Η αρρώστια... της αλαζονείας

Χριστίνα Παπασταθοπούλου

Τελικά, η αλαζονεία της εξουσίας, εκτός από απέχθεια, προκαλεί ταυτόχρονα και θυμηδία. Απέχθεια για την έπαρση που αποπνέει ο χαρακτήρας του ανθρώπου, με μοναδικό κριτήριο την παραμονή στη θέση εξουσίας που ανέλαβε και θυμηδία γιατί η μεταστροφή αυτή αλλοιώνει χαρακτηριστικά και συμπεριφορές, αγγίζοντας ενίοτε τα όρια της γραφικότητας. Τι εννοώ; Γνωρίζεις έναν άνθρωπο χρόνια.

Ανεξαρτήτως εάν συμφωνείς μαζί του ή όχι πολιτικά, συμπορεύεσαι γιατί είναι φιλικός, διαλλακτικός, ήπιων τόνων, προσιτός. Και ξαφνικά αναλαμβάνει μια θέση εξουσίας. Και η αλλαγή του είναι τόσο εμφανής, που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι πρόκειται για το ίδιο άτομο. Αλλάζει ακόμα και τον τρόπο που περπατάει, που στέκεται, που χαιρετάει, που κουνάει τα χέρια του, που μιλάει. Και η κατάσταση χειροτερεύει όταν η θέση που αναλαμβάνει είναι κυβερνητική. Η κομπορρημοσύνη σε όλο της το μεγαλείο. Η υπεροψία στα καλύτερά της.

Ωστόσο, η αλαζονεία της εξουσίας δεν έχει πολιτικό χρώμα. Μπορεί το μικρόβιο της να "χτυπήσει" τον καθένα, ανεξαρτήτως πολιτικών και κομματικών πεποιθήσεων. Γιατί, όπως φαίνεται, για να την αποφύγεις και να παραμείνεις ο εαυτός σου, ακόμα και εάν έγινες πρωθυπουργός, υπουργός, βουλευτής, πολιτικός παράγοντας, αστυνομικός, διευθυντής, πρέπει να έχεις υπόβαθρο παιδείας, υψηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Ας προσέξουν, λοιπόν, λίγο όλοι αυτοί και ειδικά οι πολιτικοί από όποιο χώρο και αν προέρχονται.

Δεν είναι καλός σύμβουλος η αλαζονεία, ίσως και να είναι ο χειρότερος. Και πριν ειρωνευτούν, βρουν φθηνά ευφυολογήματα κάνοντας δήθεν χιούμορ, σηκώσουν το φρύδι, απαξιώσουν τους πολίτες, κουνήσουν το δάχτυλο, πουν ψέματα, ας δουν, εάν δεν τους έχουν δει, τους "Πέρσες" του Αισχύλου. Θα μάθουν αρκετά για την αλαζονεία της εξουσίας, των ηγεμόνων, του νικητή... Τους θυμίζω αυτό: "Όταν ανθίζει η έπαρση, καρπίζει στάχυ θυμού, συμφορά εσοδεύει".

πηγή