Ρωσία και Ελλάδα – Ποιος χάνει;

Του Ηλία Παπαναστασίου

Μετά την έναρξη του Ρωσο/Ουκρανικού πολέμου έχουμε γράψει δεκάδες άρθρα που στοχεύουν σε μια «άλλη ματιά» σε αυτόν τον πόλεμο (Στην πραγματικότητα πόλεμος Αμερικανο/Ευρωπαίων και Ρώσων). Προσπαθήσαμε να τονίσουμε πολλές πλευρές του πολέμου αλλά σχεδόν καθόλου δεν αναφερθήκαμε εκτενώς στην θέση της χώρας μας, όχι μόνο σε αυτήν της "Σωστής πλευράς της Ιστορίας" όπως αυτάρεσκα αυτοαποκαλείται, αλλά κυρίως σε αυτήν που ίσως θα έπρεπε να κρατήσει στην Ρωσο/Ουκρανική σύρραξη.

Είναι γνωστό πως μετά την απελευθέρωση της χώρας μας από την Οθωμανική τυραννία, δημιουργήθηκε μια πολιτική/οικονομική κυρίαρχη τάξη η οποία στήριξε την βάση, τα θεμέλια της κυριαρχίας της στον ξένο παράγοντα, ουσιαστικά στην κυρίαρχη δύναμη της εποχής (Βρετανική Αυτοκρατορία έως τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, Αμερικανική Ηγεμονία μετά το 1945), με ανάλογη επιρροή και άλλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων, κυρίως της Γαλλίας και Γερμανίας.

Είτε πρωθυπουργός, είτε βασικός υπουργός μιας κυβέρνησης, θα έπρεπε πρώτα να έχει την έγκριση της ανάλογης πρεσβείας της εκάστοτε και κατά την κρίσιμη εποχή, παγκόσμιας Δύναμης. Αυτή η τραγική αλήθεια επιβεβαιώνονταν πάντοτε κατά την διάρκεια (ή και μετά) των μεγάλων εθνικών καταστροφών – Μικρασιατική καταστροφή, Κατοχή, Εμφύλιος, Δικτατορία, Κυπριακό– όταν στο κρίσιμο στάδιο, στο «τελικό σημείο» της κρίσης υπήρχε πάντοτε η παρέμβαση του ξένου παράγοντα με τραγικές συνέπειες. Μόνο την στάση των Αγγλο–Γάλλων στην Μικρασιατική καταστροφή να θυμηθούμε, την επέμβαση των Άγγλων στον Εμφύλιο, έπειτα των Αμερικάνων και φυσικά την Κυπριακή τραγωδία, θεωρούμε πως αρκεί.

Είναι το απαύγασμα της εθνικής τραγωδίας η «μη ολοκλήρωση» του ελληνισμού. Και όχι μόνο συνοριακά/γεωγραφικά αλλά και κοινωνικά/ταξικά. Λογικό, αναμενόμενο και νομοτελειακό όταν ανήκεις στην Περιφέρεια ή Ημι/Περιφέρεια του Καπιταλισμού όπως η Ελλάδα, στερήθηκες Διαφωτισμού, Αστικής Επανάστασης και ολοκληρωμένης και Βιομηχανικής Επανάστασης. Γιατί; Απλούστατα, είχαμε στερηθεί μιας εθνικής αστικής τάξης η οποία με την κατάλληλη πολιτική εκπροσώπηση θα μπορούσε να διαδραματίσει ανεξαρτησιακό, αυτόνομο και αληθινά πατριωτικό ρόλο.

Στέρηση που δεν αφορούσε μόνο την «Κυβερνησιμότητα» αυτής της χώρας αλλά και την κουλτούρα της, την συγκρότηση των κομμάτων, τον εθνικό της πολιτισμό. Ήταν, είναι και θα είναι – πλην ευκταίων δυνητικών, ριζικών κοινωνικών αλλαγών– μια μεταπρατική χώρα, με μια μεταπρατική αστική τάξη, με μια μεταπρατική ιντελιγκέντσια και έναν αλλοτριωμένο, μεταπρατικό στη νοοτροπία λαό.

