Ο "αντιφασισμός" ως εργαλείο της υγειονομικής χούντας (μέρος α’)

 

Όταν όμως εμείς ως αναρχικοί μιλάμε για απελευθέρωση, δεν έχουμε στο μυαλό μας κανενός είδους κομμουνιστικό μοντέλο "απελευθέρωσης" των ανθρώπων. Άλλωστε, τόσο το μαρξιστικό κομμουνιστικό μοντέλο, όσο κι οι διάφορες προσμίξεις και παραλλαγές του, που έχουν σαν συνθετικό τη λέξη "αναρχο-" εμπεριέχουν την εξουσία.

Γιώργος Βλασσόπουλος

Η σύνθεση στέρεων συμπερασμάτων σίγουρα δεν έχει σύμμαχο την ταχύτητα. Μάλιστα, όταν αυτή εκπίπτει στο επίπεδο της βιασύνης, δεν επιτρέπει ούτε την παρατήρηση ούτε την ανάλυση των δεδομένων.

Έτσι, τα όποια συμπεράσματα ενδέχεται να είναι είτε ελλιπή είτε να εμπεριέχουν ανακρίβειες. Ως εκ τούτου, είναι φορές που απαιτείται ένα εύλογο χρονικό διάστημα, για να παρατηρηθούν, να μελετηθούν και να συζητηθούν όλα τα δεδομένα, αναφορικά με ένα σύνθετο ζήτημα.

Κρίνουμε λοιπόν απαραίτητο να καταθέσουμε ορισμένες σκέψεις, έστω και καθυστερημένα, με αφορμή τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης.

Θα πρέπει να επανέλθουμε στο ζήτημα του «αντιφασισμού», καθώς για άλλη μια φορά λειτούργησαν τα «εξηρτημένα αντανακλαστικά» συγκεκριμένων πολιτικών χώρων. Τα «αντανακλαστικά» συνοδεύονταν από έναν κατευθυνόμενο συναισθηματισμό σε ζητήματα που δεν χωρά παρά η ψυχρή λογική. Γιατί, όταν στα γεγονότα εμπλέκεται ένας από τους πιο βρώμικους κρατικούς μηχανισμούς όπως το ΚΚΕ, τίποτε δεν είναι απλό.

Ορισμένα γεγονότα για την ιδιαιτερότητα της στιγμής

Είναι απαραίτητο να ξεκινήσουμε με μια σύντομη περιγραφή του γενικότερου κλίματος και των ιδιαίτερων συνθηκών εντός των οποίων συνέβησαν τα γεγονότα, καθώς αυτές από μόνες τους θα μας οδηγήσουν αβίαστα σε συμπεράσματα.

Πρώτο γεγονός: Η κρατική προπαγάνδα, αναφορικά με τη λεγόμενη «πανδημία», τους τελευταίους μήνες έδειξε να χάνει όλο και περισσότερο τη διεισδυτικότητά της, καθώς πολλαπλασιάστηκαν οι φωνές αμφισβήτησής της· φωνές που προέρχονται από ένα ευρύ μωσαϊκό ανθρώπων και διαφοροποιημένων κοινωνικών χώρων. Μετά από ενάμισι χρόνο σχετικά αβλαβούς διαχείρισης της «κρίσης» για τους κρατούντες, γίνονται ολοένα και πιο ξεκάθαροι οι στόχοι της σε αρκετούς. Εμφανίζονται δεύτερες και τρίτες σκέψεις και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού γίνεται ολοένα και πιο δύσπιστο απέναντι στην επιχείρηση εμβολιασμού και κυρίως απέναντι στην εγκαθίδρυση των «υγειονομικών πάσων».

