Ξεκίνησε το "πανηγύρι": Σύγκρουση Μακρόν – εργατών

Το "εξεγερσιακό" δυναμικό της σημερινής ευρωπαϊκής κατάστασης, μοιάζει να αρχίζει να υλοποιείται.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σε προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στο «εξεγερσιακό» δυναμικό της σημερινής ευρωπαϊκής κατάστασης. Πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις, μοιάζει να αρχίζει να υλοποιείται, με την όξυνση της σύγκρουσης ανάμεσα στην κυβέρνηση του Εμανουέλ Μακρόν και τους απεργούς στην πετροχημική βιομηχανία της Γαλλίας.

Η Γαλλίδα πρωθυπουργός Ελιζαμπέτ Μπορν ανακοίνωσε χτες ότι ξεκινά τη διαδικασία «επιστράτευσης» (requisition) των απεργών εργαζομένων στην Exxon και απείλησε να κάνει το ίδιο με αυτούς της Total, παρά τις επικρίσεις που δέχεται για το αμφίβολης νομιμότητας μέτρο. Οι εργαζόμενοι της γαλλικής πετροχημικής βιομηχανίας έχουν κατέβει σε κυλιόμενη απεργία διαρκείας ζητώντας μισθολογικές αυξήσεις 10% και θέσπιση τιμαριθμικής αναπροσαρμογής. Η απεργία επεκτείνεται και σε πολλά βενζινάδικα.

Η κυβέρνηση επικαλείται την ανάγκη να υπάρξει κανονικός εφοδιασμός σε καύσιμα και κάνει δηλώσεις εναντίον της «κουλτούρας των απεργιών». (Συγκρατείστε το γιατί η ελληνική κυβέρνηση κάνει συνήθως εισαγωγή όρων και μέτρων από τη Γαλλία). Την απασχολεί όμως και κάτι άλλο. Μήπως οι απεργιακές κινητοποιήσεις επεκταθούν σε όλη τη χώρα, με δεδομένο το πρόβλημα των εργαζομένων που βλέπουν τον πληθωρισμό να τρώει τους μισθούς τους.

Βεβαίως, ακόμα και αν πετύχει η επιστράτευση, θα χρειαστούν πιθανότατα και ειδικές αστυνομικές επιχειρήσεις στα διυλιστήρια, όπως το 2010, για να σπάσουν οι ομάδες περιφρούρησης των απεργών. Πάντως, η ανακοίνωση των μέτρων επιστράτευσης προκάλεσε σκλήρυνση της στάσης των απεργών, αλλά και επέκταση της απεργίας σε άλλες εγκαταστάσεις.



Οι απεργίες στη γαλλική πετροχημική βιομηχανία ξεκίνησαν από τη βάση, αποφασίστηκαν σε γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων, που συντονίστηκαν ανάμεσα στους διάφορους κλάδους της βιομηχανίας, ενώ πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε η πολύ μαχητική ομοσπονδία του συνδικάτου CGT στις χημικές βιομηχανίες. Σε μερικές εγκαταστάσεις η συμμετοχή στην απεργία έφτασε το 85%. Αυτό που χαρακτηρίζει τις απεργίες είναι η έκταση και η αποφασιστικότητά τους, η διαρκής επέκτασή τους, γεγονός που ενισχύει το αίσθημα αυτοπεποίθησης των εργαζομένων.
Η μαχητικότητα των εργαζομένων είναι η άμεση αντανάκλαση της απειλής στο βιοτικό τους επίπεδο, σε συνδυασμό με την συνείδηση ότι οι πολυεθνικές εναντίον των οποίων απεργούν έχουν πραγματοποιήσει φανταστικά κέρδη και θα μπορούσαν εύκολα, αν ήθελαν, να μετακυλίσουν ένα ποσοστό τους στους εργαζόμενους. Δεν θέλουν όμως τίποτα τέτοιο.

Ακριβώς επειδή έχει να κάνει με την άμεση επιβουλή στο βιοτικό τους επίπεδο, η κινητοποίηση των εργαζομένων έχει ξεπεράσει τους συνήθεις συνδικαλιστικούς αντιαπεργιακούς μηχανισμούς, που έχουν εξασφαλίσει μια κατάσταση παρατεταμένης απάθειας των εργαζομένων, διακοπτόμενης από μικρές γενικές απεργίες της μιας μέρας, για να σώζονται τα προσχήματα των συνδικαλιστών. Βλέπουμε να αναπτύσσεται, όχι μόνο στη Γαλλία, ένα εργατικό κίνημα με κοινό παρονομαστή των διεκδικήσεων την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, τα λεφτά που χρειάζονται για να ζήσουν αξιοπρεπώς.

