Κώστας Καρυωτάκης - Ανάσταση

Βαριά τα μαύρα κρέπια η νύχτα σέρνει κι η πλάση μια θωριά θλιμμένη παίρνει. Δεν πάει καιρός που μέσ’ από τα πλήθια κάποιος πιστός ξεχώρισε. Κοντάρι δεν άδραξε για να χτυπήσει στήθια Θεού. Του δόθηκε η μεγάλη χάρη Θεό να θάψει.

Ο τάφος, να! 

Θλιμμένα κανένας μπρος στο μάρμαρο δε γέρνει, μα η πλάση κλαίει κι είναι όλα βουτηγμένα στα κρέπια τα πηχτά που η νύχτα σέρνει.

Τα μαύρα κρέπια η μέρα τώρα σκίζει, κι ο ήλιος χρυσαφένιος πορφυρίζει. Ανοίγει ο τάφος. Γύρωθε πετάνε αγγέλοι. Πέφτουν χάμου θαμπωμένοι οι αντίχριστοι. Οι άγγελοι τραγουδάνε καθένας τους μιαν αρμονία υφαίνει κι ένα όνειρο. 

Τα ζαφειρένια πλάτια αχολογάνε. Ο ουρανός χωρίζει να Τον δεχτεί στα αιθέρια του παλάτια κι η μέρα όλο και μαύρα κρέπια σκίζει.

photo/pixabay