Τα ζωύφια

 

Σουτ, τσιμουδιά, μην βγάλετε άχνα, έφτασε στα μέρη μας η μεγάλη αράχνα.
Έτσι στα μάνι μάνι έβγαλε ο μπάμπουρας φιρμάνι.

Σταμάτησε να φτιάχνει σβώλους για να τους ενημερώσει όλους,
πως αν δεν πρόσεχαν, θα χανόντουσαν στο πιτς φυτίλι,

όπως αρπάζει πυρκαγιά η πιο εύφλεκτη ύλη.

Μην τρώτε πια άλλο σανό, η αράχνη φτιάχνει ιστό τρανό.

Το γραψε κι η κάθε ιστοσελίδα,

πως ο ιστός θα κανε την ιστορία να αλλάξει πια σελίδα,

πιο επικίνδυνος έτσι που ταν κι από την πιο κοφτερή λεπίδα.  

Σκιάχτηκαν μέχρι και τα λεπιδόπτερα που περνιόντουσαν για ανώτερα.  

Κι έτσι τα ζωύφια αποφάσισαν να κλειστούν στο σπίτι, μιμούμενα τον πιο μοναχό κι έρμο ερημίτη. Κι έτσι φαντάστηκαν πως δεν θα άνοιγε ούτε μύτη.  

Είχαν βλέπετε ασπαστεί αυτή την θεωρία: πως στην πιο τρανή ολιγωρία θα βρίσκαν σωτηρία.

Όλα απαγορεύτηκαν, εκτός από μια πορεία που τιμούσε τα θύματα του αμφίβιου καρχαρία.

Κι αν κάποιο ζούδι είχε μια κάποια απορία,

ή ακόμη χειρότερα, αν μίλαγε για σκευωρία,

στην άκρη τ΄ άλλα τον εβάζανε, τον κάνανε παρία.

Κι έτσι μείναν να παρατηρούν την ίδια τους την ζωή από σφαλιστά θεωρεία.

Όσο δεν μιλάς, δεν φιλάς και δεν λαλείς, θα είσαι ασφαλής. Έτσι τους είπε ένας ειδικός που δεν ήταν δα και ο Θαλής, μα έπεισε τα ζούδια πως είχε βρει τον τρόπο για να σαι αειθαλής.

Τα 'πεισε επίσης ο γιός κάποιου Αρίστου, πως αν μέναν σπίτι επ' αορίστου,

τα ζούδια θα είχαν όλα τα καλούδια,

αρκεί να μην άρχιζαν τα μεταδοτικά τραγούδια

που την αράχνη προσελκύουν όπως τις μέλισσες τα λουλούδια.

Η φήμη για την αράχνη, σκέπασε τα πάντα σαν ραδιενεργή πάχνη, τόσο όσο τους κουραμπιέδες που τους πνίγει η άχνη.

Και κάποιες πεταλούδες γίναν Ιούδες.

Κι ο μπάμπουρας σήκωνε την κάθε πέτρα να βρει το ζούδι εκείνο που δεν τηρούσε μέτρα.

Κι έτσι σε όλα τα ζωύφια, η ευπείθεια έγινε η πιο σημαντική συνήθεια. Που καιρός να ψάχνεις για αλήθεια, όταν ο τρόμος σου σφυροκοπεί τα στήθια.

Τους είπαν πως η αράχνη είχε έρθει από την Κίνα. Με τούτα και με κείνα, ακίνητα καθώς μείνανε, τα θέρισε η πείνα.

Κι οι μέλισσες ακόμη σταμάτησαν να μεταφέρουν γύρη. Κι έτσι η φύση έγινε του χάρου πανηγύρι.

Πέτρος Αργυρίου agriazwa