Γιατί δεν πάνε να δουλέψουν;

Μιχαήλ Άγγελος Κωνσταντόπουλος

Τον τελευταίο καιρό κυριαρχεί στη δημόσια συζήτηση η απροθυμία περισσότερων από 50.000 εργαζομένων να πληρώσουν τις κενές θέσεις στη «βαριά βιομηχανία» του επισιτισμού-τουρισμού. Διάφοροι παράγοντες και επαΐοντες μιλάνε για τεμπέληδες και ζώντες από επιδόματα, χωρίς όμως να βλέπουν τον ελέφαντα στο δωμάτιο που δεν είναι άλλος από τις τραγικές συνθήκες εργασίας και αμοιβής.

Μεταφέρω ελαφρώς παραλλαγμένη για ευνόητους λόγους τη μαρτυρία του Αντώνη, 30χρονου άνεργου και περιστασιακά εργαζόμενου σε παραθαλάσσια επιχείρηση της Αττικής. Για 60 ευρώ μεροκάματο ξεκινούσε τις διάφορες εργασίες από το μεσημέρι με τον ήλιο να βαράει κατακούτελα ακόμα και στις αρχές Μαΐου, ολοκληρώνοντας εξουθενωμένος τη δουλειά του στο σέρβις γκρουπ τουριστών στις 2 τα ξημερώματα. Ο Αντώνης επιμένει ότι προ πανδημίας τα μεροκάματα ήταν τουλάχιστον 20 ευρώ υψηλότερα και η επιχείρηση λειτουργούσε με περισσότερο προσωπικό. Τον πέτυχα στην «αποκατάσταση» ύστερα από μία ούτε καν ολόκληρη εργάσιμη εβδομάδα την οποία μου περιέγραψε λίγο-πολύ ως "διαβολοβδομάδα" ή κάτι σαν "μίνι στρατιωτική θητεία", με ό,τι συνειρμούς προκαλεί αυτό.

Ευτυχώς για εκείνον, έπειτα από μερικές συνεντεύξεις βρήκε μόνιμη θέση με προοπτικές εξέλιξης στο αντικείμενο των σπουδών του κι έτσι σύντομα θα δηλώσει παραίτηση και δεν θα πρέπει να συνεχίσει άλλους περίπου 5 μήνες σε κάτι που περιέγραφε ως ένα αγχωτικό κάτεργο. Η ειδοποιός διαφορά με τη δεκαετία της κρίσης (2010-2019) είναι ότι πλέον αρκετοί νέοι κατορθώνουν να βρουν μια σταθερή θέση εργασίας, έστω και όχι ιδιαίτερα καλοπληρωμένη, αλλά με φυσιολογικό ωράριο και περισσότερο ανεκτούς όρους. Για να επαναστελεχωθεί λοιπόν ο τουριστικός κλάδος χρειάζεται σεβασμός προς τον εποχικό εργαζόμενο και ένα ελκυστικό επιτέλους πακέτο αποδοχών και όχι ευχολόγια και αφορισμοί περί τεμπέληδων. Είναι το κράτος και ορισμένοι εργοδότες διατεθειμένοι να τα προσφέρουν;

πηγή