Μασάει η κατσίκα ταραμά;

Τελευταία μαθαίνουμε ότι επικοινωνία δε σημαίνει μόνο μονομερής προβολή των κυβερνητικών στελεχών στα ΜΜΕ και διαρκής προπαγάνδα και πλύση εγκεφάλου υπέρ των κυβερνητικών θέσεων.

Επικοινωνία για τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ σημαίνει και αντιπερισπασμός όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά για την κυβέρνηση και απόκρυψη της αλήθειας που πονάει τους πολλούς και πέταγμα της μπάλας στην κερκίδα του ξένου πόνου, μπας και ξεχαστεί ο δικός μας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι το μείζον γεγονός της εποχής που θα αλλάξει τον ρου της ιστορίας. Με την έννοια αυτή η εισβολή στην Ουκρανία αξίζει προσοχής και αναλύσεων και συζητήσεων για να φωτιστούν οι σκοτεινές πλευρές ενός πολέμου που μόνο έκπληξη δεν ήταν για όσους παρακολουθούν από κοντά τις διεθνείς εξελίξεις. 

Από αυτό το σημείο όμως, μέχρι του σημείου των διαρκών συνδέσεων, σε πραγματικό χρόνο, με τα πεδία των μαχών και τους νεκρούς στους δρόμους και τη φρίκη που αφήνει πίσω της η βία του πολέμου, υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Γιατί είναι άλλο πράγμα η κατανόηση των αιτίων και των αφορμών μιας πολεμικής σύρραξης και συνακόλουθα η αναζήτηση τρόπων εξόδου προς την ειρήνη και εντελώς άλλο η διαρκής προβολή φρικιαστικών σκηνών με κομμένα χέρια και πόδια. Ειδικά τη στιγμή που όλοι γνωρίζουν ότι το πρώτο θύμα ενός πολέμου είναι η αλήθεια και συνεπώς μεγάλο μέρος των όσων μας δείχνουν δεν είναι παρά προϊόν προπαγάνδας και από τις δύο πλευρές. Ο πόλεμος στην Ουκρανία βόλεψε να ξεχαστούν τα… οικεία κακά της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Κι έτσι, τα ΜΜΕ που βρίσκονται σε διατεταγμένη κυβερνητική υπηρεσία, την ώρα που στην Ελλάδα έχουμε 60 και περισσότερους νεκρούς καθημερινά από την πανδημία, ξεπερνούν το θλιβερό αυτό γεγονός που βρίθει ευθυνών για την κυβέρνηση και στρέφουν την προσοχή στους νεκρούς των… άλλων.

Πρέπει να ομολογήσουμε ότι για κάποιους είναι πιο βολικό να κατηγορείται ο Πούτιν για τα δεινά της Ουκρανίας, παρά ο υπεύθυνος για τα δικά μας δεινά. Αν ο πόλεμος είναι πράγματι ένα γεγονός που δεν μπορεί να ξεπεραστεί εύκολα, η υπόθεση της Μήδειας της Πάτρας που φέρεται να δολοφόνησε τα 3 παιδιά της αποτελεί ένα ειδεχθέστατο και φρικιαστικό μεν, πλην όμως μεμονωμένο έγκλημα, που δεν αξίζει περισσότερης προσοχής από μια απλή αναφορά στα γεγονότα. 

Ούτε πως προσήχθη στα δικαστήρια η Πισπιρίγκου ενδιαφέρει τον δημόσιο διάλογο, ούτε τι δήλωσε στους δημοσιογράφους, ούτε τι συζήτησε με τον άνδρα της μια κατηγορούμενη για φόνους που προσπαθεί να υπερασπιστεί την αθωότητά της.

Πολύ περισσότερο δεν είναι δυνατόν ο πρότερος βίος, οι σχέσεις της με τον σύζυγο και η απολογία της Πισπιρίγκου να μονοπωλούν τις ειδήσεις των δελτίων και να επισκιάζουν τους δεκάδες ημερήσιους θανάτους από την πανδημία η οποία, παρά τις διαβεβαιώσεις των υπευθύνων, επιμένει και συνεχίζει να παίρνει δεκάδες ζωές καθημερινά. 

