Τα 2000 ευρώ που μας ξευτιλίζουν

Του Γιώργου X. Παπασωτηρίου

Δεν είναι αυτά καθαυτά τα 2000 ευρώ με τα οποία ο Κυρ. Μητσοτάκης εκτιμά την οδύνη του εγκλωβισμού στην Αττική οδό, αλλά πιο πολύ είναι η απώλεια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, είναι η ξεφτίλα του πολίτη, που σηματοδοτεί το χρηματικό στιμάρισμα, είναι η αναπαραγωγή ενός κόσμου, όπου όλα πωλούνται κι αγοράζονται, όλα είναι χρήμα και δύο σπυριά καλαμπόκι αρκούν για να βουλώσουν το στόμα των παθόντων. Είναι η εδραίωση της πεποίθησης ότι όλα πωλούνται κι αγοράζονται: ο έρωτας, η οδύνη, η ηδονή, η αξιοπρέπεια, ο αστυνομικός, ο δικαστής, ο πολιτικός, η εκκλησία, τα μίντια… η σιωπή. Οι ιζηματώδεις διαστροφικοί σχηματισμοί, η σήψη και τα κενά, όλα  καλύπτονται με τη δύναμη του χρήματος.

Τα δυο χιλιάρικα σημαίνουν την υποταγή στον σάπιο κόσμος τους, καθιστώντας κοινή ιδέα ότι όλοι ίδιοι είναι, όλοι τοκογλυφίζουν και βιάζουν, όλοι κλέβουν και φοροκλέβουν, όλοι εξαπατούν, όλοι ψεύδονται, όλοι κυβερνούν με τον ίδιο τρόπο, όλοι κινούνται με βάση το ιδιοτελές συμφέρον τους.

Ισχύει εδώ αυτό που έλεγε πριν πάρα πολλά χρόνια ο Λέων Τολστόι: "Οι κυβερνήτες και οι πλούσιοι εξουσιάζουν τους εργάτες μόνο επειδή και οι εργάτες επιθυμούν το ίδιο, με αυτούς τους ίδιους τρόπους να εξουσιάζουν τον αδελφό τους εργάτη. Για τον λόγο αυτόν –επειδή ταυτίζονται μαζί τους απέναντι στη ζωή- οι εργάτες δεν μπορούν να εξεγερθούν σε μία πραγματική επανάσταση εναντίον των καταπιεστών τους… (γιατί) μέσα του(στον εργάτη) υπάρχει η συναίσθηση ότι κι αυτός θα έκανε το ίδιο, ή το κάνει κιόλας έστω σε μικρότερο βαθμό απέναντι στ’ αδέλφια του…" (Ο Τολστόι, Ελληνικά Γράμματα). Αν άλλαζε αυτό, αν οι εργαζόμενοι είχαν μια διαφορετική αντίληψη, τότε οι "από πάνω" δεν θα μπορούσαν να σταθούν ούτε στιγμή, συνεχίζει ο Τολστόι.

Να, λοιπόν, γιατί χρειάζεται μία κουλτούρα αδελφοσύνης και αλληλεγγύης, μία κουλτούρα συντροφικότητας και ανιδιοτέλειας, μια νέα συμβολική τάξη αξιών και αντιλήψεων ικανή να λειτουργήσει χειραφετητικά και απελευθερωτικά για τους εργαζόμενους, σε πλήρη αντίστιξη με τη σάπια ψυχή των υπερπλούσιων. Μια τέτοια αλλαγή θα άλλαζε την οπτική μας, θα μας ξεστράβωνε και τότε ο κόσμος τους θα γινόταν αυτό που πραγματικά είναι: "μια εκκωφαντική αναμπουμπούλα από άδεια κονσερβοκούτια, μια καρναβαλική αυλή από τενεκεδάκια με επιγραφή απ’ έξω αλλά τίποτα μέσα, ή, απλώς, και μόνο, την υποβλητική οσμή…" (Σαραμάγκου). Έναν τέτοιον κόσμο δεν θα τον θέλαμε για μας και τα παιδιά μας, θα θεωρούσαμε την απώλεια της αξιοπρέπειά μας αναβάσταχτη και θα επιδιώκαμε την ανατροπή του.

Πηγή: artinews.gr 

 via

photo/pixabay