Το Σύνδρομο της Αβάνας

 

Του Κινηματογραφικού

Ο κόσμος των μυστικών υπηρεσιών έχει τη γοητεία του. Είναι ανοιχτός σε σπέκουλα και δοξασίες. Ακόμα και σε τερατολογίες. Στο τέλος της ημέρας, αφού όλα θα μείνουν κρυφά, ποιος μπορεί να ελέγξει την αλήθεια και το περιεχόμενό τους;

Βοηθάει σε αυτό και ο κινηματογράφος. Κάτι που φαντάζει ακατόρθωτο, μπορεί να γίνει μόνο από υπερανθρώπους. Κάπως έτσι ο ένας μύθος συντηρεί τον άλλο. Και είναι και μια ανακούφιση ‘παραλογισμού’ σε έναν κόσμο προβλέψιμο και μια καθημερινότητα επαναλαμβανόμενη.

Όταν πάλι κάτι ξεφεύγει από το ΄κανονικό΄ και δεν μπορεί να εξηγηθεί, αποδίδεται ενστικτωδώς στις υπηρεσίες πληροφοριών και τους ανθρώπους τους. Αχρείαστη ‘δόξα’ και προβολή, για αυτούς που δουλειά τους είναι να μην προβάλλονται. Κάπως έτσι ενέσκηψε στη ζωή μας και το ‘Σύνδρομο της Αβάνας’. Ένα άθροισμα δηλαδή περιστατικών, από το 2016, οπότε και καταγράφηκαν τα πρώτα, στις πρεσβείες των ΗΠΑ και του Καναδά, στην Αβάνα, από όπου και ονοματίστηκε, με συνέπειες στην υγεία των θυμάτων. Και εκεί είναι που αναδεικνύονται τα κοινά χαρακτηριστικά των κρουσμάτων. Εκδηλώνονται με συμπτώματα εγκεφαλικών δυσλειτουργιών, ανιχνεύονται σε βλάβες εγκεφαλικών κυττάρων και έχουν θύματά τους το προσωπικό των πρεσβειών και των ευαίσθητων υπηρεσιών των χωρών κατεξοχήν του Δυτικού Κόσμου, με πρώτες τις ΗΠΑ.

Ζάλη, πονοκέφαλος, απώλεια της συγκέντρωσης, επίμονοι πονοκέφαλοι, κενά μνήμης και δυσκολία στη σκέψη. Κούβα, Ρωσία, Κίνα, Ταϊβάν, Γερμανία, Αυστρία, Κολομβία, Ουζμπεκιστάν ακόμα και στις ΗΠΑ, έχουν καταγραφεί περιστατικά. Μέχρι σήμερα έχουν αναφερθεί πάνω από 200. Λογικό είναι να αναζητηθούν οι γενεσιουργές αιτίες. Μετά από έρευνες, το συμπέρασμα δείχνει να είναι αυτό της εκπομπής μικροκυμάτων και ακτινοβολίας. Είχαν προηγηθεί θεωρίες που απέδιδαν το σύνδρομο ακόμα και στους αυξημένους ψεκασμούς του 2018 για την καταπολέμηση των κουνουπιών και του ιού ΖΙΚΑ στην Κούβα. Μόνο που οι καταγραφές θυμάτων συνεχίστηκαν και μετά τους ψεκασμούς. Και σε χώρες που τα κουνούπια δεν ήταν το πρόβλημα.

Αφού ξεκαθαρίστηκε ότι υπήρχε αιτία πρόκλησης των εγκεφαλικών κακώσεων, που οι συνέπειές τους και οδυνηρές ήταν και η έκτασή τους ποικίλλει ανά θύμα, φυσικό είναι να αναζητηθούν οι υπαίτιοι. Εκεί και εάν η λογική έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Ειδικά, στις περιπτώσεις κρατών, όπως η Ρωσία, που έχουν αρνητικό ιστορικό προηγούμενο. Στα πλέον πρόσφατα περιστατικά βιολογικού πολέμου και στόχευσης της υγείας των θυμάτων, περιλαμβάνεται η δηλητηρίαση πρακτόρων της που αποσκίρτησαν. Λιτβινένκο και Σκριπάλ είναι τα πιο ηχηρά παραδείγματα. Μετά πήραν σειρά οι πολιτικοί αντίπαλοι, με τον Αλεξέι Ναβάλνι, ακόμα να προσπαθεί να ορθοποδήσει. Και δεν είναι μόνο αυτά. Η διαβόητη πρακτική του Σήματος της Μόσχας, 1953-1976, προβληματίζει ακόμα και τους πλέον καλόπιστους. Αφορά την εκπομπή ακτινοβολίας, με στόχευση την Αμερικανική πρεσβεία στη Μόσχα, όλο αυτό το διάστημα των 23 χρόνων. Στόχος όπως λέγεται δεν ήταν να νοσήσει το προσωπικό, αλλά να διευκολυνθούν οι υποκλοπές και η απόσπαση στοιχείων. Μόνο που η ακτινοβολία, δεν κάνει διακρίσεις και δεν υπακούει σε προτεραιότητες.

Η χρησιμοποίηση μεθόδων και μέσων για να πληγεί ο αντίπαλος και η υγεία του είναι έξω από κάθε έννοια ηθικής και ευπρέπειας στη διεξαγωγή επιχειρήσεων. Προκαλεί πόνο μόνο για τον πόνο. Και συνεπάγεται αντίποινα. Ένα γαϊτανάκι ασύμμετρης βίας. Το οποίο καμιά ακτινοβολία και κανένας εκ του ‘ασφαλούς’ σαδισμός, δεν μπορεί να το ανακόψει. Ειδικά όταν οι αυτουργοί του ΄δεν υπάρχουν’.

πηγή