Τάκης Σινόπουλος: Πρέπει να πάψεις να φοβάσαι.

 

Πρέπει να πάψεις να φοβάσαι. Είναι απαράδεκτο να φοβάσαι.

Υπάρχει τρόπος να ψάξεις, να καθορίσεις από πού κι από τι έρχεται αυτός ο φόβος.

Ο φόβος είναι αθλιότητα, μην ξεπέφτεις εκεί.

Πιάσε από την αρχή την γλώσσα σου. Κοίταξε τον τρόπο που εσύ την κάνεις να δουλέψει, να λειτουργήσει. Πως συνταιριάζεις τις λέξεις στη γλώσσα; Σε τι κανόνες, σε τι νόμους υπακούεις;

Γιατί δεν γκρεμίζεις αυτό το καλοστημένο (ή δήθεν) γλωσσικό σου οικοδόμημα, γιατί δεν το ξαναφτιάχνεις από την αρχή, με άλλη γραμματική, με άλλη σύνταξη, με άλλες λέξεις, (ακόμα κι αυτό) άλλες σχέσεις, συναρτήσεις, δομές;

Γιατί δέχεσαι υποταγμένος το κοινώς αποδεχτό νόημα, τη σημασία που σου έχει επιβληθεί αυτών ή εκείνων των λέξεων; Γιατί δεν τις τορπιλίζεις; Γιατί φοβάσαι; Δεν είναι αργά. Έτσι κι αλλιώς επικοινωνία δεν υπάρχει. Είναι απαράδεκτο να φοβάσαι.

Άσκημος, αξύριστος, ξευτελισμένος απʼ το χρόνο, κάθομαι σε μια γυμνή καρέκλα, στη μέση του δωματίου, το φως πάνω από το κεφάλι μου με απογυμνώνει, είμαι ηλίθιος, κοιτάζω ανέκφραστα τον ξεφτισμένο σοβά του τοίχου, μένω καθισμένος εκεί, ώρες ολάκερες, μέρες ολάκερες, είναι όνειρο φωνάζω και ξυπνάω κι όμως υπάρχει φως, και κάθομαι έτσι μισόγυμνος στην άκρη του κρεβατιού.

* * *

Έτσι λοιπόν ανύποπτος, χωρίς να το ξέρεις, συμβιβασμένος, μπήκες στην "τάξη".

Έγινες "ταχτικός", "ταξικός", "ταξινομήθηκες".

Υποτάχτηκες στον κώδικα. Τι θα πει τώρα "κώδικας", τι θα πει "τάξη" μέσα στον απέραντο χώρο της γλώσσας, μέσα στις άπειρες δυνατότητες της γλώσσας;

Γιατί θα πρέπει να γράφεις αυτή τη γλώσσα, τη γλώσσα των άλλων;

Γιατί θα πρέπει να θρέψεις, να φωτίσεις, να συγκινήσεις τον κάθε κερατά που περιμένει να σ’ ακούσει, να σε "κατατάξει";

Γιατί θα πρέπει να συνεχίσεις έτσι τάχα παλεύοντας για την προσωπική σου γλώσσα να διαιωνίσεις την υποταγή σου σ’ αυτή την “τάξη”.

Τι περιμένεις; Τάχα δεν έλαβες το μήνυμα;

Τάκης Σινόπουλος - Νυχτολόγιο. 

Εκδόσεις Κέδρος. Αθήνα 1982

Τάκης Σινόπουλος, 1917-1981 / Έλληνας ποιητής
Ήταν γιατρός παθολόγος. Το 1951 κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Μεταίχμιο". Ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά. Επηρεάστηκε ιδιαίτερα από τους Τ.Σ. Έλιοτ, Σεφέρη και Έζρα Πάουντ. 

Γενικά η ποίηση του είναι λυρική, επιγραμματική και κυριαρχείται από τραγική αυτογνωσία και απαισιοδοξία. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του έκανε στροφή προς έναν αντιποιητικό, επιθετικό και συχνά ειρωνικό λόγο. 

Έγραψε επίσης τις ποιητικές συλλογές "Το άσμα της Ιωάννας και του Κωνσταντίνου", που τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο ποίησης το 1961, "Γνωριμία με τον Μαξ", "Νύχτα και αντίστιξη", καθώς και διάφορες μελέτες και δοκίμια όπως την "Στροφή" για το έργο του Σεφέρη.

πηγή 

Photo (Daniel W. Coburn, Untitled, work from “Becoming a Specter”, 2018, Archival pigment prints, 16” x 20”, Edition of 12, The Print Center, Philadelphia)