Από τις επαναπροωθήσεις στον Μιχαηλίδη: ψέματα, απάτες και θάνατος στα χέρια του κράτους

Η περίοδος του ’50 και του ’60 σε νέα εκδοχή. Κράτος και παρακράτος της δεξιάς, με λεφτά από (και προς) το εξωτερικό.

Του Θέμη Τζήμα

Ο κόσμος το ‘χει τούμπανο και τα κανάλια μας κρυφό καμάρι. Οι παράνομες επαναπροωθήσεις μεταναστών και προσφύγων, συμπεριλαμβανομένων και πολλών Τούρκων αντικαθεστωτικών, αποτελούν μια συστηματική και φυσικά παράνομη, εγκληματική πρακτική της κυβέρνησής μας και της Ε.Ε., η οποία υλοποιείται δια των σωμάτων ασφαλείας και της Frontex αντιστοίχως.

Όχι δεν ακολουθεί αυτήν την πρακτική μόνο η τωρινή κυβέρνηση. Αλλά η σημερινή την «αποθέωσε».

Η έκθεση της Olaf, της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας για την Καταπολέμηση της Απάτης αποτελεί κόλαφο: ενώ οι «μενουμεΕυρωπαίοι» τύπου Μαργαρίτη Σχοινά, Κυριάκου Μητσοτάκη, Νότη Μηταράκη κλπ., σφυρίζουν αδιάφορα και αποπειρώνται να συγκαλύψουν τα γεγονότα, η αρμόδια ευρωπαϊκή υπηρεσία τεκμηριώνει σωρεία παρανόμων επαναπροωθήσεων από το πολλαπλά προβληματικό Λιμενικό Σώμα, με την πλήρη συνεργασία (και στη συγκάλυψή τους) από μέρους της Frontex.

Τι συμπεριλαμβάνουν αυτές; Όπως ξέρουμε και από άλλα δημοσιεύματα: ληστείες προσφύγων και μεταναστών, ξυλοδαρμούς, βασανισμούς, ακόμα και ρίψεις στη θάλασσα με χειροπέδες. Οι καταγγελίες αφορούν όλες τις ηλικίες, ενώ με βάση τα καταγγελλόμενα έχουν προκαλέσει και θανάτους.

Μιλάμε για μια ευρισκόμενη σε εξέλιξη, εγκληματική βαρβαρότητα, η οποία δεν έχει να κάνει με την προστασία των συνόρων (κάτι απολύτως νόμιμο) αλλά με την εμπέδωση μιας ανεξέλεγκτης κουλτούρας συμμορίας στα σώματα ασφαλείας. Φυσικά, πάντα το όποιο κρεσέντο κρατικής εγκληματικότητας επιχειρείται να δικαιολογηθεί στο όνομα της εθνικής ασφάλειας. Μόνο που δύσκολα η τελευταία μπορεί να δικαιολογήσει το «ψείρισμα» των τσεπών των προσφύγων από μέλη των σωμάτων ασφαλείας ή τη σαδιστική ικανοποίησή τους με βασανισμούς.

Τώρα μάλιστα, που το bullying, όπως συνέβη με την Ολλανδή δημοσιογράφο, δεν μπορεί να εφαρμοστεί, το μόνο οχυρό για την παγκόσμια ντροπή της πατρίδας μας είναι η αποσιώπηση στο εσωτερικό. Φυσικά, οι «ευρωπαϊστές» κατά τα λοιπά εθνικόφρονες, ελάχιστα ενδιαφέρονται για το ότι επιβεβαιώνονται όσα οι ίδιοι κατήγγειλαν ως «τουρκική προπαγάνδα», κάτι το οποίο κάποια στιγμή θα έχει κόστος στην εφαρμογή των ζωνών έρευνας και διάσωσης.

Η κυβέρνηση και εκείνοι τους οποίους έχει εξαγοράσει είναι λογικό να σωπαίνουν και να εξαπατούν. Εκείνοι όμως που υποστηρίζουν, χάφτοντας αμάσητο το παραμύθι του «αντιτουρκισμού» πρέπει να ξέρουν ότι σύντομα όχι μόνο θα πληρώσουμε τα επίχειρα και στα ελληνοτουρκικά, αλλά ότι επιπλέον όσο θα φτωχαίνουν, τόσο θα αντιμετωπίζονται σαν πρόσφυγες και μετανάστες στην ίδια τους την πατρίδα.

Την ίδια στιγμή που αυτά παθαίνουν οι «απ’ έξω», ένας από τους «από μέσα», δηλαδή ένας Έλληνας πολίτης, εξωθείται στο θάνατο δια της εκδικητικής στάσης του κράτους απέναντι στην απεργία πείνας που υλοποιεί.

Επειδή η υπεράσπιση της ζωής του απεργού πείνας έχει συνδεθεί με μια σειρά ακόμα διεκδικήσεων και κυρίως συνθηματολογίας πρέπει να είμαστε σαφείς: Δεν μας αρέσει ο δικαστικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό.