Γιατί μόνο μια μεταπρατική, πολιτική και αστική τάξη, θα εύρισκε «καταφύγιο», άσυλο και προστασία στην Ευρώπη της Παρακμής και στην Αμερική του εκφυλισμού και του αμοραλισμού. Σε ένα άντρο Παρακμιακού Δικαιωματισμού και «οιονεί άφυλης» πραγματικότητας, προσχεδιασμένης οικονομικής υποδούλωσης και αντιπαραγωγικού παροξυσμού, μετατρέποντας ελληνική παραγωγική υποδομή και εξαγωγική δραστηριότητα σε ανάμνηση και την γεω–οικονομία της Ελλάδας σε ένα απέραντο «τόπο αναψυχής» για τις μικροαστικές και μεσοαστικές μάζες των Αμερικανο/Ευρωπαίων τουριστών στην καλύτερη περίπτωση ή των νεο–βαρβαρικών ορδών της Αγγλικής sub–class στην χειρότερη. 

Αλλά και μόνο ένας μεταπρατικός, εφησυχασμένος και πνευματικά αλλοτριωμένος – ή «αφιονισμένος» – λαός όπως ο ελληνικός θα δεχόταν τόσο εύκολα να ξαναψηφίζει στις 20/9/2015 τον εκπρόσωπο της «αριστερής» πολιτικής απάτης (Τσίπρας) και μάλιστα μετά την ψήφιση του Τρίτου Μνημονίου(!) τον προηγούμενο μήνα. Και φυσικά μόνο ένας παρόμοιος λαός θα έδειχνε τέτοιο βαθμό αποδοχής στον πλέον Αμερικανόφιλο Πρωθυπουργό των «τελευταίων» διακοσίων ετών (!) και μάλιστα με δημοσκοπική τάση βέβαιης επανεκλογής του! Και βέβαια ο Κ. Μητσοτάκης δεν αποτελεί απλώς τον πλέον Αμερικανοτραφή και υποδειγματικά Αμερικανόφιλο Πρωθυπουργό αλλά το «επιστημονικό παράδειγμα» (paradigm) του τρόπου μετεξέλιξης της εθελοδουλίας σε ιδεολόγημα περί της «σωστής πλευράς της Ιστορίας». Εάν προσθέσουμε και τις περγαμηνές της γλωσσικής ορθοέπειας των American English που διαθέτει ο Μητσοτάκης, τότε έχουμε μπροστά μας ένα τέλειο «πρότυπο» Πρωθυπουργού που προτιμά η αμιγώς νεόπλουτη μεσαία τάξη, αυτό το πολυδιαφημισμένο άθυρμα που βγάζει κυβερνήσεις, παριστάνει την σοβαρή και επαιρόμενη για το ανύπαρκτο «επίπεδό» της, χειροκροτεί δε μανιωδώς το τελευταίο της κοσμογονικό εύρημα που είναι οι ΛΟΑΤ και ο εισαγόμενος «φεμινισμός της υστερίας» και αποτελεί την μεγάλη εφεδρεία των Μέσων Ενημέρωσης στον αδυσώπητο «Πόλεμο Προπαγάνδας» υπέρ της Ουκρανίας! Η «ζωοφιλία» της είναι η τελευταία πινελιά στην αυτοπροσωπογραφία της, ένας «φιλοζωισμός» που δύσκολα καλύπτει την απίστευτη χονδροπετσιά τους για φαινόμενα καθημερινής αθλιότητας. (Διαδηλώνουμε για τον φόνο του χιμπατζή στο Αττικό Ζωολογικό Κήπο αλλά αδιαφορούμε για τους χιλιάδες αστέγους που κοιμούνται στο δρόμο και αρκετοί από αυτούς βρίσκονται παγωμένοι από το κρύο στη διάρκεια του χειμώνα.)

