Πρασινίλα *

 

Κάτι σαν μούχλα, αλλά… 

Μετά τη χρησιμοποίηση της πανδημίας και της οικολογικής κρίσης ως κολυμβήθρας του Σιλωάμ για το ξέπλυμα του καπιταλιστικού συστήματος, και ταυτόχρονα ως προσχήματος για την υιοθέτηση μιας σειράς έκτακτων μέτρων, η «εργαλειοθήκη» εμπλουτίζεται με μια ακόμα κρίση: την ενεργειακή.

Κι όλα ωθούν στην υιοθέτηση μιας νέας ατζέντας από τους κυριότερους μεγα-παίκτες της παγκόσμιας σκηνής: πράσινη μετάβαση, πράσινη οικονομία, πράσινη ως και η… πυρηνική ενέργεια, πράσινα όλα, καταπράσινα. Οι κυρίαρχοι κύκλοι της παγκοσμιοποίησης –στυγνοί θεράποντες μιας τεχνοουτοπίας που υπόσχεται κέρδη στους μεγάλους ομίλους, στους λίντερ των παγκόσμιων λίκνων μιας άρρωστης οικονομικής (και κοινωνικής-πολιτιστικής) δομής– έχουν πρασινίσει τα προγράμματά τους: υπόσχονται έναν κόσμο αποστειρωμένο, οικολογικά ορθολογικό, ψηφιακό, και ενεργειακά ήπιο και «φιλικό», με σεβασμό σε προδιαγραφές και στάνταρτς… 

Πρόκειται περί μεγάλης υποκρισίας και συγκάλυψης ενός σχεδιασμού που δεν νοιάζεται παρά μόνο για τη δημιουργία ενός νέου, ανώτερου πεδίου με σκοπό την εκμετάλλευση και τη λεηλασία πλούτου και εργασίας υπέρ μερίδων του χρηματιστικού κεφαλαίου. Το προσδιοριστικό «πράσινο» κολλάει επομένως σε κάθε μέτρο και μεταβολή, ακόμα και στον βιοπολιτικό έλεγχο. Κι αυτός «πράσινος» είναι. Το Green Pass (το πιστοποιητικό εμβολιασμού) θα μπορούσε να έχει οποιοδήποτε άλλο χρώμα, αλλά πλέον όλα πρέπει να πρασινίσουν. Οι νέες τεχνολογίες, η τεχνητή νοημοσύνη, τα 5G, ο ψηφιακός κόσμος, οι ανεμογεννήτριες, οι μπαταρίες, τα πυρηνικά, είναι όλα «καθαρά», πράσινα. Ταιριάζουν με τη φύση και με μια ειδυλλιακή «αειφόρο» ανάπτυξη… 

Η πραγματικότητα, όμως, δεν είναι διόλου ειδυλλιακή. Το πρασίνισμα θα γίνει πάνω σε ένα τρομακτικό βάθεμα της αντίθεσης Βορρά-Νότου παγκοσμίως, αλλά και μέσα σε κάθε περιφέρεια, ήπειρο, χώρα. Τεράστιες ζώνες του πλανήτη και ολόκληρες χώρες θα δοκιμαστούν σκληρά, ενώ το κόστος της «πράσινης» μετάβασης θα πληρωθεί από τους γνωστούς «ύποπτους», δηλαδή τη φτωχολογιά. Η «πράσινη μετάβαση» είναι σύνθημα του 1% που υπερασπίζεται με όλα τα μέσα την κυριαρχία του. Το υπόλοιπο 99%, σε διαφορετικό βαθμό κάθε μέρος του, θα κληθεί να συνεισφέρει στη «μετάβαση», είτε σαν καύσιμη ύλη κυριολεκτικά (ανεργία, μετανάστευση, πόλεμος, τενεκεδουπόλεις, γκέτο, αποκλεισμοί, εξαθλίωση), είτε σαν υπεργολάβος και τζουτζές των νέων αρχόντων-ολιγαρχών, είτε σαν γελωτοποιός τους.

Το «πρασίνισμα», όλως παραδόξως και ενάντια σε όλα τα διαφημιστικά, θα βυθίσει σε μεγαλύτερη μιζέρια. Μπορεί να διαφημίζονται οι «νησίδες» όπως το Ντουμπάι ή η Σενζέν, αλλά δεν θα μπορεί να αποκρυβεί η πραγματική κατάσταση της χαμοζωής για τα 7 δισεκατομμύρια κατοίκων του πλανήτη. Όπως το θαύμα της Σίλικον Βάλλεϊ των προηγούμενων δεκαετιών δεν σκέπασε την πραγματικότητα της μεξικάνικης εργατικής δύναμης και τη φτώχεια-εξαθλίωση που τροφοδοτούσε το «θαύμα». Κάτι ανάλογο γίνεται με το «πρασίνισμα», σε πολύ μεγαλύτερη και διευρυμένη κλίμακα, ενώ οι τριγμοί ολόκληρου του συστήματος ακούγονται πολύ πιο έντονα από τη δεκαετία του ’80. Πίσω από τη φαντασμαγορία της «πράσινης μετάβασης» κρύβεται μια κρίση πρωτόγνωρων διαστάσεων, που μπροστά της το 2008, ή το 1929, θα είναι μικρά επεισόδια… Πάνω στο οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, πολιτιστικό σάπισμα αυτό το 1% Δύσης και Ανατολής σχεδιάζει τους νέους τυχοδιωκτικούς όρους λεηλασίας και ανταγωνισμού… 

Η φτωχολογιά του χεριού και του πνεύματος, μέσα στις απίστευτες μεταμορφώσεις που γνωρίζει ο κόσμος της εργασίας και του μόχθου, μοιάζει να καταδικάζεται να ζει στον ζόφο, στη μούχλα, σε συνθήκες που θα μειώσουν ακόμα και το προσδόκιμο όριο ζωής – αν δεν χαθεί σε περιπλανήσεις, μετακινήσεις, πολέμους, συμμοριτισμούς, γκέτο, αρρώστιες κ.λπ. Αυτή η διευρυμένη και άκρως διασπασμένη φτωχολογιά που ζει στην πρασινίζουσα μούχλα ενός γερασμένου συστήματος, καλείται να αναλάβει έναν άλλο ρόλο. Ακόμα και σε συνθήκες μούχλας μπορούν να εκκολαφθούν καταστάσεις ομόλογες της πενικιλίνης, που κοινωνικά και πολιτικά να θέσουν διαφορετικούς όρους και να απαιτήσουν έμπρακτα και με ζωντάνια μια άλλη μετάβαση: τη μετάβαση στην ανθρώπινη υπόσταση. Αυτήν δηλαδή για την οποία αδιαφορούν το 1% και οι τζουτζέδες του. 

* editorial του δρόμου που κυκλοφορεί στα περίπτερα

Πηγή: edromos.gr 

via