Eμπειριστές της συμφοράς

Χριστίνα Κοψίνη

Εμπειριστές του χειρίστου είδους κι όχι νεοφιλελεύθεροι αποδεικνύονται για άλλη μια φορά οι κυβερνητικοί στον τρόπο που υποτιμούν τους συμμετοχικούς θεσμούς. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αρκετοί υπουργοί με σπουδές αριστείας και μεταπτυχιακά σε ξένα πανεπιστημιακά ιδρύματα, με οικονομικές γνώσεις και συγγραφικό έργο, αναλώνονται σε κόλπα που μόνο παρηκμασμένες συντεχνίες και εξωραϊστικούς συλλόγους θα χαρακτήριζαν ως πρακτική.

Και η Αριστερά -σε όλες τις πολιτικές της εκφάνσεις- αρέσκεται να τους αποκαλεί νεοφιλελεύθερους, μονεταριστές, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι έτσι χαρίζει ένα θεωρητικό περιτύλιγμα, ένα προνόμιο γνώσης -έστω και αντικοινωνικής- σε ανθρώπους που απλώς συνεχίζουν να διορίζουν τα δικά τους παιδιά με τίμημα τη συντήρηση μιας προσωπικής αυλής. Γιατί ποτέ άλλοτε η δεξιά διακυβέρνηση δεν συμπεριφέρθηκε τόσο βουλιμικά.

Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της πρόσφατης μεταχείρισης του συμμετοχικού θεσμού της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής από τον υπ. Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρα.

Η ΟΚΕ αφού κακοποιήθηκε επί χρόνια και από συνδικαλιστές, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την επιμονή να διατηρήσει το πόστο του προέδρου επί δύο συνεχόμενες θητείες ο Χρήστος Πολυζωγόπουλος, αφού μετατράπηκε σε πρακτορείο ταξιδιών για ανούσιες αποστολές, ανθρωπο-παρουσίες και δημόσιες σχέσεις του τελευταίου προέδρου του, κ. Βερνίκου, ο οποίος παίρνοντας σβάρνα τα υπουργεία παρακαλούσε για ακόμα μία θητεία, χρησιμοποιείται σήμερα για τη μετατροπή της σε κομματικό μαγαζί της νεοδημοκρατικής ΔΑΚΕ. Πώς; Με την αναρρίχηση στην προεδρία ενός συνδικαλιστή που δεν έχει καν την κάλυψη της εργατικής πλευράς την οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπεί.

Γι’ αυτό θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο για τον υπουργό που συγκαλύπτει το πραξικόπημα που συντελέστηκε στην ΟΚΕ να ξαναδιαβάσει λίγο τους πατέρες του νεοφιλελευθερισμού, τους οποίους εκτιμά, ανοίγοντας το βιβλίο του Μ. Φρίντμαν "Καπιταλισμός και Ελευθερία" (Σικάγο 1962) στις σελίδες 176-198. Εκτός κι αν έχει μετακινηθεί προς τον Κροπότκιν, οπότε... πάμε πάσο.

πηγή