Κακούργημα;

Της Γιώτας Αναγνώστου 

Να σου πω εγώ τι έχει μέσα το σακίδιο ενός δεκατετράχρονου.
Έχει εκατό κιλά βιβλία, γιατί είναι πλούσιο το πρόγραμμα του υπουργείου μας, πεδίον δόξης λαμπρόν για πτωχά τω πνεύματι παπαγαλάκια.

Έχει τη ματαίωση, το άγχος και την ανασφάλεια των γονιών του και των μεγάλων αδερφών την ανεργία, την ίδια ώρα που ο «μεγαλύτερος» χτυπάει υπερωρίες. 

Έχει τον ανελέητο βομβαρδισμό του lifestyle, των διαφημίσεων και των κοινωνικών δικτύων, πλαστική σαβούρα. 

Έχει ένα πάρτυ ξέφρενο ορμονών. 

Έχει μια μουσική αυτιστική. 

Έχει σκληρότητα και βαναυσότητα με ευαισθησία και τρυφερότητα εναλλασσόμενη. 

Έχει εφιαλτικά όνειρα και ονειρικούς εφιάλτες. 

Έχει ευθύνη προς τη γιαγιά και τον παππού που δεν μπορούν (φόρα τη μάσκα σου), προς τον πατέρα και τη μάνα που δεν αντέχουν, προς τους καθηγητές που να διδάξουν θέλουν (πλύνε τα χέρια σου), προς τη γειτόνισσα και τον γείτονα που δεν καταλαβαίνουν μα όλο ψουψουρίζουν (κράτα αποστάσεις), προς «της ανθρωπότητας το μέλλον» (νοστιμότατο το κολατσιό σας σήμερα σε ταπεράκι αεροστεγώς διατηρημένο).

Έχει καθήλωση μπροστά σε μια οθόνη – για δες που φύτρωσε και δεύτερος αντίχειρας στο ίδιο χέρι - κι έναν καταιγισμό από οδηγίες, συστάσεις, προτροπές και συμβουλές, συμβουλές, συμβουλές και δάχτυλα ένα σωρό –άπειροι δείκτες- να απαιτούν, να επιπλήττουν, να απαγορεύουν το τραγούδι, το παιχνίδι, τη βόλτα, την ανεμελιά, την παιδικότητα, την ανωριμότητα, τη ζωή. 

Και να ‘θελες όλα αυτά σ’ ένα μπουκάλι να χωρέσουν και να τα ξεφορτωθείς με κρότο, δεν θα μπορούσες βρε κακόμοιρο.


Κι αν είναι τελικά κακούργημα να είσαι νέος, στα πλαίσια της εγκληματοπροληπτικής πολιτικής, εμείς οι ωριμότεροι, θα βρούμε κάποιο τρόπο γέρους γεννούμε, άλλως «νουνεχή» υποζύγια σαν του λόγου μας, που ξέρουμε καλά πόσα ακόμα χωράνε μέσα σ’ ένα σακίδιο. Η επιστήμη, άλλωστε, κάνει θαύματα σήμερα. 

*********

(Εύχομαι να εκμεταλλεύτηκες δεόντως την ευκαιρία που σου έδωσα αφήνοντας –εσκεμμένα- το παραπάνω κενό διάστημα για να εκτονωθείς όπως μπορείς και όπως θέλεις, ιδιωτικά, ακόμα και εναντίον μου, αν σε βολεύει) 

Μα αν μας είχε μείνει έστω και μια στάλα τσίπα (ρευστή κι αυτή, μη σε ξενίζει) θα πέφταμε στα γόνατα και θα εκλιπαρούσαμε απ’ όλα τα παιδιά ετούτου του σκατόκοσμου που φτιάξαμε – που πεινούν, που διψούν, που πνίγονται, που ασφυκτιούν- να μας συγχωρήσουν, να μας αναγνωρίσουν έστω ένα κάποιο ελαφρυντικό ή να αναστείλουν την ποινή μας τέλος πάντων...

Πηγή: artinews.gr

via