Τα στόματα ανοίγουν, παρόλη την ομερτά των επίσημων ΜΜΕ. Οι «αντιφάσεις» και οι «ανακολουθίες» πλέον νοηματοδοτούνται, παρόλο που επιχειρείται να διασκεδαστούν από όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα ως ένδειξη «κυβερνητικής ανικανότητας». Σίγουρα προτιμούν ο κόσμος να τους θεωρεί «ανίκανους» παρά να τους θεωρεί συνειδητούς εγκληματίες. Γιατί, σε ότι αφορά τους πραγματικούς τους στόχους αναφορικά με την περίφημη «Μεγάλη Επανεκκίνηση», αποδείχθηκαν ικανότατοι και «διαβασμένοι».

Δεύτερο γεγονός: Στο χρονικό διάστημα από την απαρχή της λεγόμενης «κρίσης» η ηχηρότερη αντίθεση στους κρατικούς σχεδιασμούς – τόσο σε επίπεδο ανάλυσης, όσο και σε επίπεδο κινητοποιήσεων- προήλθε κυρίως από ένα επί μέρους του πατριωτικού, εθνικού ή και του εθνικιστικού χώρου. Αυτό είναι γεγονός που καταγράφεται και διεθνώς. Και ασφαλώς δεν θα αποκρύψουμε την αλήθεια, για να γίνουμε αρεστοί στον οποιονδήποτε.

Η στάση αυτών των χώρων διαμορφώθηκε σχεδόν από την απαρχή της «κρίσης», δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα και φυσικά «έβαλε τα γυαλιά» σε πολλούς συνήθεις υπερμάχους των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», οι οποίοι τα κατάπιαν όλα, σφυρίζοντας αδιάφορα. Στη στάση αυτή φυσικά διακρίνουμε την παλιά σύγκρουση μεταξύ εθνο-κράτους και αυτοκρατορίας, μια σύγκρουση που εν’ πολλοίς καθόρισε την ιστορία του 20ου αιώνα και συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Σήμερα δεν είναι το μοντέλο του εθνο-κράτους αυτό που κυριαρχεί αλλά ένα αυτοκρατορικό μοντέλο εξουσίας, το οποίο εκφράζεται από την απο-εθνικοποίηση του κράτους και τη βίαιη επιβολή της λεγόμενης πολυ-πολιτισμικότητας· παράμετροι που κάθε άλλο παρά άσχετοι είναι με τη Μεγάλη Επανεκκίνηση.

Τρίτο γεγονός: Η κομμουνιστική Αριστερά, επίσημη και εξωκοινοβουλευτική (πλην ολίγων εξαιρέσεων) στήριξε με όλες της τις δυνάμεις την επιβολή των περιοριστικών μέτρων, της υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών και των «υγειονομικών πάσων». Κυρίως μη κάνοντας τίποτε, αδρανοποιώντας τους κοινωνικούς χώρους που ελέγχει, υιοθετώντας τους χαρακτηρισμούς περί «ψεκασμένων» και «ηλιθίων» και «αντιπολιτευόμενη», υπερθεματίζοντας για την «ανάγκη» των περιοριστικών μέτρων. Μέτρα στα οποία η κυβέρνηση ήταν δήθεν φειδωλή, ανακόλουθη και «ανίκανη».

Έτσι, προκαλεί στο έπακρο τη λογική μας, υποστηρίζοντας ότι είναι υπέρ των καθολικών εμβολιασμών, αλλά εναντίον της υποχρεωτικότητάς τους. Η σύμπλευσή τους ήταν και είναι πλήρης, φανερώνοντας την άρρηκτη ενότητα του επίσημου πολιτικού φάσματος σε ότι αφορά τον σχεδιασμό της Μεγάλης Επανεκκίνησης. Στάση που δεν είναι άσχετη με την αναγνώριση ορισμένων στοιχείων κομμουνιστικής διαχείρισης των μαζών που ενσωματώνει η ουτοπία της Μεγάλης Επανεκκίνησης.

