Αρένα, η χαρά του Πραιτωρίου

 

"Μορατόριουμ" με την κυβέρνηση έως το τέλος της πανδημίας προτείνει ο Τσίπρας (αν επιμείνει να προτείνει κάτι τέτοιο έως νεωτέρας… κωλοτούμπας)…

Περίεργο! Τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο; Ότι θα σταματήσει να κάνει αντιπολίτευση; (Έτσι κι αλλιώς δεν κάνει αντιπολίτευση – αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Αν λοιπόν σταματήσει να κάνει αντιπολίτευση, τι θα κάνει; Θα μαδάει τη μαργαρίτα; Ή μήπως η χώρα αίφνης δεν χρειάζεται Αξιωματική Αντιπολίτευση; Αλλάζουμε, εν τέλει πολίτευμα; (Αλλάζουμε! – αλλά αυτό είναι επίσης μια άλλη ιστορία)…

Πραγματικά εκπληκτική πρόταση! Κι αν κάνει μορατόριουμ η Αξιωματική Αντιπολίτευση, πώς θα μετέχει σε αυτό το μορατόριουμ η Κυβέρνηση; Θα πάψει να εισηγείται νομοσχέδια στη Βουλή; Θα πάψει να… κυβερνά; Θα ξύνει σανίδες και θα βάφει αυγά;

 

Η αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανής (και όχι μόνον η αντιπολιτευτική αμηχανία).

Από τη μια μεριά δεν μπορεί να αντιπολιτευθεί όσα έκανε και ο ίδιος ως κυβέρνηση κι από την άλλη, προσπαθεί να αντιπολιτευθεί (σε ήσσονα πάντα θέματα) με «πόλο τον Πολάκη» κι άλλους ομοειδείς και ομοιότροπους. Αδιέξοδο.

Από την άλλη πλευρά όμως η κυβέρνηση φθείρεται. Δεν χάνει πλέον μόνον τις εντυπώσεις που είχε κατ’ αρχάς κερδίσει, αλλά χάνει τοις πράγμασι. Όχι διότι «κάνει λάθη» (αστείο) αλλά διότι αρχίζει να φαίνεται πού το πάει, ώστε «μετά» την κρίση να βγούμε σε μια νέα (πιο απάνθρωπη) κανονικότητα.

Περιμένοντας (και πάλι) την (επόμενη) κρίση.

***

Η κυβέρνηση αυτή εκτός από τους κλόουν που εν αφθονία διαθέτει, διαθέτει και κήλερς, ενσυνείδητους κι ευσυνείδητους υποτελείς (στους Επικυρίαρχους), οι οποίοι κήλερς μετέχουν ενεργά στην κατασκευή ενός νέου τύπου ανθρώπου που δεν συμμετέχει πουθενά, παρά μόνον στο Εγώ του.

…………………

Πιστεύουν κάποιοι ότι όταν «περάσει το κακό» οι άνθρωποι θα ξεχυθούν στους δρόμους και τις πλατείες διψασμένοι για ζωή, κοινωνικοί, ερωτικοί, συμμετοχικοί. Κι έτσι θα γίνει! Ποιοι όμως είναι (ή θα έχουν γίνει) οι άνθρωποι που θα βγουν στους δρόμους; Οι εργαζόμενοι του μειωμένου μισθού, οι πρώην μαγαζάτορες, οι μέλλοντες ανασφάλιστοι οι ήδη μεταναστεύσαντες; Αυτοί και άλλοι πολλοί! Όλοι με έναν κοινό παρονομαστή: το εικονικό τους Εγώ! Το Εγώ που εκτρέφει και εκτρέφεται ηλεκτρονικά – σε ένα εικονικό τοπίο όπου ο καθένας μπορεί να είναι βασιλιάς, ενώ στην πραγματική ζωή είναι σκλάβος ή κολίγος.

Με δυο λόγια, διαρκούσης της κρίσης, περιμένοντας την επόμενη ή και περνώντας κατ’ ευθείαν στην επόμενη, κατασκευάζεται εκείνο το είδος ανθρώπου που θα στηρίζει την Τυραννία.

Αυτή η διαδικασία είναι μια (εξελικτική) πρωτοβουλία του καπιταλισμού χωρίς να έχει κάποιον αντίπαλο. Η Αριστερά, προσκυνημένη και απροσκύνητη, έχει «τη δική της μελαγχολία». Οι νέοι άνθρωποι, οι επιστήμονες, οι εργαζόμενοι έχουν αναφορές στις Εταιρείες (και συνεπώς στα πελατειακά κόμματα) χωρίς να έχουν ισχυρές αναφορές σε ιδεολογίες, στην πολιτική και στην πολιτιστική κληρονομιά.

*** 

Έτσι (και στην Ελλάδα) ομογενοποιημένα κόμματα εξουσίας, κυβερνήσεις συνασπισμού και κατανάλωση μικροπολιτικής για οπαδούς, τρολ, ορκ και χούλιγκανς.

Οι πολίτες (όλο και λιγότερο πολίτες) στη γωνιά τους! Επί σκηνής κλόουν και ραγιάδες μια νέα «τεχνική νοημοσύνη» για ηλιθίους. Που κατέχει τα ΜΜΕ, τα ΑΕΙ, το Διαδίκτυο. Και, ως γνωστόν όταν κατέχεις το Πρυτανείο,

έχεις στο τσεπάκι σου το Πραιτώριο!

Και γίνεται της Αρένας.

ΣΤΑΘΗΣ Σ.

πηγή