συγκρουστούν και μάλιστα μ’ όλα τα μέσα για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος; Ή μήπως δεν ήταν κοινωνικές οι συγκεντρώσεις τους, ούτε και οι πολύμηνες συγκρούσεις με την αστυνομία; Πώς τις ονομάζει τότε ο δόκτωρας, «νέες απειλές»;
Ο Ψυχογιός, βέβαια, δεν έχει αυταπάτες λόγω και προσωπικών εμπειριών: «Οι ανεξέλεγκτες διαδηλώσεις είναι καταχρηστικές, διαλύουν την πόλη, τον δημόσιο χώρο. Πρέπει επιτέλους να περιοριστούν για να περιοριστεί η πολιτική βία –που δεν θα φθάσει όμως σε επίπεδα ανεκτά, αν δεν περιορίσουν τα κόμματα τη ρητορική του μίσους, που κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο». O στόχος σύμφωνα με τον Ψυχογιό δεν είναι η εξαφάνιση της πολιτικής βίας, –για την κοινωνική δεν γίνεται καν λόγος, την έχει εξαφανίσει ήδη–, αλλά ο περιορισμός της. Δέχεται ότι η πολιτική βία είναι υπαρκτή αλλά και ανεκτή, εφ’ όσον λόγου χάρη ασκείται με μέτρο και προφανώς με σύνεση (βλ. εκδηλώσεις αντιαμερικανισμού από το ΚΚΕ), πράγμα αδύνατον στις μη ελεγχόμενες διαδηλώσεις.
Άλλωστε, όπως έχει δηλώσει παλαιότερα, ο αντιδικτατορικός αγώνας, οι προκηρύξεις και οι δυναμικές ενέργειες ήταν «πράγματα, βαριά, δύσκολα και απάνθρωπα»:
«Ήσασταν ενεργός στον αντιδικτατορικό αγώνα.
Ήμουν ενεργός, αλλά ήταν μια εποχή δυστυχίας. Δεν ήθελα καθόλου να είμαι ενεργός. Γιατί να είμαστε στις οργανώσεις, γιατί να τυπώνουμε προκηρύξεις, γιατί να φτιάχνουμε βόμβες αντί να πηγαίνουμε εκδρομές, να διαβάζουμε, να έχουμε λέσχες όπως σε όλον τον κόσμο; Ήμασταν υποχρεωμένοι να κάνουμε αυτά τα πράγματα που ήταν βαριά, δύσκολα και απάνθρωπα. Ήταν μια μαύρη περίοδος, με καταπίεση και ήμασταν υποχρεωμένοι να βρούμε έναν χώρο για να ζήσουμε. (Popaganda.gr, Δ. Ψυχογιός, 5-3-2017).
Ανύπαρκτα, λοιπόν, τότε τα όνειρα για έναν άλλο κόσμο, μπούρδα και νεανική φανφάρα η δίψα για ελευθερία, όλα έργα δυστυχισμένων ανθρώπων, ο αγώνας τους και αυτός απάνθρωπος, μια μαύρη τρύπα της ιστορίας και τίποτα άλλο.
Το καλύτερο, όμως, το αφήσαμε για το τέλος. Στο ίδιο ακριβώς φύλλο της εφημερίδας τα ΝΕΑ υπάρχει και τρίτο άρθρο για το ζήτημα, που υπογράφεται από τον Παναγιώτη Σωτήρη και φιλοξενείται στην σελ. 6, όπου μεταξύ άλλων διαβάζουμε τα εξής:
«Με έναν τρόπο, υπάρχει μια όχι και τόσο σιωπηρή παραδοχή ότι οι πολίτες μπορούν να διεκδικήσουν και να επιβάλλουν αιτήματά τους όχι μόνο στις εκλογές, αλλά και με το να κατέβουν μαζικά στους δρόμους, να καταλάβουν τον δημόσιο χώρο, να διακόψουν την ομαλή λειτουργία της πόλης, να περικυκλώσουν τα κτίρια που στεγάζουν τους κρατικούς θεσμούς, συχνά να δοκιμάσουν να εισβάλλουν σε αυτά και να τα καταλάβουν και ενίοτε στη διαδρομή να συγκρουστούν με όργανα της τάξης. Η αναγκαστική παραδοχή αυτή προκύπτει από το γεγονός ότι τα περισσότερα αποφασιστικά βήματα προς τη δημοκρατία από τη Γαλλική Επανάσταση και μετά έχουν ως ορόσημα και εκτεταμένες «ταραχές», «επεισόδια» και «συγκρούσεις».
Εδώ οι κοινωνικές συγκρούσεις καταγράφονται, όχι ανταγωνιστικά στην ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, αλλά αντίθετα είναι η ακύρωσή τους εκείνη, που αναιρεί «πλευρές» της δημοκρατίας, εκείνες τις: «Πλευρές που δεν μπορούν να υποκατασταθούν ούτε από τις εκλογικές διαδικασίες ανά τετραετία ούτε από την απλή έκφραση γνώμης ή διαβούλευσης που προσφέρεται στην ψηφιακή σφαίρα».
Εδώ ο συμπαθής κατ’ άλλα αρθρογράφος και τουλάχιστον ειλικρινής, αναφέρεται σε πολίτες, οι οποίοι διαδηλώνουν συγκρούονται και καταλαμβάνουν κτίρια για να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους. Η αναφορά του μάλιστα στην ύπαρξη μιας «όχι και τόσο σιωπηρής παραδοχής» και αποδοχής κοινωνικών διεκδικήσεων μέσω των συγκρούσεων υποδηλώνει, επίσης, ότι και αυτός γνώριζε εκ των προτέρων το άρθρο του Ψυχογιού, τον οποίο «αναγκαστικά» εκθέτει περαιτέρω, για να μην πούμε ότι τον «αδειάζει» εντελώς.
Όμως και ο τελευταίος «ξεχνά» ότι τα αιτήματα δεν αποτελούν ιδέες, ανατρεπτικές ή μη, ούτε ιδανικά, εκτός και αν ο λόγος της παράλειψής του δεν οφείλεται παρά στον δισταγμό του, να αναφερθεί ευθέως στην πολυδιάστατη κινηματική ένταξη, όπως πολύ καλά γνωρίζει, και αφομοίωση στις δημοκρατικές λειτουργίες…
Τελικά, τον Ψυχογιό τον ενημέρωσε κάποιος για τα άρθρα των υπολοίπων, ή έκαναν όλοι ζαβολιές, ενώ είχε πάρει ο ύπνος τους αρχισυντάκτες;;;
Συσπείρωση Αναρχικών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αποποίηση ευθυνών: Το ιστολόγιο δεν παρέχει συμβουλές, προτροπές και καθοδήγηση.
Εισέρχεστε & εξέρχεστε με δική σας ευθύνη :)