Η παράνοια της τάξης

Η αδιαφορία: αυτή η μάστιγα των απανταχού θρασύδειλων που λαμβάνει διαστάσεις τραγικής συνενοχής. Χρόνια τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να ακούμε το ίδιο τροπάριο, να αποδεχόμαστε την κατήχηση ως τρόπο διδασκαλίας και να αποδεσμευόμαστε από την εσωτερική γνώση. Στην ουσία, εκβιαζόμαστε να αποκοπούμε από τη συμπαντική λογική και να εμβολιαστούμε με το αντίδοτο της ατομικής άγρας.

Από την άγρα ξεπηδούν άγρια μονοδιάστατα όντα χρίζοντας αρχηγό του κοπαδιού αυτόν που θα τους υπόσχεται χωρίς να τηρεί καμία από τις υποσχέσεις: αντιθέτως τους αφαιρεί πλεονεκτήματα κοινωνικά, τους εξοστρακίζει σε εδάφη αναχρονιστικά, τους απειλεί με εξόντωση ηθική και σωματική με πρόσχημα την άγνοια των όντων –κατασκευασμένη από τον εκάστοτε αρχηγό σύμφωνα με τις επιταγές της εποχής και της αδιαφιλονίκητης απαίτησής του για δόξα και κέρδος- σε θέματα υψίστου σημασίας, καθώς και την λατρεία των όντων στη φυγοπονία.

Όσο λιγότερα γνωρίζει ο κόσμος τόσο ανεμπόδιστα θα μακροημερεύουν οι αρχηγοί. Οι αρχηγοί εκμεταλλεύονται τα αποχαυνωμένα άτομα ως κρυψώνες των ιδεοληψιών τους. Τα μονοδιάστατα όντα χορεύουν γύρω από τη φωτιά που άναψε ο αρχηγός που επέλεξαν. Δεν έχουν αντιληφθεί πως η φωτιά άναψε για κάποιο λόγο πιο ουσιαστικό από το να ζεστάνει τα παγωμένα μέλη τους. Άναψε για να τους κάψει, όχι να τους ζεστάνει. Αναλώσιμα τα όντα, σαν τα δαδιά που προετοιμάζουν τη φούντωση της φωτιάς. Κι όμως, συνεχίζουν το χορό τους, τραγουδώντας για τα προδομένα όνειρα. Δεν φαντάστηκαν ποτέ, πως αποτελούσαν ένα είδος προοιμίου στις ακόρεστες ορέξεις του αρχηγού τους. Οι αρχηγοί δεν πέφτουν για ύπνο με άδειο στομάχι. Οι αρχηγοί θα γδάρουν το δικό σου δέρμα για να ντυθούν, όταν ταλαιπωρηθεί/καταστραφεί το δικό τους. Τα όντα χορεύουν ακόμη. Ποια δύναμη σκέπασε τα λογικά τους και παραδόθηκαν άνευ όρων στις απαιτήσεις του αρχηγού; (η δύναμη της αδυναμίας). Ο ξεχασμένος άνθρωπος παλεύει με τα όντα, όχι με τα θηρία. Προδικασμένη η αύξηση νοημοσύνης. Η χαράδρα των αδρών (επι)πτώσεων. Η παράνοια της τάξης. Έθνος: φυλακή. Λαός: φυλακισμένοι. Κυβερνήσεις: δεσμοφύλακες-θεσμοφύλακες. Θεός: καταδίκη στην ανυπαρξία των ατομικών ελευθεριών. Οι αόρατοι παραφυλάνε σαν όρνεα απολαμβάνοντας ένα ακόμη φαγοπότι. Ο δικός σου θάνατος: η δική μου αιωνιότητα. Η δική μου/μας σκλαβιά. Η οικογένειά μου, η πατρίδα μου, ο θεός μου: το τρίπτυχο των συμφορών παγκοσμίως (αλώβητο το τρίπτυχο, λαβωμένοι οι άνθρωποι).

Παραμένουμε κολλημένοι παραβιάζοντας τους νόμους της φύσης. Διδασκόμαστε πως η ζωή είναι μια μολυσματική ασθένεια για τους πολλούς και μια ευλογημένη εξέλιξη για τους λίγους. Η ελευθερία είναι το μόνο αντίδοτο απέναντι σε κάθε άνομη πράξη. Μέσω της ελευθερίας ο άνθρωπος ανακαλύπτει τον πραγματικό του εαυτό. Χωρίς καταπιέσεις, αφορισμούς, εξαναγκασμούς, βία, εκβιασμούς, συναισθηματικές φοβίες. Ο ατομικός φόβος μάς οδηγεί κατευθείαν στη πηγή της συλλογικής παράνοιας. Γιατί θα πρέπει να μαθαίνω όσα μου επιβάλλουν και όχι εκείνα που ξεδιψάνε τη γνώση της ψυχής μου; Οι επιβαλλόμενες τιμωρίες και υποδείξεις (πάσης φύσεως) φέρουν αποτελέσματα με πρόσημο θετικό για εκείνους που τις επιβάλλουν και αρνητικό για όσους τις ανέχονται.

Προσδίδουμε στην ελευθερία μυθικές μορφές αντί για ανθρώπινες. Η αναζήτηση της αλήθειας είναι μια διαδικασία οδυνηρή. Η ζωή είναι ένα ταξίδι που το οφείλουμε στον εαυτό μας ως δώρο κι όχι σαν κάτι απαγορευμένο και ανεπιθύμητο. Νιώθεις να βαδίζεις με μια τρύπα καταμεσής του κορμού σου. Καταντήσαμε μια υφήλιος με πτώματα συνειδησιακά και σωματικά.

ophelia

https://anarchypress.wordpress.com/2020/10/23/%ce%b7-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac%ce%bd%ce%bf%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%84%ce%ac%ce%be%ce%b7%cf%82/