Το κομμουνιστικό μοντέλο εξουσίας είναι εκ φύσεως αυτοκρατορικό και σήμερα ζούμε σε μια αυτοκρατορία. Η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας δεν είναι μόνο κομμουνιστικό όραμα, αλλά και όραμα των ελιτιστών (και του τραπεζικού τους πυρήνα), που κυβερνούν τον Δυτικό κόσμο. Ασφαλώς, αποτελεί κοινό όραμα του κομμουνισμού και των ελιτιστών του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ το κράτος «πατερούλης». Δηλαδή, μια απολυταρχική μορφή κρατισμού, που έχει υπό τον έλεγχο της τα πάντα. Με τον τρόπο αυτόν, φιλοδοξεί να λειτουργεί με επιστημονίστικη ορθολογικότητα «υπέρ του λαού». Ενός «λαού» που «οφείλει» να απεκδυθεί το σύνολο των ατομικών του ελευθεριών, παραδίδοντάς τες σε μια «πεφωτισμένη πρωτοπορία».

Με επιδόματα κάνει πολιτική η επίσημη Αριστερά (πολιτική που επέκτεινε ακόμα περισσότερο η τωρινή κυβέρνηση)· με επιδόματα σχεδιάζουν και οι ελιτιστές να υποκαταστήσουν την απώλεια εργασίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Και τούτο με πρόφαση την «αναγκαιότητα» των απαγορευτικών μέτρων και της κοινωνικοποίησης της ρομποτικής και της τεχνητής νοημοσύνης που προωθούν (4η Βιομηχανική Επανάσταση). Η αξιοπρεπής εργασία δίνει ορισμένες τουλάχιστον δυνατότητες αυτονομίας σε κάποιον, ενώ τα επιδόματα τον εξαρτούν από το κράτος και επομένως τον καθιστούν ευάλωτο στις απαιτήσεις του – και αυτές αναμένεται να πολλαπλασιαστούν.

Για όλους αυτούς τους λόγους, η –επίσημη τουλάχιστον– κομμουνιστική Αριστερά, στα πλαίσια της Μεγάλης Επανεκκίνησης, αισθάνεται σαν το ψάρι στο νερό, έστω κι αν το όραμά της δεν θα το πραγματοποιήσουν τελικά οι «προλετάριοι», αλλά οι δισεκατομμυριούχοι.

Τέταρτο γεγονός: Η πλειοψηφία (πλην λίγων εξαιρέσεων) των λεγόμενων αντιεξουσιαστών, αντιφασιστών αλλά και ορισμένων τάσεων του Αναρχισμού (ειδικότερα, δε, του αναρχο-κομμουνισμού) ευθυγραμμίστηκε με την κομμουνιστική Αριστερά. Υιοθετήθηκαν τα επιχειρήματα περί «ψεκασμένων», πασπαλισμένα με φαιδρότητες περί του «ταξικού καθήκοντος» και της «κοινωνικής υπευθυνότητας», που οφείλουμε να επιδείξουμε απέναντι στον «αόρατο εχθρό», ξεχνώντας πως η πρώτη και κύρια ένδειξη κοινωνικής υπευθυνότητας είναι η ύπαρξη σκέψης, διεισδυτικής ενσυναίσθησης της πραγματικότητας και η ειλικρίνεια – όχι οι ιδεολογικοποιημένες αρλούμπες.

Παρόλα αυτά, ένα τμήμα κυρίως των Αυτόνομων, εν γένει των Ελευθεριακών μαζί με μικρό μέρος των Αναρχικών, έδειξε να οργανώνεται ενάντια στην επελαύνουσα δυστοπία και στα πιστοποιητικά εμβολιασμού-εξευτελισμού, ανακοινώνοντας και πραγματοποιώντας συγκεντρώσεις και πορείες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Μάλιστα, αυτής της μορφής οι δράσεις, στις 2 του Οκτώβρη, ήταν οι πρώτες αυτού του «χώρου» μετά από ενάμισι χρόνο πανδημίας. Καθόλου αμελητέα κίνηση, δεδομένων όλων των συνθηκών που περιγράφηκαν προηγουμένως.

