Κλιμάκωση, μετακύλιση και "μασάζ"… *

Κλιμάκωση: Ο πόλεμος όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά βρισκόμαστε μπροστά σε μια άκρως επικίνδυνη κλιμάκωση, ένα άπλωμα, μια παγκοσμιοποίηση του πολέμου – η οποία θα έχει ολέθριες συνέπειες για όλους τους λαούς της Ευρώπης (ουκρανικό, ρωσικό και όλους τους υπόλοιπους) ενώ επικρέμεται η πυρηνική απειλή με διττό τρόπο. Είτε με τη χρησιμοποίηση πυρηνικών όπλων, είτε με τη μορφή του πυρηνικού ατυχήματος στις εμπόλεμες ζώνες (προβοκάτσια ή λάθος, δεν έχει σημασία μπροστά στα ολέθρια αποτελέσματα που θα έχει κάτι τέτοιο). Ολόκληρη η ΝΑΤΟϊκή πολεμική μηχανή από τη μια πλευρά, και η επιστράτευση που αποφάσισε η Ρωσία από την άλλη, δεν αφήνουν αμφιβολίες για αυταπάτες και γρήγορο τερματισμό του πολέμου. Οι στρατοπεδεύσεις θα σκληρύνουν, όπως θα ενταθεί η πολεμική προπαγάνδα κι από τα δύο στρατόπεδα. Το θέμα της ειρήνης και το σταμάτημα του πολέμου αποκτά κεντρική σημασία για τους λαούς, και πιθανά για όλη την ανθρωπότητα. Είναι υπεραναγκαίο ένα αντιπολεμικό κίνημα που θα απαιτεί με στεντόρεια φωνή το σταμάτημα του πολέμου και την άρνηση να γίνει ξανά η Ευρώπη ολόκληρη πεδίο βολής στον ανταγωνισμό ανάμεσα στη «συλλογική Δύση» με επικεφαλής τις ΗΠΑ, και το Ευρασιατικό μπλοκ Ρωσίας και Κίνας.

Μετακύλιση: Οι κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές ελίτ έχουν σχεδιάσει και υλοποιούν ένα μεγάλο ξεφόρτωμα του κόστους που έχει τόσο η στρατιωτική τους προετοιμασία, όσο και η αντιμετώπιση της πολλαπλής κρίσης που αντιμετωπίζει το κυρίαρχο σύστημα. Η όποια «μετάβαση» σε άλλο ενεργειακό τοπίο, μπροστά σε έναν χειμώνα χωρίς προηγούμενο για τους εργαζόμενους σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, θα μετακυλιστεί στις πλάτες τους. Και πάνω σε αυτό το πλαίσιο φουντώνουν αισχρά κερδοσκοπικά παιχνίδια. Αποτέλεσμα: μια βίαιη φτωχοποίηση μεγάλων διαστάσεων. Παράλληλα, έχουν γίνει προετοιμασίες για την κατάπνιξη όλων των αντιδράσεων, που αναμένεται να ενταθούν. Ήδη έχουν ξεκινήσει σε ολόκληρο τον κόσμο κινητοποιήσεις ενάντια σ’ αυτή τη μετακύλιση του κόστους πολέμων, στρατιωτικοποίησης, αισχροκέρδειας.

"Μασάζ": Στα καθ’ ημάς συνεχίζεται στο πολιτικό επίπεδο μια προσαρμογή όλων των συστημικών κομμάτων στη νέα πραγματικότητα και τις ανάγκες διαχείρισης μιας οξύτατης φάσης σε πολλά μέτωπα (οικονομικά, ΝΑΤΟϊκά, ενεργειακά, τουρκική επιθετικότητα, κοινωνία που βυθίζεται, ιδιαίτερος χειμώνας που έρχεται κ.λπ). Εξ ου και η προετοιμασία κομμάτων και κοινής γνώμης ότι υπάρχει ανάγκη κυβερνήσεων συνεργασίας, ότι οριστικά μπαίνει τέλος σε αυτοδύναμες κυβερνήσεις. Έτσι πρέπει να προσαρμοστούν κόμματα, μηχανισμοί, μοιρασιές σε υπουργεία και Δημόσιο, ακόμα και στα διλήμματα που θα τεθούν στους πολίτες κατά την προεκλογική περίοδο. Το μασάζ αφορά λοιπόν και κορυφές, και μηχανισμούς, αλλά και ευρύτερα την κοινή γνώμη σχετικά με τη νέα πολιτική φάση που θα ανοίξει, ανεξάρτητα από τις δοσολογίες και τον ειδικό συσχετισμό ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις. Σε αυτό το πλαίσιο προετοιμάζονται «λύσεις» και «εφεδρείες» για την αμέσως επόμενη περίοδο. Φυσικά το γενικό πλαίσιο έχει ήδη τεθεί χωρίς να υπάρχει σοβαρή αμφισβήτησή του από κανένα από τα 3 κόμματα που αναμένεται να «συμπλεχθούν» (Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ): ΝΑΤΟϊκός και ατλαντικός προσανατολισμός – οικονομικός νεοφιλελευθερισμός με δόσεις επιδομάτων και pass – αποδοχή καταστάσεων έκτακτης ανάγκης και μεταδημοκρατίας – κατευναστική πολιτική απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα – αδιαφορία για τη διάλυση υπηρεσιών, υγείας, παιδείας κ.ο.κ. Επί της ουσίας η ελληνική κοινωνία (ή, πιο σωστά, μεγάλο μέρος της) τελεί σε κατάσταση παθητικότητας. Παρακολουθεί και κρίνει, αλλά δεν έχει δική της φωνή σε πολιτικό επίπεδο, κι αισθάνεται παγωμένη μπροστά σε όσα έρχονται. Σε πολιτικό επίπεδο, το πιο σοβαρό πρόβλημα έγκειται ακριβώς στο ότι το τμήμα που πληρώνει το μάρμαρο στη χώρα αυτή, δεν έχει πλέον πολιτική φωνή και έκφραση.

Όλα αυτά (κλιμάκωση, μετακύλιση, «μασάζ») συνθέτουν ένα περίγραμμα μέσα στο οποίο αναγκαστικά πρέπει να κινηθεί κανείς στο αμέσως επόμενο διάστημα. Απέναντι σε αυτό το περίγραμμα καλούμαστε να έχουμε μια στάση, μια ιεράρχηση, μια αυτοτέλεια. Και να βάλουμε προτεραιότητες για τη χώρα, την κοινωνία, τον λαό, τους εργαζόμενους, και ιδιαίτερα τη νεολαία. Επειδή για όλες αυτές τις διαστάσεις τίθεται οξύ υπαρξιακό ζήτημα, ζήτημα επιβίωσης.

* editorial από τον 'Δρόμο' του Σαββάτου 24.09.2022

Πηγή: edromos.gr

via