Το ''υβριδικό'' εργασιακό μοντελάκι στη νεοφιλελεύθερη γκαρνταρόμπα

 

Του Δημήτρη Κωστάκου

Ο επώδυνος κοινωνικός τοκετός της υγειονομικής κρίσης δείχνει να οδηγεί σε… εργασιακή τερατογένεση: Ένα υβριδικό, μικτό σύστημα απασχόλησης, το οποίο συνδυάζει την φυσική παρουσία του εργαζόμενου στον χώρο εργασίας με την τηλεργασία. 

Το νέο εργασιακό μοντελάκι φαίνεται ότι θα φορεθεί πολύ τα επόμενα χρόνια, τόσο στην χώρα μας όσο και σε ολόκληρη την Ευρώπη (αν όχι παγκοσμίως). 

Με πατρόν την “σύζευξη επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής” και την δυνατότητα “ατομικής επιλογής”, οι εργαζόμενοι θα γίνονται λάστιχο μεταξύ του χώρου εργασίας και της εξ αποστάσεως απασχόλησης, με (μαντέψτε, εύκολο είναι) ατομικές συμφωνίες και επιχείρημα ότι οι επαγγελματικές υποχρεώσεις και οι οικογενειακές/προσωπικες ανάγκες είναι διαφορετικές για κάθε εργαζόμενο. 

Σε μια χρονική περίοδο κατά την οποία η κυβέρνηση αναζητά τον φερετζέ της προστασίας των τηλεργαζομένων προκειμένου να προωθήσει αντεργατικές ρυθμίσεις και να εξασφαλίσει στους εργοδότες νομοθετική πανοπλία, η αγορά εργασίας αυτορυθμίζεται. 

Με γοργά βήματα, οι εργοδότες κόβουν και ράβουν. 

Προκειμένου να μειώσουν το λειτουργικό κόστος των επιχειρήσεων στέλνουν τους εργαζόμενους για δουλειά στο σπίτι, ενώ προκειμένου να αποφύγουν το κόστος της σταθερής τηλεργασίας (χορήγηση απαιτούμενων μέσων), καλούν τον εργαζόμενο ανά τακτά χρονικά διαστήματα στογραφείο. 

Και όλα αυτά, μπορούν να γίνουν, τακτοποιημένα, στο στενό κοστούμι της ατομικής σύμβασης εργασίας. 

Όσο για την οργάνωση της βάσης των εργαζομένων, την εκ του σύνεγγυς παρακολούθηση των εξελίξεων στην επιχείρηση, τον συνδικαλισμό και την αντίδραση στις εργοδοτικές αποφάσεις, θα καταχωνιαστούν στα βάθη της επιχειρησιακής ντουλάπας, ως ντεμοντέ. 

Φυσικά, ο νομοθέτης έχει πάντα την δυνατότητα να προστατεύσει τον εργαζόμενο από ένα νέο ανεξέλεγκτο σύστημα εργασίας. 

Το ερώτημα που τίθεται, είναι αν θα το πράξει ή θέλει πρώτα να το δει στο δοκιμαστήριο. 

Το ίδιο ερώτημα είχε τεθεί και πριν από 23 χρόνια, όταν στην Ελλάδα η τηλεργασία αναγνωρίστηκε ως ειδική μορφή απασχόλησης με το Νόμο 2639/1998. 

Το ίδιο ερώτημα είχε τεθεί πριν από 11 χρόνια όταν με τον Ν. 3846/2010 ενσωματώθηκε στο εθνικό δίκαιο η από 16.07.2002 ευρωπαϊκή συμφωνία-πλαίσιο για την τηλεργασία και θεσπίστηκαν τα γενικά πλαίσια λειτουργίας της. 

Το ίδιο ερώτημα τέθηκε και πριν από ενάμισι χρόνο όταν η τηλεργασία χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον (και καταχρηστικά, όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια) από εργοδότες ως εργασιακό αντίδοτο στην πανδημία. 

Ακόμη δεν έχει απαντηθεί νομοθετικά… 

Και αν οι εργαζόμενοι αντιδράσουν, τότε οι νεοφιλελεύθεροι μοντελίστ έχουν στην ντουλάπα τους ένα κλασικό, διαχρονικό μοντελάκι: Tην μπούργκα του φόβου της απόλυσης, η οποία καλύπτει τον εργαζόμενο από την κορυφή μέχρι τα νύχια. 

Τι και αν η Ελλάδα συμπεριλαμβάνεται στις πέντε πρώτες θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης, αναφορικά με την προθυμία των εργαζομένων να επιστρέψουν πλήρως ή τουλάχιστον μερικώς στον χώρο εργασίας, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της εταιρείας Randstad Workmonitor. 

Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, το 18% των Ελλήνων εργαζομένων άλλαξε την εργασία του λόγω της δυναμικής του κλάδου, καθώς η επιχείρηση στην οποία απασχολούνταν είτε ανέστειλε τη λειτουργία της, είτε έκλεισε. 

Το 26% εκφράζει φόβο για την απώλεια της εργασίας του, επειδή έχει υπογράψει συμβόλαιο ορισμένου χρόνου. 

Επιπλέον, ο φόβος της ανεργίας ενισχύεται και από το γεγονός ότι η κρατική επιχορήγηση στον εργοδότη σύντομα θα διακοπεί, όπως εκφράζει το 31% των Ελλήνων εργαζομένων. 

Εξάλλου, όπως επισημαίνεται σε ανάλογη μελέτη της εταιρείας Manpower Group παρατηρείται άνοδος της “ατομικής επιλογής”, καθώς “δεν υπάρχει ένας τρόπος που να ταιριάζει σε όλους τους εργαζομένους όταν πρόκειται για εργασία, ακολουθώντας πλήρη απασχόληση είτε από το σπίτι είτε στον εργασιακό χώρο είτε χρησιμοποιώντας ένα υβριδικό μοντέλο. 

“Οι περισσότεροι εργαζόμενοι πιστεύουν ότι η κρίση της Covid-19 σηματοδοτεί το τέλος της πλήρους απασχόλησης στο γραφείο και αναζητούν ένα “υβριδικό” μοντέλο που συνδυάζει την εργασία και το σπίτι και παράλληλα θα εξισορροπεί την προσωπική και την επαγγελματική τους ζωή. Οι οργανισμοί οφείλουν να συνεργάζονται με το τμήμα του Ανθρώπινου Δυναμικού και τους εργαζόμενους τους για να καθορίσουν την καλύτερη ισορροπία μεταξύ των προσωπικών και των εργασιακών ευθυνών για όλα τα μέρη.” 

Απλούστερα: “Φορέστε το, να σας δω”… 

*Η Manpower Group: συστήνεται ως διεθνής εταιρία παροχής λύσεων ανθρώπινου δυναμικού, βοηθά τους οργανισμούς να εξελίσσονται και να ξεχωρίζουν σε έναν κόσμο που αλλάζει γρήγορα παρέχοντας υπηρεσίες όπως η εύρεση, η αξιολόγηση, η ανάπτυξη και η διαχείριση ταλέντων. 

*Η Randstad: συστήνεται ως διεθνής εταιρεία, η οποία δραστηριοποιείται στον κλάδο των υπηρεσιών HR (Human Resources: Ανθρώπινoι Πόροι) και υποστηρίζει τους ανθρώπους και τις επιχειρήσεις να κατανοήσουν τις πραγματικές δυνατότητές τους, αξιοποιώντας τη δύναμη της τεχνολογίας του σήμερα.  

Πηγή: ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ 

via