Την ίδια εκείνη εβδομάδα ξεσπούν τα γεγονότα στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης…

Τί χρείαν έχομεν άλλων ενδείξεων;

Συνθέτοντας τα τέσσερα γεγονότα που εκθέσαμε παραπάνω, μπορούμε σε μεγάλο βαθμό να κατανοήσουμε τί συνέβη στο ΕΠΑΛ. Ο «ειδικοί» του εμφυλίου πολέμου ανέλαβαν δια της έντεχνης πρόκλησης να ξεκαθαρίσουν στους πάντες πως ένας είναι ο εχθρός: ο «φασισμός».

Παρότι είναι γνωστό ότι υπάρχουν ολιγάριθμες φασιστικές ομάδες – που ενδέχεται να μην είχαν άμεση σχέση με το γεγονός (και διατηρούν από αρνητική έως επιθετική στάση απέναντι στο λαϊκίστικο συνονθύλευμα της Χρυσής Αυγής στο δημόσιο λόγο τους) – χρησιμοποιούμε τη λέξη «φασίστας» με εισαγωγικά για να υποδηλώσουμε ότι στις μέρες μας αυτή έχει ουσιαστικά απονοηματοδοτηθεί σε σχέση με την πραγματική ιστορική της καταβολή. Όχι μόνο γιατί ο οποιοσδήποτε πλέον την χρησιμοποιεί εναντίον του οποιουδήποτε χωρίς να ξέρει τί λέει. Ο όρος έχει νοηματοδοτηθεί εκ νέου από την παγκοσμιοποιητική Αριστερά, για να υποδηλώσει όλους τους εθνιστές ή και εθνικιστές, αλλά και εν γένει όσους -κάπως θολά και ασαφώς- θα χαρακτηρίζονταν «συντηρητικοί». Αυτοί είναι οι «φασίστες» με εισαγωγικά και η επίσημη Αριστερά υποκρύπτει ότι τους θεωρεί τέτοιους, επειδή αρνούνται την παγκοσμιοποίηση, ή τουλάχιστον δεν την θέλουν έτσι όπως έχει εξελιχθεί.

Οι αναρχικοί δεν ανταλλάσσουν τη μια μορφή κρατισμού με μία άλλη· οφείλουμε όμως να είμαστε ακριβείς, καθώς οι ασάφειες είναι το έδαφος όπου αναπτύσσεται η πολιτική εξαπάτηση. Έχουμε πει και άλλοτε ότι άλλο πράγμα ο πατριώτης, άλλο ο εθνιστής, άλλο ο εθνικιστής, άλλο ο φασίστας και άλλο ο εν γένει «συντηρητικός»· μια έννοια που επίσης πρέπει να προσδιοριστεί. Θα τα ξεκαθαρίσουμε εκ νέου στο μέλλον. Για την ώρα, κρατάμε κατά νου ότι ουσιαστικά η αντίθεση «φασιστών» και «αντιφασιστών» (όλα με εισαγωγικά) είναι μια μεταμφιεσμένη επ-αναβίωση της «παραδοσιακής» αντίθεσης «Δεξιάς» και «Αριστεράς» (επίσης ασαφείς και παραπλανητικοί όροι αλλά για λόγους οικονομίας το παρακάμπτουμε). Αναβαθμισμένης όμως -και όχι μόνο σε επίπεδο φρασεολογίας- διότι η ελίτ που θέτει τις κοινωνικές προδιαγραφές της παγκοσμιοποίησης είναι επαναστατική και σαρωτική. Και βέβαια σε ότι αφορά τουλάχιστον το κοινωνικό και πολιτισμικό της πρόγραμμα δεν αποδέχεται συμβιβασμούς.

Έχοντας ξεκαθαρίσει ότι οι "αντιφασίστες" (συνάμα και πολλοί σύγχρονοι "αντιεξουσιαστές") είναι κατ’ ουσίαν "αντι-δεξιοί", έχοντας ενσωματώσει όλη τη ρητορική και τους στόχους της παγκοσμιοποιητικής Αριστεράς, ας επιστρέψουμε στα γεγονότα.

 

Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται

(συνεχίζεται)

 

πηγή