Πατάς το κουμπί και όλη η δυστοπία ξεχύνεται ...

Του Περικλή Δανόπουλου 

Ξυπνάς το πρωί. Πας να πάρεις ένα καφέ. Και στο κατάστημα, η τηλεόραση είναι ανοιχτή, συχνά μάλιστα χωρίς ήχο. Έτσι για να παίζει. Και να απωτυπώνονται , να σκιτσάρονται ανεξίτηλα λες στον ψυχικό σου καμβά, αυτές οι σκοτεινές γκραβούρες . Οι τηλεπερσόνες με το παγωμένο χαμόγελο πάνω στο ξινισμένο μούτρο.  

Γιατροί, ειδικοί, δημοσιογράφοι γνώστες των πάντων, επαγγελματίες πανελίστες. Όταν οι ανοιχτές τηλεοράσεις έχουν και ήχο, τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Η κοινωνία ξυπνά, σαν υπνωτισμένη πατά το κουμπί και όλη η δυστοπία ξεχύνεται.  

Σύγχρονοι ψευδοπροφήτες, κοράκια, κινδυνολόγοι, θανατολάγνοι. μπαίνουν μέσα μας για να προειδοποιήσουν αρχικά και να απειλήσουν, να εξεμέσουν κατάρες και αναθέματα, να προωθήσουν από νωρίς τον κοινωνικό κανιβαλισμό.

Δεν γνωρίζω πολλά για τις συμπαντικές δυνάμεις και την εκλυόμενη καλή ή κακή ενέργεια. 

Αναρωτιέμαι ωστόσο, αν μέσα από όλη αυτή την μαυρίλα με την οποία ξεκινά η μέρα, είναι εύκολο να βρεις το φως. Πόσο εύκολο είναι να μείνεις διαυγής, ισορροπημένος και ανοικτός, μέσα σε ένα κόσμο μισαλλοδοξίας και μοχθηρίας. Μοιάζει σαν ρουφήχτρα, που ρουφάει ότι καλό έχουμε μέσα μας, αφήνοντας μόνο τα κατώτερα συναισθήματα. 

Κλείστε τις TV , σφραγίστε την σπηλιά του Πλάτωνα......

πηγή