Αλλά και τα υπόλοιπα στρώματα ενός «μεταπρατικού λαού μεταπρατικά αφιονισμένου» – μικροαστική τάξη, γενικώς «μικρομεσαίοι, μεγαλομεσαίοι, μεσαίοι–μεσαίοι», λαϊκά στρώματα, εργατική τάξη του μικρομεσαίου τομέα, επιδοματούχοι/επιδοματικοί/επιδοτούμενοι κλπ.– δεν διαφέρουν ιδιαίτερα. Όταν στην Ολλανδία οι αγρότες, στις Βρυξέλλες ακόμα και στα Τίρανα της Αλβανίας οργανώνουν τεράστιες διαδηλώσεις εναντίον της απίστευτης ακρίβειας των προϊόντων καθημερινής διαβίωσης, εσείς είδατε καμμιά συγκέντρωση 1.000, έστω 500–800 ατόμων εναντίον της ακρίβειας στις μεγάλες ελληνικές πόλεις ; Είδατε κάποια πατριωτική μάζωξη που να τονώνει το δημοκρατικό πατριωτικό αίσθημα απέναντι στις απίστευτες Τουρκικές προκλήσεις που στοχεύουν στον τεμαχισμό της ελληνικής εδαφικής ακεραιότητας ; Μήπως ο Μητσοτάκης με τα «δανεικά επιδόματα» κατάφερε να ναρκώσει μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού και τα οποία, αν και «διαμαρτυρόμενα για την πολιτική» του, στο πίσω «μέρος του εγκέφαλου» τους είναι έτοιμα να τον ψηφίσουν «γιατί οι άλλοι είναι χειρότεροι» ; Και φυσικά, πόσο έτοιμος είναι ο ελληνικός λαός να αντισταθεί, όταν με πανευρωπαϊκές έρευνες είναι από τους πλέον εξαρτημένους λαούς από την προπαγάνδα των Μέσων Ενημέρωσης; Και πως να μην είναι εξηρτημένος, όταν τα 6 συστημικά τηλεοπτικά κανάλια είναι ιδιοκτησία των ολιγαρχών του διυλισμένου πετρελαίου και των λεγομένων «Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας» και σε μια εποχή λιτότητας που μεγάλα στρώματα «μένουν σπίτι» γιατί δεν έχουν την δεινότητα ψυχαγωγίας, θέατρου, κινηματογράφου, είναι πανέτοιμος ο πολιτιστικός βόρβορος και η ιδεολογική προπαγάνδα των δημοσιογράφων της κακιάς ώρας και όλου του σιναφιού των (δήθεν) αναλυτών, σχολιαστών κλπ. Αν δε προσθέσουμε και την έλλειψη νεότερου, αστικού πολιτισμού στα περισσότερα επίπεδα, τότε μπορούμε να καταλάβουμε τον τεράστιο βαθμό «αμερικανοποίησης των μαζών» ειδικότερα της νεολαίας που βομβαρδίζεται με την «εικόνα του αμερικανισμού» μέσω των Μέσων Ενημέρωσης όλων των αποχρώσεων. Η αστική κοινωνία της παρακμής παράγει έναν «πολιτισμό εικόνας της παρακμής» και όταν δεν υπάρχει στην Ελλάδα η αντίσταση ενός εγχώριου εθνικού πολιτισμού να φιλτράρει όλη την «κουλτούρα απορριμμάτων» του αμερικανισμού, τότε ο «κρετινισμός των εγκέφαλων» αναπτύσσεται ανεμπόδιστα, ατόφια και μακροπρόθεσμα. Τα αποτελέσματα είναι ήδη τραγικά, από τα αποτελέσματα των Ελλήνων νέων του Γυμνάσιου στους διεθνείς διαγωνισμούς της PISA, την γλώσσα που μιλάμε αλλά και έως την γενικότερη διάθεση αντίστασης ενός λαού όπως οι Έλληνες που έχουν καταντήσει μάλλον «Νεοέλληνες παρά Έλληνες»! Γιατί τελικά αυτό είμαστε, Νεοέλληνες, Γραικοί, Ρωμιοί αλλά όχι Έλληνες. Υποταγμένοι, νωθροί, χωρίς αντανακλαστικά αντίστασης και αγώνα, άπραγοι πάνω στα 700 δις Δημοσίου και Ιδιωτικού χρέους που αυξήθηκε αντί να μειωθεί μετά την χειρότερη λιτότητα όλων των εποχών και 3 ολόκληρα Μνημόνια έως το 2060. 