Ψεύτικος πληθωρισμός;

Ο πληθωρισμός στη Γαλλία είναι επισήμως λίγο παραπάνω από 8% και οι εργαζόμενοι ζητούν αύξηση 10% και ρήτρα τιμαριθμικής αναπροσαρμογής. Πάντως ένα μεγάλο ζήτημα είναι το κατά πόσον αυτά τα στοιχεία ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα ή είναι αποτελέσματα απάτης.

Όποιος Έλληνας επισκέπτεται σούπερ μάρκετ ή λαϊκή αγορά βρίσκει τα είδη πρώτης ανάγκης κατά 50% έως 150% ακριβότερα. Πως είναι δυνατό να έχουμε πληθωρισμό 10 ή 12%; Μήπως πρέπει να το ψάξουν αυτό τα κόμματα, οι συνεταιρισμοί, οι επιστήμονες και τα συνδικάτα, μπας και δικαιολογήσουν κάπως κα την ύπαρξή τους.

Αυθόρμητες κινητοποιήσεις

Οι απεργίες στη Γαλλία ξεκίνησαν αυθόρμητα στις 20 Σεπτεμβρίου με απόφαση των εργαζομένων στο διυλιστήριο Esso-Exxon Mobil στη Seine Maritime, που είναι το μεγαλύτερο πετροχημικό σύμπλεγμα της Γαλλίας. Την επομένη τους ακολούθησαν οι εργαζόμενοι στα διυλιστήρια του Fos-sur–Mer και εν συνεχεία σε άλλες επιχειρήσεις. Οι εγκαταστάσεις της Total μπήκαν σε απεργία στις 27 Σεπτεμβρίου. Από τα έξι γαλλικά διυλιστήρια τρία έχουν σταματήσει ολοσχερώς και ένα δουλεύει στο ραλαντί. Μια σειρά από άλλες πετροχημικές εγκαταστάσεις έχουν επίσης παραλύσει, ενώ ατέλειωτες ουρές έχουν σχηματιστεί πίσω από τα βενζινάδικα που πουλάνε ακόμα βενζίνη. Αρχίζει και επηρεάζεται η παραγωγή πλαστικών της Total που κατευθύνεται σε 60 χώρες.

Η σύγκρουση της γαλλικής κυβέρνησης με τους απεργούς είναι ένα πρώτο τεστ εν όψει πιθανών ακόμα πιο εκτεταμένων κινητοποιήσεων τον χειμώνα που έρχεται στη Γαλλία και στην υπόλοιπη Ευρώπη και θα επιτρέψει να βγουν μερικά πρώτα συμπεράσματα για το τι πρόκειται να γίνει.

Οι απεργίες επεκτείνονται και στην πυρηνική βιομηχανία, στους λιμενεργάτες, τη χημική βιομηχανία και άλλους κλάδους. Ακούγονται εκκλήσεις για γενικά απεργία την ερχόμενη Κυριακή.



Οι κινητοποιήσεις αυτές δεν συνδέονται ρητά, ει μη μόνον «υπόγεια», με όσες (περιορισμένες προς το παρόν) έχουν αρχίσει επίσης κατά της πολιτικής του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, όπως η διαδήλωση του περασμένου Σαββάτου στο Παρίσι, από το κόμμα «Πατριώτες» που έχει φτιάξει ο πρώην υπαρχηγός της Λεπέν και παλαιό στέλεχος του Σεβενεμάν, Φλοριάν Φιλιπό. Σχεδόν κανένα γαλλικό μέσο ενημέρωσης δεν μετέδωσε την είδηση αυτής της διαδήλωσης, ενώ έχουν εξαφανίσει εντελώς και κάθε φωνή κριτική της ασκούμενης πολιτικής στο ουκρανικό όπως π.χ. της σοσιαλίστριας Σεγκολέν Ρουαγιάλ ή του πρώην πρωθυπουργού Ντομινίκ ντε Βιλπέν.

Με «δημοκρατικές» μεθόδους έχουμε φτάσει στη Γαλλία, στην Ελλάδα και σε όλη τη Δύση σε κατάσταση «ενημέρωσης» τύπου Πράβντα και Ιζβέστια, ίσως και χειρότερη.

Οι φιλονατοϊκές πάντως θέσεις της πλειοψηφίας των αριστερών οργανώσεων εμποδίζουν προς το παρόν να συγκλίνει το ρεύμα της αντίθεσης στον πόλεμο με αυτό της αντίθεσης στις κοινωνικές και οικονομικές του συνέπειες, γεγονός που επιτρέπει ακόμα σε κυβερνήσεις «ακραίου κέντρου», όπως του Μακρόν, να επιβιώνουν ελισσόμενες ανάμεσα στην αμφισβήτηση εξ αριστερών και την αμφισβήτηση εκ δεξιών. 

Πηγή: ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ

via