Ούτε βέβαια είναι λογικό οι αναλύσεις για το ψυχογράφημα της Πισπιρίγκου να επικαλύπτουν τις αναλύσεις που έπρεπε να γίνονται για τις πραγματικές αιτίες της ενεργειακής κρίσης και της ακρίβειας που ταλαιπωρεί και όπως φαίνεται θα συνεχίσει για πολύ να ταλαιπωρεί την ελληνική κοινωνία.

Με δυο λόγια δεν είναι δυνατόν ο μέσος τηλεθεατής να ξέρει τα μυστικά της Πισπιρίγκου, που δεν έχουν καμία επίδραση στη δική του ζωή, αλλά να μην ξέρει τα μυστικά του Χρηματιστηρίου της Ενέργειας που τον επηρεάζουν άμεσα, γιατί ευθύνονται για την κερδοσκοπία σε βάρος του και για την εκτόξευση στα ύψη των τιμών.

Ούτε είναι δυνατόν ο μέσος τηλεθεατής, από τις πολλές ώρες απ’ ευθείας σύνδεσης με τον πόλεμο να κοντεύει να μάθει… Ουκρανικά, αλλά να μη γνωρίζει τι πέτυχαν οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι στις Βρυξέλλες και τι δεν πέτυχε, αντίστοιχα, ενώ μπορούσε, ο Έλληνας πρωθυπουργός που γύρισε από τη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. με άδεια χέρια.

Όπως δεν είναι δυνατόν ο μέσος τηλεθεατής να βλέπει τον Ζελένσκι να του απευθύνεται 3 φορές τη μέρα, ενώ να μη βλέπει κάποιον ειδικό στα ενεργειακά ζητήμα τα να του εξηγήσει για την ολέθρια κυβερνητική απόφαση της πρόωρης και βεβιασμένης απομάκρυνσης από τον δικό μας φτηνό λιγνίτη, που μας έκανε να εξαρτηθούμε από το πανάκριβο Ρωσικό φυσικό αέριο και τώρα από το ακόμη ακριβότερο υγροποιημένο αέριο που θα μας πουλούν οι ΗΠΑ.

Η επικοινωνία και ο αντιπερισπασμός έχουν επιτυχία όταν τα πράγματα βαίνουν καλώς και ο κόσμος χρειάζεται να ξεφύγει από τη δική του ρουτίνα. Τότε το πέταγμα της επικοινωνιακής μπάλας στην κερκίδα της Ουκρανίας ή της Πισπιρίγκου, μπορεί να φέρνει αποτελέσματα. Όταν όμως ο κόσμος πεινάει και δεν βγάζει το μήνα κι όταν υποφέρει από την πανδημία και έχει τον θάνατο έξω από την πόρτα του, τότε η επικοινωνία και οι αντιπερισπασμοί δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Κανείς δεν ξεχνά τον δικό του πόνο παρακολουθώντας τον πόνο των άλλων.

Γιατί ακόμη κι αν για λίγο ο τηλεθεατής ξεχαστεί παρακολουθώντας τις ζωές των άλλων, όταν κλείσει η τηλεόραση, ο φόβος του θανάτου για τον ίδιο και την οικογένειά του και η φτώχεια και η ακρίβεια θα εξακολουθούν να είναι εκεί και να τον περιμένουν να συνεχίσει τη ζωή του μαζί τους. Μόνο αδυναμία και φόβο για την αλήθεια και απόγνωση γι’ αυτά που βλέπουν να έρχονται χωρίς να μπορούν να τα αποφύγουν δείχνει η προσπάθεια αντιπερισπασμού της ελληνικής τηλεόρασης.

Αφού ακόμη και οι δημοσκοπήσεις των φιλοκυβερνητικών καναλιών δείχνουν τη μεγάλη φθορά της κυβέρνησης. Που είναι αποτέλεσμα του ότι ο κόσμος καταλαβαίνει τι συμβαίνει και αντιδρά, γυρίζοντας την πλάτη σε μια κυβέρνηση που μόνο δεινά του έφερε. Γιατί όσο κι αν προσπαθούν να μας κάνουν να… μηρυκάζουμε τον πόνο των άλλων, καμιά κατσίκα δε μασάει ταραμά.

Γιάννης Μυλόπουλος   

πηγή

photo/pixabay