 

Εάν τώρα, απαντήσουμε στο ερώτημα του τίτλου μας σε αυτό το άρθρο, «Ποιος χάνει;» η απάντηση είναι αυτονόητη, εμείς χάνουμε, σαν λαός, σαν έθνος, σαν χώρα, σαν ύπαρξη. Γιατί αν σκεφθούμε την τραγικά δύσκολη και ερεβώδη εποχή που έρχεται με επισιτιστική, ενεργειακή, εθνική και οικονομική κρίση ταυτόχρονα, τον αποχωρισμό μας από την χιλιετή συμμαχία μας με την Ρωσία και η οποία πιθανότατα θα μπορούσε να μεσολαβήσει μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας εάν είμασταν πιο ουδέτεροι, αντικειμενικοί και όχι «δεδομένοι και προβλέψιμοι» στον πόλεμο με την Ουκρανία – συμμαχία όχι μόνο οικονομική αλλά κυρίως ψυχολογική, πολιτιστική, πνευματική, θρησκευτική που είχαμε για πάνω από 1.000 χρόνια με τους Ρώσους – και αν αναλογιστούμε πως έχουμε γίνει οι εθελόδουλοι ηλίθιοι των Αμερικάνων και του ΝΑΤΟ αλλά και οι «μη διαμαρτυρόμενοι» απέναντι στις προκλήσεις των Τούρκων, το βολικό παιδί και ο «εθελοντής σερβιτόρος» των Αμερικανο/Ευρωπαίων και μάλιστα είμαστε και πολύ «ευχαριστημένοι και υπερήφανοι γι’ αυτό» – διαβάσαμε αυτές τις μέρες για το πόσο χαρούμενοι είναι οι κάτοικοι της Αλεξανδρούπολης για τα σουβλάκια και τα αυγά με μπέικον που πουλήσαν στους Αμερικάνους Πεζοναύτες (!)– τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Και μάλιστα κινδυνεύουμε με τραγωδίες εάν δεν συνειδητοποιήσουμε σε ποια παγίδα έχουμε πέσει, σε ποια μοιραία εθελοδουλία είμαστε εγκλωβισμένοι, εθελοδουλία που είναι κατάληξη ενός ιστορικού μεταπρατισμού σε όλα τα επίπεδα! Και κινδυνεύουμε να επαληθεύσουμε τον μεγάλο Φλωρεντινό, τον Dante Alighieri (Δάντη) του οποίου την φράση στο Καθαρτήριο πριν την Κόλαση –από το έργο του «Θεία Κωμωδία»– έχουμε επαναλάβει πολλές φορές «Εδώ που μπήκες, ξέχασε κάθε ελπίδα !».

ΥΓ. Ας αναλάβει ο ελληνικός λαός τις ευθύνες του, ας αφυπνισθεί και ας συνειδητοποιήσει πως οι μεγάλοι, ιστορικοί λαοί είναι δημιουργοί και όχι παθητικά εξαρτήματα της ιστορίας. Ας συνειδητοποιήσει πως η Επανάσταση του 1821 δεν έχει τελειώσει γιατί ακόμη είμαστε ανολοκλήρωτη, εξηρτημένη, εθελόδουλη και μεταπρατική κοινωνία, χωρίς Αστούς αλλά και χωρίς Εργατική Τάξη άξια του ονόματός της, χωρίς βιομηχανική/ παραγωγική υποδομή μετά την λαίλαπα της αποβιομηχανοποίησης λόγω Ευρωπαϊκής Πολιτικής, επιπόλαιης εισόδου στο ευρώ και Μνημονιακής λαίλαπας! Εάν αποφασίσαμε να είμαστε μονίμως εισαγόμενοι και εξηρτημένοι, τότε ας μην κατηγορούμε κανέναν άλλο πάρα μόνο τον εαυτό μας ! Γιατί και οι Αμερικανοί, και το ΝΑΤΟ και η κυρίαρχη μεταπρατική αστική τάξη – «αστική τάξη» της κακιάς ώρας – την δουλειά τους κάνουν ! Και εάν βρίσκουν «χρήσιμους ηλίθιους» την κάνουν ακόμη καλύτερα ! Γι’ αυτό, ας μην επαιρόμεθα για την «ευφυΐα» μας και το υποτιθέμενο «φιλότιμό» μας. Αυτά αποδεικνύονται «δια της πράξεως», με έργα και όχι στα λόγια. Απλά πράγματα.

ΡΕΣΑΛΤΟ