Δεν μας αρέσουν οι αγελαίοι, δικαιωματικοί τιμωροί, οι οποίοι ζητούν αυστηροποίηση του ποινικού μας συστήματος, καταδίκες, φυλακίσεις και διάφορα άλλα εντός των φυλακών, αντιγράφοντας την trash τηλεοπτική ακροδεξιά της δεκαετίας του ’90.

Δεν πιστεύουμε ότι οι πολιτικές διεκδικήσεις πρέπει να χαρίζονται σε πρόσωπα.

Όλα αυτά τα «δεν», δεν μας εμποδίζουν να δούμε την ουσία του πράγματος: έχουμε μια βαθιά ταξική δικαιοσύνη. Δεν υπάρχει ίχνος σχετικής αυτονομίας της, ως κρατικού θεσμού, έναντι της ολιγαρχίας. Αρκεί κανείς να δει το πώς αποφαίνονται τα δικαστήρια στις υποθέσεις απεργιών, πώς άλλαζε η νομολογία εν μέσω μνημονίων, πώς χαρίζονται οι δικαστές (με πρώτο και καλύτερο το Συμβούλιο της Επικρατείας επί Κατερίνας Σακελλαροπούλου) σε δίκες περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Προτεκτοράτο η Ελλάδα, δικαιοσύνη προτεκτοράτου θα έχουμε.

Έχουμε επίσης μια βαθιά διεφθαρμένη δικαιοσύνη. Η μισή ανώτατη δικαιοσύνη κατηγορεί την άλλη μισή και αντιστρόφως. Η μεν για παρακράτος, η δε για διαφθορά. Όταν ένδοθεν ξεμπροστιάζεται, λίγα έχουμε να προσθέσουμε εμείς.

Το «social profiling» στα δικαστήρια είναι καθημερινότητα.

Έχουμε μια αστυνομία, η οποία σε ό,τι αφορά το κατασταλτικό της σκέλος έχει ελευθέρας από τη φιλοχουντική πτέρυγα που ηγεμονεύει την κυβέρνηση.

Έχουμε μια μαφία η οποία αλωνίζει προκλητικά.

Και είναι αναμενόμενο, από ένα τέτοιο κατεστημένο να έχουμε προκλητικώς χαριστικές (για κάποιους) και τιμωρητικές (για κάποιους άλλους) πρακτικές.

 

Όλα τα παραπάνω κορυφώνονται στην συστηματική διάθεση της κυβέρνησης να φλερτάρει με καταστολή η οποία φθάνει ως το θάνατο. Το σύμπλεγμα δικαστικής και εκτελεστικής λειτουργίας, υπό τα συσκοτιστικά και διαστρεβλωτικά φώτα των καθεστωτικών μέσα ενημέρωσης, τόσο παλαιότερα με την περίπτωση Κουφοντίνα, όσο και σήμερα με την περίπτωση Μιχαηλίδη είναι διατεθειμένο να έχει νεκρούς.

Δεν πρόκειται μόνο ή κυρίως για εκλογική τακτική. Βεβαίως η κυβέρνηση ποντάρει σε μια κατάσταση έντασης, αλλά δεν θέλει πολύ μυαλό για να αντιληφθεί κανείς ότι σε συνθήκες ακρίβειας, δραστικής συρρίκνωσης εισοδημάτων και αύξησης του ποσοστού της φτώχειας (βλ. και τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ), η ένταση είναι πολύ πιθανό να μετρήσει εις βάρος της κυβέρνησης και όχι προς όφελός της.

Κυρίως, το φλερτ με το θάνατο απεργών πείνας προκύπτει από την ιδεολογική, εκδικητική προσήλωση των φιλοχουντικών της ΝΔ, στην συντριβή ακόμα και με φυσικούς όρους κάθε «εχθρού του κράτους». Το πόσο μπορεί να διευρυνθεί η έννοια αυτού του εχθρού το κατάλαβαν, για άλλη μία φορά, όσοι διαδήλωσαν χθες Πέμπτη στο κέντρο της Αθήνας και δέχθηκαν ωμή και απρόκλητη αστυνομική βία.

Οι άνθρωποι νιώθουν και εν πολλοίς είναι ανεξέλεγκτοι. Θεωρούν ότι με βία στο δρόμο και προπαγάνδα στα μέσα ενημέρωσης, όλα μπορούν να τα καλύψουν και να τα συγκαλύψουν. Άλλωστε μέχρι και σήμερα αυτό κάνουν: απάτες, ξύλο, συγκαλύψεις, φλερτ με το θάνατο. Η περίοδος του ’50 και του ’60 σε νέα εκδοχή. Κράτος και παρακράτος της δεξιάς, με λεφτά από (και προς) το εξωτερικό.

Είναι αρκετά χειρότερα αν είσαι πρόσφυγας, με χειροπέδες στη θάλασσα από ό,τι Έλληνας, φτωχός ή αντιπαθητικός για όποιο λόγο στο κατεστημένο. Αλλά όσο το τελευταίο μαζί με τα στηρίγματά του, εκτραχύνεται, τόσο η απόσταση μικραίνει και εμείς γινόμαστε πρόσφυγες και μετανάστες στην ίδια μας την πατρίδα.

Πηγή: ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ

via