Θάνατος από Covid ή από πείνα...

 

Αναμένοντας το εμβόλιο και ελπίζοντας ότι θα είναι ασφαλές και αποτελεσματικό, οι κυβερνητικές επιλογές ακροβατούν στην άβυσσο του θανάτου. Από τη μια πλευρά χάσκει ο θάνατος του συστήματος Υγείας, από την άλλη ο θάνατος της οικονομίας.

"Καύσιμη ύλη" και στις δύο περιπτώσεις οι άνθρωποι, που γίνονται παρανάλωμα της πανδημίας, των φτωχών υγειονομικών υποδομών και της φτώχειας.  

Το μοντέλο που οι Ευρωπαίοι επέλεξαν για να αντιμετωπίσουν την πανδημία μοιάζει να επιδιώκει το ανέφικτο. Το «κλείσιμο» της οικονομίας και οι απαγορεύσεις των δραστηριοτήτων που συνεπάγονται συγχρωτισμό μειώνουν τα κρούσματα και ανακουφίζουν τα συστήματα Υγείας, τα οποία δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην ανάγκη περίθαλψης ασθενών υψηλού κινδύνου, δηλαδή ατόμων μεγάλης ηλικίας με υποκείμενα νοσήματα.

Σε αυτήν την κατηγορία, θα πρέπει να σημειωθεί, βρίσκεται περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού των δυτικών κοινωνιών. 

Από την άλλη, το κλείσιμο της οικονομίας συνεπάγεται καταστροφή και φτώχεια, η οποία αυτόματα πολλαπλασιάζει εκθετικά την κατηγορία των ευάλωτων.

Η τακτική του "ακορντεόν" που έχει επιλεγεί, δηλαδή το κλείσιμο μέχρι να αποσυμπιεστεί το σύστημα Υγείας και στη συνέχεια το άνοιγμα μέχρι το σύστημα περίθαλψης να ξαναφτάσει στα όριά του, περιγράφει την προσπάθεια να κερδηθεί χρόνος. Χρόνος μέχρι να βρεθεί αποτελεσματικό φάρμακο ή ασφαλές εμβόλιο...

Ωστόσο στην εποχή μας και στην πολιτική «ηθική» που τη χαρακτηρίζει περισσότερο από κάθε άλλη στο παρελθόν "ο χρόνος είναι χρήμα". Αυτός ο χρόνος λοιπόν, κατά τον οποίο η αγορά κλείνει, συσσωρεύει ζημιές δισεκατομμυρίων. Κι αυτά τα δισεκατομμύρια, κάποιο μέρος τους τουλάχιστον, επιβαρύνουν κρατικούς προϋπολογισμούς με νέα δάνεια. Καθότι στον κόσμο μας ακόμη και στην περίπτωση που βρίσκεται αντιμέτωπος με «μάστιγα», η οποία εμφανίσθηκε ξαφνικά και από το πουθενά, τίποτε δεν προσφέρεται τζάμπα.

πηγή